Η δημοσιογραφική προβολή της νέας ταινίας του Μίκαελ Χάνεκε, «Happy End», το βράδυ της Κυριακής, έληξε με ανάμεικτα χειροκροτήματα και γιουχαΐσματα. Καμία σημασία, μια κι ένας δημιουργός του δικού του βεληνεκούς δικαιούται και επιτυχίες κι αποτυχίες και κάθε απαραίτητο ενδιάμεσο στη συναρπαστική καριέρα του. Μέσα στη Δευτέρα, ο Χάνεκε κλήθηκε να μιλήσει στους δημοσιογράφους, περικυκλωμένος από τους πρωταγωνιστές του: τη λατρευτική Ιζαμπέλ Ιπέρ, τον Ζαν-Λουί Τρεντινιάν που χειροκροτήθηκε παρατεταμένα και με ενθουσιασμό, τον Ματιέ Κασοβίτς κι όλο το καστ της ταινίας του. Διαβάστε παρακάτω τα highlights από όσα ειπώθηκαν.
Διαβάστε ακόμη: Κάννες 2017 - Στο «Happy End» του Μίκαελ Χάνεκε μην περιμένετε καμία κυριολεξία
Ο Μίκαελ Χάνεκε για τα social media: Ναι, η ταινία μου αυτή έχει μέσα αρκετά στοιχεία από τα social media, το snap chat... Ο κόσμος αλλάζει, χρησιμοποιεί μέσα που δεν υπήρχαν στην εποχή των πρώτων μου ταινιών. Δεν μπορείς να μιλήσεις για το σήμερα χωρίς να συμβαδίζεις μαζί του. Γι' αυτό και συμπεριλήφθηκαν στην ταινία, ως φυσικό μέρος της ζωής, όχι για να κάνω κάποια δήλωση.
Ο Μίκαελ Χάνεκε για τη μέθοδο δουλειάς του: Κάνω πάντα story boards και γενικά τα ακολουθώ πιστά, εκτός απροόπτου. Χρησιμοποιώ τον ίδιο διευθυντή φωτογραφίας και τον ίδιο μοντέρ εδώ και άπειρες ταινίες. Είμαι πιστός, αν δουλεύω καλά με κάποιον, το συνεχίζω, όπως και με τους ηθοποιούς. Γιατί να ξαναρχίσεις από το μηδέν; Είμαι διαρκώς εκεί στο μοντάζ, αλλά δεν υπάρχουν εκπλήξεις, περισσότερο επιλογή ανάμεσα στις λήψεις κάνουμε, γιατί τα πάντα είναι ήδη αποφασισμένα στα story boards. Είναι ο τρόπος μου να προστατεύομαι από άβολα πράγματα. Μου αρέσουν οι εκπλήξεις από τους ηθοποιούς, αλλά όχι οι τεχνικές εκπλήξεις. Και, κατά τα άλλα, θεωρώ ότι δουλεύω αρκετά συμβατικά, αρκετά απλά. Δεν είμαι τόσο κακός όσο λένε...
Ιζαμπέλ Ιπέρ: Δεν χρειάζομαι κάποιο λόγο για να κάνω ταινίες με τον Μίκαελ. Μου άρεσε ανέκαθεν να δουεύω μαζί του, μέσα στα χρόνια, από τη «Δασκάλα του Πιάνου» ως σήμερα, δεν άλλαξε κάτι, ίδιο τρόπο γυρίσματος είχε, το σινεμά του έχει ποικιλία στα θέματα, αλλά ο τρόπος του και η προσωπικότητά του δεν αλλάζουν καθόλου. Είναι κάποιος που κοιτάζει μ' ένα βλέμμα πλήρες και ευθύ τους ηθοποιούς, τον ενδιαφέρει ποιον έχει απέναντί του. Ο,τι κάναμε ήταν στο σενάριο, υπήρχαν πολύ συγκεκριμένες οδηγίες αλλά, προφανώς, η απόλυτη ελευθερία με τους μεγάλους σκηνοθέτες βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Προτείνεις πολλά, αλλά όλα βρίσκονται μέσα σ’ ένα ακριβές κάδρο οπότε νιώθεις ασφάλεια. Είναι μια σωματική εμπειρία, πώς το κάδρο πλαισιώνει τα σώματα και τις ερμηνείες μας. Είναι ένα κάδρο απλό αλλά που έχει βγει από πολύ μεγάλη έρευνα και με τεράστια φυσικότητα.
