Ο Τζον Γουίλιαμς, ένας από τους κορυφαίους και πιο αναγνωρίσιμους συνθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου, συνεχίζει να μας ξαφνιάζει – αυτή τη φορά όχι με τη μουσική του, αλλά με τις απόψεις του. Ο 93χρονος μαέστρος, που έχει υπογράψει μερικά από τα πιο εμβληματικά soundtrack των τελευταίων έξι δεκαετιών, από τον «Πόλεμο των Αστρων» μέχρι τη «Λίστα του Σίντλερ», αποκάλυψε σε πρόσφατη συνέντευξή του πως δεν υπήρξε ποτέ πραγματικός θαυμαστής της κινηματογραφικής μουσικής.
Μιλώντας στον Guardian και στον συγγραφέα Τιμ Γκρίβινγκ, με αφορμή τη βιογραφία που ετοιμάζεται για τη ζωή και την καριέρα του, ο Γουίλιαμς εξήγησε πως θεωρεί τη μουσική του σινεμά συχνά «εφήμερη» και «αποσπασματική». «Ποτέ δεν μου άρεσε πολύ η κινηματογραφική μουσική», παραδέχτηκε, χαρακτηρίζοντας το μεγαλύτερο μέρος της ως κάτι που δύσκολα μπορεί να σταθεί σε αίθουσες συναυλιών δίπλα σε κλασικά έργα. «Η ιδέα ότι η κινηματογραφική μουσική έχει την ίδια θέση με τα κλασσικά αριστουργήματα είναι, νομίζω, εσφαλμένη», τόνισε.
Διαβάστε ακόμα: Ο Γούντι Αλεν εξυμνεί τη Ρωσία και προκαλεί «θύελλα» αντιδράσεων
Παρά τις σκληρές του τοποθετήσεις, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την τεράστια συμβολή του στο σινεμά. Ο Γουίλιαμς έχει κερδίσει πέντε Οσκαρ και έχει χαρίσει στο κοινό μελωδίες που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη: από τον εμβληματικό ήχο στα «Σαγόνια του Καρχαρία» και την επική μουσική του «Star Wars», μέχρι το τρυφερό θέμα της «Λίστας του Σίντλερ» και την περιπέτεια του «Indiana Jones». Δεν σταματά εκεί· η υπογραφή του υπάρχει και σε ταινίες όπως οι «Jurassic Park», «Superman», «Χάρι Πότερ», «Μόνος στο Σπίτι», «Saving Private Ryan», «Η Αυτοκρατορία του Ηλιου» και «Close Encounters of the Third Kind». Η πιο πρόσφατη δουλειά του για το σινεμά ήταν το 2023, με το «Indiana Jones και ο Δίσκος του Πεπρωμένου».
Η δύναμη της μουσικής του Γουίλιαμς οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις επιρροές του από τους κλασικούς και ρομαντικούς συνθέτες όπως ο Γιοχάνες Μπραμς και ο Πιότρ Τσαϊκόφσκι, ενώ έχει παράλληλα αφιερωθεί και στη δημιουργία αυτόνομων έργων για το συναυλιακό ρεπερτόριο. Έτσι, ακόμη κι αν ο ίδιος φαίνεται διστακτικός να τοποθετήσει τη μουσική του σινεμά στο ίδιο βάθρο με τα μεγάλα συμφωνικά έργα, οι μελωδίες του έχουν ήδη κερδίσει μια θέση στο πάνθεον της κινηματογραφικής ιστορίας.