Οσοι μεγαλώσαμε στις γειτονιές Νέας Σμύρνης, Καλλιθέας, Π. Φαλήρου στα 80ς θυμόμαστε την πληθώρα επιλογών για κινηματογραφική έξοδο. Πάνω από 10 χειμερινές αίθουσες (μέσα στις δεκαετίες, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα, είχαμε δει στο Ετουάλ το «Iντιάνα Τζόουνς», στο Τροπικάλ το «Μυστικό μου Λουλούδι», στην Καλυψώ το «Απομεινάρια Μιας Μέρας», στο Μαργαρίτα τον «Ε.Τ.: Ο Εξωγήινος») κι άλλες τόσες θερινές. Από το 1920 που έφτασαν οι πρώτοι πρόσφυγες, η ευρύτερη περιοχή μετρούσε 40 κινηματογράφους - ένδειξη πολιτισμού, αλλά και διεξόδου σε εποχές που δεν υπήρχε άλλη προσιτή ψυχαγωγία.
Και φτάσαμε στο σήμερα. Ολα κλειστά. Σούπερ μάρκετ, μίνι malls, πάρκινγκ. Μοναδικός χειμερινός που ακόμα κρατούσε αντίσταση ήταν το «Αλεξάνδρα» στην οδό Κρέμμου. Και λέμε «ήταν», γιατί μία είδηση έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία την προηγούμενη Παρασκευή: η Τετάρτη 24 Απριλίου θα είναι η τελευταία ημέρα λειτουργίας της αίθουσας, καθώς ο ιδιοκτήτης ζήτησε από την οικογένεια του Δημήτρη Σταύρου που διαχειρίζεται τον κινηματογράφο να παραδώσουν τα κλειδιά. Οι λόγοι αδιευκρίνιστοι. Θα γίνει ένα ακόμα σούπερ μάρκετ; Κάτι άλλο;
To Flix προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον ιδιοκτήτη, αλλά δεν ήταν εφικτό. Σε περίπτωση που θέλει κάτι να δηλώσει, είμαστε εδώ για να συμπεριλάβουμε την άποψή του.
Με βαριά καρδιά, πήγαμε στο Αλεξάνδρα (πριν από δύο εβδομάδες είχαμε ξαναδεί εκεί τα «Παιδιά του Χειμώνα») για να πληροφορηθούμε τι συνέβη. Μιλήσαμε με τον Δημήτρη Σταύρο και σας μεταφέρουμε τα γεγονότα, αλλά και την αίσθηση που άφησε αυτή η απόφαση στη γειτονιά.
Είμαστε οικογενειακή επιχείρηση. Αναλάβαμε, αρχικά 4 συνέταιροι και τώρα είμαστε δύο (η μητέρα μου κι ο θείος μου), τον κινηματογράφο Αλεξάνδρα από το 2015. Το συμβόλαιο μας με τον ιδιοκτήτη ήταν αρχικά για 6 χρόνια και είχαμε ανανεώσει και για ακόμα 3, τα οποία έληγαν με το τέλος της σεζόν. Τώρα θα κάναμε κανονικά τη διαπραγμάτευση για τη δεύτερη ανανέωση για να συνεχίσουμε.
Τα τελευταία 24ωρα, εισπράξαμε τόσο αγάπη από την τοπική κοινωνία που δεν το πιστεύαμε. Στο πρώτο μισάωρο είχε έρθει κόσμος στο σινεμά, να ρωτήσει από κοντά τι έγινε. Στο Facebook πήραμε πάνω από 200 μηνύματα συμπαράστασης. Έγιναν κοινοποιήσεις, γράφτηκαν ποστ διαμαρτυρίας. Ήταν πολύ συγκινητικό. Ζεστάθηκε η καρδιά μας...»
