Πλανήτης Γη, 2054. Σ’ έναν κόσμο σκοτεινό, δυστοπικό, γονατισμένο από την οικονομική κρίση και αφανισμένο από την οικολογική καταστροφή, ο Μίκι Μπαρνς, ένας loser μεροκαματιάρης πείθεται από τον τυχοδιωχτάκο φίλο του Τίμο να δανειστούν ένα μεγάλο ποσό από τον τοπικό τοκογλύφο και να ανοίξουν ένα ζαχαροπλαστείο. Όταν η επιχείρηση φυσικά γονατίζει, η συμμορία του αδίστακτου μαφιόζου τους κυνηγά με σιδεροπρίονα κι απειλεί ότι θα τους βρει ακόμα και στην τελευταία γωνιά της γης. Μόνη λύση; Να το σκάσουν από τη Γη.
Το 75ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου διεξάγεται φέτος από τις 13 μέχρι και τις 23 Φεβρουαρίου. Το Flix θα βρίσκεται εκεί για να σας μεταφέρει, ζωντανά, όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες μέσα από το ειδικό τμήμα του που ανανεώνεται συνεχώς.
Δέχονται λοιπόν να γίνουν μέλη του πληρώματος στο διαστημόπλοιο του Κένεθ Μάρσαλ - ενός μεγαλομανή εκατομμυριούχου πολιτικού, που η υπέρμετρη απληστία του τον θέλει να επενδύει στο επόμενο βήμα του καπιταλισμού: την διαπλανητική αποικιοκρατία. Το διαστημικό αεροσκάφος του κατευθύνεται προς τον πλανήτη «Niflheim» (σ.σ. κι αυτός θεός του πολέμου, όπως «Άρης») απαρτίζεται από εκατοντάδες εθελοντές (οι περισσότεροι έχουν χάψει το όραμα του και φορούν με καμάρι τα κόκκινα καπέλα τους), όπου ο καθένας λειτουργεί ως γρανάζι της μηχανής: από τους επιστήμονες που έχουν ξεπουλήσει τις γνώσεις τους για να φέρουν εις πέρας την κάθε επιθυμία του Μάρσαλ και της εμμονικής με την γκουρμέ μαγειρική γυναίκας του, ή τον ιδιωτικό στρατό που επιβάλει την τάξη σε όποιον πάει να ξεφύγει από τις γραμμές, μέχρι το κινηματογραφικό συνεργείο που καταγράφει την αποστολή, ως μία mega opus προεκλογική προπαγάνδα του υποψήφιου ηγέτη.
Κι ενώ ο πάντα ευέλικτος Τίμο σκοράρει μία θέση πιλότου στην αποστολή, ο Μίκι νιώθει ότι δεν έχει κανένα ταλέντο σε κάτι και υπογράφει βιαστικά τη σύμβαση να γίνει «αναλώσιμος». Στην αγωνία του να επιβιώσει από βέβαιο, βασανιστικό θάνατο στη Γη, δέχεται να… πεθαίνει κάθε μέρα στο διάστημα.
Γιατί «αναλώσιμος» σημαίνει πειραματόζωο στις θανάσιμες αποστολές-δοκιμές του Μάρσαλ. Θα βγαίνει να τεστάρει τις ανθρώπινες αντοχές στους θανάσιμους ιούς, την αφιλόξενη ατμόσφαιρα, τους κινδύνους του νέου πλανήτη και κάθε φορά που θα πεθαίνει, οι επιστήμονες θα τον κλωνοποιούν από την αρχή: έχουν συλλέξει το DNA και τις μνήμες του κι έχουν εφεύρει έναν 3D εκτυπωτή ο οποίος αναπαράγει τον επόμενο «Μίκι» μέσα σε 20 ώρες.