Ματιέ Κασοβίτς: Ρώτησα τον Μίκαελ πόση ελευθερία θα μου έδινε, μου είπε καμία. Αλλά έχει το όραμά του κι αυτό είναι πάντα δύσκολο να μεταφερθεί, ειδικά για τόσο λεπτά ζητήματα, οπότε εμείς είμαστε τα σφουγγάρια που προσπαθούμε να καταλάβουμε και ν’ αποδώσουμε αυτό που θέλει. Να κάνουμε το σινεμά του. Πρέπει να αγαπάς τον ίδιο και το σινεμά του για να κάνεις μια ταινία μαζί του. Εγώ τον αγαπώ και η διαδικασία με εξέπληξε, μ’ έκανε να καταλάβω καλύτερα τις ταινίες του που είχα ήδη δει. Έχει μια αγνή αγάπη για το σινεμά.
Ο Χάνεκε για τον Κασοβίτς: Είναι φανταστικό να χρησιμοποιώ σκηνοθέτες ως ηθοποιούς, είναι οι πιο βολικοί. Επειδή γνωρίζουν τι γίνεται, ξέρουν πώς να σε διευκολύνουν και κάνουν το γύρισμά τους παιχνίδι. Βέβαια, εάν εγώ έπαιζα σε μια ταινία, δεν νομίζω ότι θα ήμουν τόσο εύκολος!
Ζαν-Λουί Τρεντινιάν: Είναι χαρά μου να δουλεύω με τον Χάνεκε. Κάνει τις ταινίες του με αμεσότητα, δείχνει τις δράσεις χωρίς συναισθηματισμούς, είναι ένας από τους σπουδαίους δημιουργούς αυτού του ύφους. Είχαμε μαζί και μια δύσκολη σκηνή, αυτή του φινάλε που τη γυρίσαμε σε τρεις μέρες. Χρειάστηκε να μπω στη θάλασσα, με 16 βαθμούς θερμοκρασία, με ρεύματα, δεν ήταν εύκολο. Αλλά μου το ζήτησε κι εγώ ό,τι ζητά ο σκηνοθέτης το κάνω. Απλώς, πήρα την παραγωγό και της είπα, αν κάνω αυτή τη σκηνή, όταν πάτε στις Κάννες, θα με πάρετε μαζί; Ναι, το τέλος της ταινίας είναι διφορούμενο. «Happy End» λέγεται, αλλά είναι καλό ή κακό τέλος; Αλλά είναι το τέλος που αποφάσισε ο Μίκαελ κι εγώ πιστεύω πως, ό,τι αποφασίζει, είναι καλό.
Φαντίν Αρντουέν: (η μικρούλα «εγγονή» της οικογένειας) Ηταν μια εμπειρία εντυπωσιακή. Μπήκα στο γύρισμα κι ήταν ο Τρεντινιάν, η Ιπέρ, ο Κασοβίτς, κι ήταν πολύ συμπαθητικοί, μεγάλοι άνθρωποι και διάσημοι αλλά πρόθυμοι για όλα. Κι ο κύριος Χάνεκε ήταν αλήθεια πολύ ευγενικός (γέλια), θα επιστρέψω μια μέρα.
Μίκαελ Χάνεκε: Μαζεύω χρώματα μιας προσωπικότητας και χτίζω μια ιστορία, που είναι κάτι πάντα δύσκολο γιατί εξαρτάται από χιλιάδες πράγματα, άρα δεν έχω σύστημα, κάθε φορά δουλεύω και λίγο διαφορετικά. Θέλω ν’ αφηγούμαι όσο γίνεται λιγότερα, αυτή είναι η μέθοδός μου. Ναι, υπάρχει μια νοητή σύνδεση ανάμεσα στο «Happy End» και στο «Amour», αλλά όχι με την έννοια της αυτοαναφοράς, ή ενός κλεισίματος ματιού. Απλώς υπάρχει ένα κοινό θέμα, που βασίζεται σ' ένα δικό μου προσωπικό γεγονός κι είχα την επιθυμία να συνεχίσω να μιλάω γι’ αυτό. Ελπίζω ότι διασχίζω τη ζωή με μάτια ανοιχτά – ποτέ δεν αναζητώ ένα θέμα, αλλάζοντας τα κανάλια της τηλεόρασης, κάτι τέτοιο οδηγεί αμέσως σε κλισέ. Η ταινία εκτυλίσσεται στο Καλαί, ακριβώς στην είσοδο των προσφύγων στη Γαλλία, αλλά θα μπορούσε να υπάρξει παντού, στη Γερμανία, στην Αγγλία. Γιατί το θέμα της είναι ο τρόπος ζωής μας.