Ο Δημήτρης Σταύρος
Δεν έγινε καμία διαπραγμάτευση. Κεραυνός εν αιθρία. Δεν μας ζητήθηκε μία αύξηση ενοικίου και εμείς αρνηθήκαμε. Δεν έγινε καμία πρόταση, αντιπρόταση τίποτα. Ο ιδιοκτήτης απλώς μας ανακοίνωσε ότι πρέπει να φύγουμε γιατί θέλει το κτίριο. Δεν γνωρίζουμε τι θα το κάνει. Είναι βέβαια δικαίωμα του. Απλώς, μάς κάνει εντύπωση να θέλει να το κλείσει. Ειδικά αν ισχύει ότι λέγεται «Αλεξάνδρα» γιατί το είχε η οικογένεια του, Αλεξάνδρα ήταν η μητέρα του. Αυτό είναι και κάπως συναισθηματικό, δεν είναι;
Τα 9 χρόνια είναι και πολλά, ώστε να δεθείς, είναι και λίγα σε σχέση με όσα έχεις επενδύσει. Τα 9 χρόνια (με ένα 2χρονο ενδιάμεσο lockdown) ήταν ο χρόνος που χρειαζόμασταν για να δούμε την επιχείρησή μας να στέκεται στα πόδια της. Γιατί είμαστε μία υγιής επιχείρηση, κάναμε -λογικά πάντα- εισιτήρια, ερχόταν ο κόσμος. Μάλιστα η σεζόν πριν το lockdown, ήταν η πρώτη που απογειώθηκε το Αλεξάνδρα - με «Joker» και «Ευτυχία». Αλλά και μετά την πανδημία, που ήταν χτύπημα σίγουρα, ορθοποδήσαμε. Καλύπτουμε τα έξοδα μας, βγάζουμε το μεροκάματο των ανθρώπων μας - δεν είναι υπάλληλοι, είναι κι αυτοί οικογένεια πια. Πάντως, όχι δεν είχαμε ένα ερημωμένο σινεμά. Και τώρα, εκεί που βρήκαμε τα πατήματα μας, πρέπει να αποχωρήσουμε;
Κόσμος συγκεντρώθηκε την Κυριακή το πρωί σε μία αυθόρμητη διαμαρτυρία
Δεν σας κρύβω, πέσαμε σε κατάθλιψη Όμως τις τελευταίες μέρες, από τη στιγμή που το ανακοινώσαμε μέσα από τα social media και το έμαθε ο κόσμος, είχαμε μεγάλη ανταπόκριση. Τα τελευταία 24ωρα, εισπράξαμε τόσο αγάπη από την τοπική κοινωνία που δεν το πιστεύαμε. Στο πρώτο μισάωρο είχε έρθει κόσμος στο σινεμά, να ρωτήσει από κοντά τι έγινε. Στο Facebook πήραμε πάνω από 200 μηνύματα συμπαράστασης. Έγιναν κοινοποιήσεις, γράφτηκαν ποστ διαμαρτυρίας. Ήταν πολύ συγκινητικό. Ζεστάθηκε η καρδιά μας. Μάλιστα ακούμε ότι οργανώνονται διαμαρτυρίες έξω από το σινεμά, αλλά και τον Δήμο Καλλιθέας. Αυτά δεν τα γνωρίζουμε εμείς και επιλέγουμε να κρατήσουμε μία απόσταση. Ο σκοπός μας δεν είναι να εκβιάσουμε τον ιδιοκτήτη, επιχειρηματίες είμαστε και θέλουμε να είμαστε ψύχραιμοι. Όμως ο κόσμος έχει συναισθηματική σύνδεση με το σινεμά. Και αντιδρά συναισθηματικά.
Εχουμε πάρα πολλούς ανθρώπους που είναι σταθεροί. Θα έρθουν κάθε εβδομάδα -ό,τι κι αν παίζουμε. Μόνοι τους. Μεγαλύτερης ηλικίας συνήθως. Μάλιστα, αν δεν έρθουν, ανησυχούμε, τους αναζητούμε. Αν είναι καλά. Το Αλεξάνδρα ήταν η έξοδος τους, η διέξοδος τους. Τους σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους. Δεν είναι μόνο μία αίθουσα, είναι καταφύγιο.Ένα σινεμά στη γειτονιά τους ήταν μία λύση για την μοναξιά της πόλης...»
Ένας κινηματογράφος δεν είναι μόνο επιχείρηση, είναι μέρος συνάντησης μίας γειτονιάς Ξέρετε, όλα αυτά τα χρόνια το παρατηρούσα: έχουμε πάρα πολλούς ανθρώπους που είναι σταθεροί. Θα έρθουν κάθε εβδομάδα -ό,τι κι αν παίζουμε. Μόνοι τους. Μεγαλύτερης ηλικίας συνήθως. Μάλιστα, αν δεν έρθουν, ανησυχούμε, τους αναζητούμε. Αν είναι καλά. Το Αλεξάνδρα ήταν η έξοδος τους, η διέξοδος τους. Τους σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους. Δεν είναι μόνο μία αίθουσα, είναι καταφύγιο. Ένα σινεμά στη γειτονιά τους ήταν μία λύση για την μοναξιά της πόλης.