Κάπως έτσι περνούν τα 4.5 χρόνια. Και θα ήταν βασανιστικά, αν ο Μίκι δεν είχε γνωρίσει κι ερωτευτεί την Νάσα, μία αστυνομικό που αγάπησε και προστατεύει όλους τους εαυτούς του. Μέχρι που κάτι πάει πολύ στραβά.
Όταν ο Μίκι 17 τραυματίζεται πέφτοντας από έναν παγετώνα και έρχεται αντιμέτωπος με τα «creepers», τους γηγενείς κατοίκους του πλανήτη - εξωγήινους σαρκοβόρους γαργαντούες, δεν πεθαίνει όπως όλοι (ακόμα κι ο ίδιος) πιστεύουν. Αντιθέτως, τα εξωγήινα πλάσματα τον σώζουν: τον ανεβάζουν στην επιφάνεια και τον βοηθούν να ξαναμπεί στο αεροσκάφος. Μόνο που έχουν περάσει οι 20 ώρες και ο Μίκι 18 είναι ήδη έτοιμος. Οι δυο εαυτοί έρχονται σε αντιπαράθεση: μόνο ένας κλώνος μπορεί να υπάρξει, τα πολλαπλά αντίτυπα απαγορεύονται. Τι θα κάνουν οι δύο Μίκι, αλλά κι η Νάσα που μαθαίνει το μυστικό τους; Θα στραφούν εναντίον ο ένας του άλλου, ή θα ενώσουν δυνάμεις απέναντι στον πραγματικό εχθρό;
Ο Μπονγκ Τζουν-χο επιστρέφει 6 χρόνια μετά τα οσκαρικά του «Παράσιτα» με μία ακόμα πικρή, κατάμαυρη παρωδία για την κατάντια της ανθρωπότητας. Παίρνοντας ως πρώτη ύλη το μυθιστόρημα του Εντουαρντ Αστον «Mickey7» (2022), ο Κορεάτης σκηνοθέτης, για ακόμα μία φορά, διασκεδάζει μπλέκοντας τα είδη. Το «Mickey 17» πληρεί την περιγραφή ενός sci-fi fantasy, αλλά δεν είναι ακριβώς «μελλοντολογικό»: ο θεατής το βιώνει, το νιώθει ως κάτι πολύ υπερκτό και σημερινό - μία καυστική κριτική της πολιτικής σκηνής που γεννά Ελον Μασκ/Ντόναλντ Τραμπ -γελοίους αλλά επικίνδυνους- άπληστους φασίστες. Η ατμόσφαιρα του είναι απόλυτα συνυφασμένη με ένα μεταμοντέρνο, νιχιλιστικό νέο-νουάρ (ακόμα και η αφήγηση του προλόγου θυμίζει «Sunset Boulevard» και «Double Indemnity»), η δράση του έχει βαθιά ρίζα στην κορεατική κινηματογραφική απροκάλυπτη βία. Κι όμως. Η φαρσοκωμωδία πρωταγωνιστεί κι ανατρέπει συνεχώς τον τόνο και τη θερμοκρασία της ταινίας. Και το πιο ειρωνικό από όλα: το καταγγελτικό του μήνυμα για τον αμετροεπή καπιταλισμό είναι πρωταγωνιστικό και ηχηρό, όμως αυτό που βλέπουμε είναι ένα πανάκριβο στουντιακό blockbuster.
Κι αυτή είναι η μεγάλη του επιτυχία: πίσω από την εντυπωσιακή επική γκρίζα εικόνα (και πάλι ο Διευθυντής Φωτογραφίας Ντάριους Κόντζι κι η σκηνογράφος Φιόνα Κρίμπι έχουν κάνει θαύματα), όσο γελάμε με την off beat παρωδία, ο Μπονγκ Τζουν-χο στην ουσία μας ψιθυρίζει μία μικρή, προσωπική, οικεία ιστορία: προσπαθώντας να επιβιώσουμε, δεν ζούμε. Πεθαίνουμε στη δουλειά, πεθαίνουμε και τον πλανήτη μας - όλοι αναλώσιμοι και στην διάθεση κάθε καραγκιόζη, ρατσιστή, εγωπαθή αποικιοκράτη. Κι αν ο «επόμενος στην ουρά» ήταν έτοιμος να μάς αντικαταστήσει, τώρα με την ΑΙ τεχνολογία ίσως εμείς τροφοδοτούμε το τέρας, με τα συστατικά του ίδιου μας του εαυτού.
