Οι τελευταίες ημέρες του 4ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Αιγίου κύλησαν μέσα σε έναν αέρα δημιουργικής έμπνευσης, γνώσης και κινηματογραφικού διαλόγου. Το φεστιβάλ απέδειξε για ακόμη μία χρονιά πως οι μικρού μήκους ταινίες δεν είναι «μικρές» σε ιδέες ή καλλιτεχνικό εύρος, αλλά αντιθέτως, αποτελούν έναν πυκνό και ουσιαστικό τρόπο κινηματογραφικής έκφρασης.
Το πρόγραμμα των τελευταίων ημερών ήταν ιδιαίτερα πλούσιο και εστιασμένο στην εκπαίδευση και τον προβληματισμό γύρω από το σινεμά. Ιδιαίτερη βαρύτητα δόθηκε σε masterclasses και συζητήσεις υψηλού επιπέδου με καλεσμένους δημιουργούς και ακαδημαϊκούς.
Ο σκηνοθέτης Βασίλης Κατσούπης και ο μοντέρ Λάμπης Χαραλαμπίδης, συντελεστές της πολυσυζητημένης ταινίας «Inside» (2023) με πρωταγωνιστή τον Γουίλεμ Νταφόε, παρουσίασαν ένα masterclass που αποκάλυψε το παρασκήνιο της παραγωγής και την καλλιτεχνική προσέγγισή τους. Ο Κατσούπης μίλησε για την πρόκληση της αφήγησης μέσα από έναν και μόνο χαρακτήρα, περιορισμένο σε έναν χώρο, και την ανάγκη δημιουργίας έντασης χωρίς συμβατικά αφηγηματικά εργαλεία. Ο Χαραλαμπίδης στάθηκε στη σημασία του μοντάζ ως εργαλείο ρυθμού και ψυχολογικής υποβολής, ειδικά σε μια ταινία όπου η σιωπή έχει σχεδόν τον ρόλο δεύτερου πρωταγωνιστή.
Μια από τις σημαντικότερες στιγμές ήταν το πάνελ συζήτησης σε συνεργασία με την Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας (ΟΚΛΕ), την οποία συντόνισε η αντιπρόεδρος της ΟΚΛΕ Μιρέλλα Λεγάκη, με θέμα «Η γυναικεία παρουσία στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο».
Η Δρ. Ρέα Βαλντέν, κινηματογραφίστρια και Επίκουρη Καθηγήτρια ΕΚΠΑ, ανέλυσε τον τρόπο με τον οποίο οι σύγχρονες Ελληνίδες δημιουργοί επαναπροσδιορίζουν τις θεματικές και το ύφος του ελληνικού σινεμά. Η Δρ. Ελίζα Άννα Δελβερούδη, ιστορικός θεάτρου και κινηματογράφου, έδωσε ιστορική διάσταση στη γυναικεία απεικόνιση και δράση στο σινεμά, συγκρίνοντας το παρελθόν με το σήμερα. Η Δρ. Ζέφη Δημαδάμα, λέκτορας Παντείου και πρώην Γενική Γραμματέας Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, έθεσε τη συζήτηση στο πλαίσιο της πολιτισμικής και θεσμικής ισότητας. Η Ολυμπία Μυτιληναίου, κορυφαία διευθύντρια φωτογραφίας, μίλησε με προσωπικό τόνο για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει μια γυναίκα σε έναν κατεξοχήν ανδροκρατούμενο τεχνικό τομέα και για τη σημασία της καθιέρωσης γυναικών στα παρασκήνια της κινηματογραφικής παραγωγής.
Την ίδια μέρα η πρωτοπόρος του avant-garde κινηματογράφου στην Ελλάδα και ιδρυτικό μέλος του WIFT GR, Αντουανέττα Αγγελίδη, τιμήθηκε από την Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας, από τον Πρόεδρο της ΟΚΛΕ Δημήτρη Καλαντίδη. Η ίδια δήλωσε, ανάμεσα σε άλλα για τη βράβευσή της «Η πρωτοπορία αυτή δεν γίνεται από πρόθεση. Γίνεται από τις πράξεις σου ερήμιν σου. Είναι μια κίνηση υψηλού κινδύνου που σε οδηγεί, δεν την οδηγείς. Εσείς, οι λέσχες, βοηθάτε το ταξίδι των έργων μας προς τον κόσμο. Σας ευχαριστώ γι' αυτό εκ μέρος όλων των καλλιτεχνών. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας και δυο μνήμες. Η πρώτη, μια ανάμνηση, είναι η πρώτη φορά που ήρθα στο Αίγιο στην συναυλία που δώσαμε ως μαθητές του Κολεγίου Πατρών το '60. Στο δίαλειμμα της συναυλίας ανακάλυψα πως να παράγω περίεργους ήχους με το δοξάρι του βιολίου μου. Και αργότερα αυτή η ανακάλυψη μου χρησίμευσε πολύ. Η δεύτερη ανάμνηση είναι από την πρώτη μου ανάμνηση με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στο Παρίσι, όταν ήρθε να υποτιτλήσει τον “Θίασο” πριν πάει στις Κάννες και εγώ ήμου πρωτοετής φοιτήτρια. Παθιάστηκα με την ταινία και αμέσως έγραψα ένα κείμενο για τη μοναδική δομή της. Κλείνοντας, θέλω να μην ξεχνάμε το μαρτύριο του Παλαιστινιακού λαού. Λευτεριά στην Παλαιστίνη.»
Το φεστιβάλ φιλοξένησε επίσης ένα ξεχωριστό masterclass από την Ενωση Ελλήνων Κινηματογραφιστών (GSC) με τίτλο «Τα μονοπλάνα στις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου». Ο Αντρέας Σινάνος, στενός συνεργάτης του Αγγελόπουλου και διευθυντής φωτογραφίας, παρουσίασε με τον Γιώργο Φρέντζο την τεχνική και καλλιτεχνική προσέγγιση πίσω από δύο χαρακτηριστικά μονοπλάνα της ταινίας «Μια αιωνιότητα και μια μέρα». Η ανάλυση περιλάμβανε θέματα όπως ο φωτισμός, η κίνηση της κάμερας, η προετοιμασία και η συνεργασία όλων των επιμέρους συντελεστών, προσφέροντας στους παρευρισκόμενους ένα σπάνιο μάθημα κινηματογραφικής τέχνης, αλλά και φυσικά πολλές ενδιαφέρουσες και ανέκδοτες ιστορίες από τα γυρίσματα των ταινιών του Αγγέλοπουλου.
Και φυσικά δεν έλειψε και αρκετό σινεμά. Το φεστιβάλ ολοκληρώθηκε με προβολές ελληνικών και διεθνών ταινιών μικρού μήκους, που αποτύπωσαν το εύρος και τη φαντασία των σύγχρονων δημιουργών. Από κοινωνικά δράματα μέχρι πειραματικές φόρμες, το κοινό του Αιγίου απόλαυσε ένα πανόραμα παγκόσμιου σινεμά σε συμπυκνωμένη, αλλά γεμάτη δύναμη μορφή.
Το 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Αιγίου απέδειξε για ακόμη μία φορά ότι οι μικρές ταινίες μπορούν να ανοίξουν μεγάλες συζητήσεις.