Όταν η Καλλιθέα πήγαινε σινεμά Ένα ανεξάρτητο ντοκιμαντέρ (το οποίο έφτιαξαν με νοσταλγική διάθεση, ο Mike Πούγουνας και ο Σπύρος Κερκύρας) που κυκλοφόρησε μόνο διαδικτυακά πριν από λίγα χρόνια, μιλούσε για τον αφανισμό των αιθουσών της Καλλιθέας. Κάποτε υπήρχαν 13 χειμερινές αίθουσες. Τώρα ήμασταν μόνο εμείς. Είναι πολύ λυπηρό ότι μπορεί από την 1 Μαΐου να μην υπάρχει ξανά άλλη χειμερινή κινηματογραφική αίθουσα στην Καλλιθέα. [σ.σ. Μπορείτε να δείτε το ντοκιμαντέρ εδώ κι εδώ].
Η κυρία Λένα Σταύρου αγκαλιά με τις υπαλλήλους του κινηματογράφου, που είναι κι εκείνες «οικογένεια»
Θα στεναχωρηθώ πολύ αν υπήρξε απλώς ένας άλλος επιχειρηματίας για να πάρει την αίθουσα Αυτό θα μπορούσε να γίνει φυσικά, αν εμείς δεν τα είχαμε βρει. Καθώς δεν έγινε καμία πρόταση σε εμάς, το να το πάρει άλλος και να ανοίξει πάλι σινεμά, θα μου φανεί χτύπημα κάτω από την μέση. Από την άλλη, η Καλλιθέα δε θα χάσει το σινεμά της. Δε θα γίνει σούπερ μάρκετ ή πάρκινγκ αυτοκινήτων. Δεν ξέρω πια τι να πω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κοιτάω το χώρο και θυμάμαι πώς τον παραλάβαμε και τι φτιάξαμε - και με προσωπική δουλειά και μόχθο.
Όσο υπάρχει ελπίδα, ελπίζουμε Ελπίζουμε ο ιδιοκτήτης να το ξανασκεφτεί. Είμαστε εδώ για την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση και για να παλέψουμε για την επιχείρησή μας. Από την άλλη, όχι. Δεν νομίζω ότι θα ψάξουμε να βρούμε άλλο χώρο, σε άλλη συνοικία, να αρχίσουμε από την αρχή. Το όνειρο θα πεθάνει, μαζί με την Αλεξάνδρα.
ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ “ΣΙΝΕ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ” - ΚΑΛΛΙΘΕΑ: Στο inbox του Flix έφτασε μία διαδικτυακή προσπάθεια συγκέντρωσης υπογραφών για τη διάσωση του κινηματογράφου. «Ως κάτοικοι της περιοχής και όχι μόνον, ζητάμε από τους αρμόδιους θεσμούς – φορείς (Δήμος Καλλιθέας, Περιφέρεια Αττικής, Υπουργείο Πολιτισμού, κ.α.), τη με κάθε τρόπο εξεύρεση λύσης για τη διάσωση της μοναδικής κινηματογραφικής χειμερινής αίθουσας σε ολόκληρη την Καλλιθέα. Ας κάνουμε όλοι μας ό,τι μπορούμε, ο καθένας από την πλευρά του, έτσι ώστε να διατηρηθεί ένας χώρος απόδρασης από την πραγματικότητα που ζούμε, με τη θαλπωρή της συνοικιακής αίθουσας. Σαν πρώτη κίνηση, θα συγκεντρωθούμε την Τετάρτη 24 Απριλίου (τελευταία ημέρα λειτουργίας της αίθουσας), στις 18.30, μπροστά από το “Σινέ-Αλεξάνδρα” (Κρέμου 141, Καλλιθέα) σε ένδειξη υποστήριξης και διαμαρτυρίας. Επίσης, καλούμε όποιον/α συμφωνεί με τα παραπάνω, να προσυπογράψει αυτό το κείμενο, με το όνομα και την ιδιότητά του/της.Οποιος ενδιαφέρεται αυτό είναι το link
To Flix προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον ιδιοκτήτη, αλλά δεν ήταν εφικτό. Σε περίπτωση που θέλει κάτι να δηλώσει, είμαστε εδώ για να συμπεριλάβουμε την άποψή του.
