Δημοσιευμένο στην εφημερίδα Sunday World, το γράμμα του Κόλιν Φάρελ που αναφέρεται στην καμπάνια υπέρ των ομόφυλων γάμων με αφορμή το επερχόμενο δημοψήφισμα που θα γίνει το 2015 στην Ιρλανδία, είναι συγκινητικό. Οχι μόνο επειδή είναι «προσωπικό» - είναι γνωστή η αγάπη του Ιρλανδού ηθοποιού για τον ανοιχτά γκέι αδερφό του, αλλά κυρίως γιατί θέτει το ζήτημα στις πιο απλές, άμεσες και επείγουσες βάσεις του.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Φάρελ ηγείται καμπάνιας για τα δικαιώματα της LGBT κοινότητας, ούτε είναι κρυφή η ευαισθησία του πάνω στο θέμα του bullying, μια τραυματική εμπειρία που έζησε και ο ίδιος μέσα από τον αδερφό του. Ο Φάρελ παραμένει και πιστός Ιρλανδός παρά την «αμερικανική» καριέρα του και πιστεύει ακράδαντα σε ένα έθνος που μπορεί να είναι δίκαιο για όλους τους περήφανους πολίτες του.
Διαβάστε ακόμη: «I Am Harvey Milk»: Η Τζούλιαν Μουρ, ο Χιου Τζάκμαν και άλλοι σταρ του Χόλιγουντ υπέρ του coming out
Διαβάστε εδώ το γράμμα του Κόλιν Φάρελ που δημοσιεύθηκε στην Sunday World:
Νομίζω ότι ανακάλυψα πως ο αδερφός μου δεν κυλιέται στην ετεροσεξουαλική λάσπη όπως τα περισσότερα αγόρια της ηλικίας μας όταν ήμουν περίπου 12 ετών. Θυμάμαι πως ένιωσα έκπληξη, περιέργεια.. Γιατί ήταν διαφορετικό απ' ότι είχα ακούσει ή γνώριζα κι όμως δεν μου φαινόταν κάτι αφύσικο.
Δεν είχα καμία αναφορά για την ύπαρξη της ομοφυλοφιλίας. Δεν είχα δει ποτέ μου, μέχρι εκείνη την ηλικία, γκέι ζευγάρια να ζουν μαζί. Απλά ήξερα ότι στον αδερφό μου άρεσαν οι άντρες και επαναλαμβάνω αυτό δεν μου φαινόταν αφύσικο.
Ο αδερφός μου ο Ιμον δεν επέλεξε να είναι γκέι. Ναι, διάλεξε να φοράει eyeliner στο σχολείο και αυτό πιθανώς δεν ήταν η πιο πρακτική απάντηση στα καθημερινά βασανιστήρια που βίωσε στα χέρια των νταήδων.
Αλλά ήταν πάντοτε περήφανος για αυτό που ήταν. Περήφανος και αμυντικός και, φυσικά, προκλητικός. Ακόμη και όταν οι άλλοι τον έδιωχναν με γροθιές και τον γελοιοποιούσαν και γελούσαν μαζί του από αγνό χλευασμό μίσους, διατηρούσε μια ακεραιότητα και αξιοπρέπεια που την επέστρεφε στο πρόσωπο της σκληρότητας με την οποία του φέρονταν.
Δεν ξέρω που βρίσκονται σήμερα αυτοί οι νταήδες, αυτοί οι οποίοι τον χτυπούσαν αδιάκοπα. Ισως κάποιοι από αυτούς να έχουν βρει την ειρήνη της και θα προτιμούσαν να ξεχάσουν το μερίδιό τους σε ένα επώδυνο παρελθόν. Ισως κάθονται σε ένα μπάρ και μιλούν για «αδερφές» και γιατί οι μεν είναι η θεραπεία και οι άλλοι ή αρρώστια.
Αλλά γνωρίζω που βρίσκεται ο αδερφός μου. Στο σπίτι του στο Δουβλίνο και ζει μια ήσυχη γεμάτη αγάπη ζωή με τον εδώ και κάποια χρόνια συζυγό του, Στίβεν. Είναι σχεδόν το πιο υγιές και ευτυχισμένο ζευγάρι που γνωρίζω. Αν και επρεπε να ταξιδέψουν λίγο πιο μακριά για να ανταλλάξουν τους όρκους τους, στον Καναδά όπου έκαναν το γάμο τους.
Να γιατί το θέμα αυτό είναι προσωπικό. Το γεγονός ότι ο αδερφός μου έπρεπε να φύγει από την Ιρλανδία για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να παντρευτεί είναι παρανοϊκό. ΠΑΡΑΝΟΪΚΟ.
Είναι η ώρα να αποδοθεί δικαιοσύνη. Να υπογράψουμε και να ψηφίσουμε ώστε κάθε ατομική φωνή να μπορεί να ακουστεί. Πόσο συχνά γράφουμε ιστορία στις ζωές μας; Οχι μόνο προσωπική ιστορία. Οικογνειακή. Κοινωνική. Παγκόσμια. Ο κόσμος θα κοιτάζει. Και θα ηγηθούμε ως παράδειγμα.
Ας οδεύσουμε προς το φως.
Διαβάστε ακόμη:
Tags: Κόλιν Φάρελ