Με όλους του τους εαυτούς, ο Ρόμπερτ Πάτινσον είναι εξαιρετικός. Ακροβατεί ανάμεσα σε μία Μπάστερ Κίτον αγνή αφέλεια και σε έναν αλά Στίβ Μπουσέμι κοενικό αυτοσαρκασμό. Κοιτά με την μελαγχολία του μουδιασμένου loser ως «Μίκι 17» και την παράνοια του εκδικητικού Μπρους Γουέιν ως «Μίκι 18». Και το κάνει να φαίνεται αβίαστο, νατουραλιστικό, εύκολο. Ο Μαρκ Ράφαλο βουτά πρόθυμα στην καρικατούρα του ακόρεστα φιλόδοξου μεγαλομανή, φορά την ψεύτικη οδοντοστοιχία και την καλλιγραφική υπερβολή με γενναιόδωρη γελοιότητα, όπως και η Τόνι Κολέτ, στο ρόλο της αδίστακτης νεόπλουτης μηχανορράφου συζύγου προσφέρει ανατριχιαστικά γέλια με την αφασική κακία της.
Οπως όμως η ηρωίδα της μπλέκει στο μίξερ της ό,τι συστατικό βρίσκει μπροστά της (ακόμα και ανθρώπινη σάρκα) για να φτιάξει την τέλεια «sauce» - μπας και τα κλωνοποιημένα πλαστικά κρέατα του αεροσκάφους θυμίσουν κάτι νόστιμο, έτσι κι ο Μπονγκ Τζουν-χο μοιάζει να βάζει στο μπλέντερ γνώριμες πρώτες ύλες των παλιότερων ταινιών του.
Αν κάτι απογοητεύει δηλαδή είναι ότι νιώθουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σ’ έναν φιλμικό κλώνο - με γνώριμο DNA και παρόμοιες μνήμες. Το αεροσκάφος θα μπορούσε να είναι ένα διαστημικό «Snowpiercer». Oι παρεξηγημένοι creepers εξωγήινοι τα χαριτωμένα super pigs του «Okja». Μάς έχει πει παρόμοια πράγματα, με παρόμοιο ύφος. Δεν νιώθουμε ότι πατήσαμε σ’ έναν νέο, ανεξερεύνητο πλανήτη.
Αυτό που συγκινεί περισσότερο από όλα όμως είναι μία νέα ζεστή αισιοδοξία που ο Τζoυν-χο επιτρέπει να επιβιώσει, αποκεφαλίζοντας τον συνηθισμένο κυνισμό του. Ο άνθρωπος είναι loser, παρασύρεται από κακοπροαίρετους ηγέτες, δεν έχει εμπιστοσύνη στη δύναμη του, πέφτει σε παγίδες, κάνει όλες τις λάθος επιλογές, αλλά στο τέλος ξυπνά από τον λήθαργο, αφυπνίζεται, αντιστέκεται. Το καλό νικά. Ο Τζουν-χο μάλλον θεωρούσε ότι, δεν μπορεί, αποκλείεται, το MAGA τερατούργημα να επιβληθεί και να επανεκλεγεί, και μάς πρόσφερε μία ταινία πολύ καλύτερη από ό,τι μάς αξίζει.
Το 75ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου διεξάγεται φέτος από τις 13 μέχρι και τις 23 Φεβρουαρίου. Το Flix θα βρίσκεται εκεί για να σας μεταφέρει, ζωντανά, όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες μέσα από το ειδικό τμήμα του που ανανεώνεται συνεχώς.