Οταν οι Λι Χαρλάιν και Νεντ Γουάσινγκτον έγραψαν το 1939 τη μουσική και τους στίχους αντίστοιχα για το «When You Wish Upon A Star» για την ταινία της Disney «Πινόκιο», σίγουρα δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για την τεράστια επιρροή που θα είχε το τραγούδι αυτό για την ίδια την ποπ κουλτούρα στο μέλλον. Εκτός από ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια με καταγωγή το σινεμά, είναι πλέον συνώνυμο με την ίδια την ψυχή και την εικόνα της ίδιας της Disney, μιας και είναι το τραγούδι εκείνο το οποίο συνοδεύει το logo του στούντιο όλα αυτά τα χρόνια.
Εκείνο λοιπόν το μαγικό αστέρι, με το οποίο ο Γουόλτ Ντίσνεϊ μας έκανε να ονειρευτούμε και μας ταξίδεψε σε διάφορους κόσμους με τις ιστορίες και τους χαρακτήρες του όλα αυτά τα 100 χρόνια ζωής του στούντιο μέσα από τις ταινίες του.- τα οποία η Disney γιορτάζει φέτος με περίσσια περηφάνεια - αλλά και την βαριά κληρονομία που έχει αφήσει πίσω του, είναι ο πραγματικός σταρ (pun indented) της νέας ταινίας κινουμένων σχεδίων «Ευχή» - μια ταινία πιο Disney και από την ίδια την Disney.
Στο μαγικό βασίλειο των Ρόζας, η Ασα, μια έξυπνη ιδεαλίστρια, κάνει μια ευχή τόσο δυνατή που την ακούει μια κοσμική δύναμη, μια μικρή μπάλα απεριόριστης ενέργειας που ονομάζεται Σταρ. Μαζί, η Ασα και το Σταρ αντιμετωπίζουν έναν τρομερό εχθρό, τον αρχηγό των Ρόζας, τον βασιλιά Μαγκνίφικο, για να σώσουν την κοινότητά της και να αποδείξουν ότι όταν η θέληση ενός θαρραλέου ανθρώπου συνδεθεί με τη μαγεία των αστεριών, μπορεί να συμβούν θαυμαστά πράγματα.
Αν η ταινία αυτή ήταν να πραγματοποιήσει μια και μόνο ευχή τότε αυτή θα ήταν σίγουρα εκείνη που θα ήθελαν οι φανατικοί: μια ταινία γεμάτη από αναφορές και easter eggs από παλιότερες στιγμές του στούντιο. Γιατί, όπως και να το κάνουμε αυτή η «Ευχή» έγινε πραγματικότητα μόνο και μόνο για να παινέψει η Disney τα... γένια της.
Δεν το λέμε και για κακό και αυτό γιατί αν ένα στούντιο αξίζει να κάνει κάτι τέτοιο τότε είναι η Disney. Μόνο που πρόκειται για μια από τις πιο φορμαλιστικές ταινίες που έχει κάνει ποτέ το στούντιο, χωρίς να υπάρχει εκείνο το κάτι που να την κάνει να ξεχωρίζει. Ακόμα και αν κάποιος την πάρει ως μια (όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται) «ωδή» στην ίδια την φόρμουλα την οποία έχει γεννήσει η ίδια η Disney μοιάζει κάπως αποστειρωμένη, μιας μέχρι και το φινάλε ξέρεις ακριβώς τι και πως, αλλά κυρίως, με ποιον τρόπο θα εξελιχθεί η ιστορία.
Τα easter eggs και οι αναφορές ξεχειλίζουν, μερικές φορές σε βαθμό που νιώθεις να σε πνίγουν (μετρήστε πόσες φορές θα δείτε το περίγραμμα του Μίκυ ή τις αναφορές στον Πίτερ Παν και στη Χιονάτη), αλλά για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι αυτό που της δίνει μια αξία στην διασκέδαση που σου προσφέρει, με τα αστεία όμως να μην βρίσκουν τον στόχο τους τις περισσότερες φορές και με τα τραγούδια να μην έχουν το ίδιο αντίκτυπο όπως εκείνα του «Frozen» και του πιο πρόσφατου «Encanto».
Υπάρχουν στιγμές βέβαια που βλέπεις πως υπάρχει κάπου αυτή η σπίθα της παλιάς κλασικής Disney, υπάρχει ζωντανή μέσα από ένα διαφορετικού τύπου cell shaded animation (κάτι που θυμίζει αρκετά τις ταινίες του «Spider-Verse») και κάποιες σκηνές που κρύβουν όλη αυτή τη μαγεία 100 και χρόνων. Και, αν μπορείτε, δείτε την αγγλική έκδοση της ταινίας (η οποία θα παίζεται σίγουρα τις πρώτες εβδομάδες στις αίθουσες) για να ακούσετε την υπέροχη ερμηνεία του Κρις Πάιν στον ρόλο του κακού Μαγκνίφικο ο οποίος το καταδιασκεδάζει όσο δεν πάει και αυτό βγαίνει προς τα έξω.
Αν για κάτι τουλάχιστον διαφέρει από τις προηγούμενες είναι ότι πρόκειται από τις ελάχιστες φορές που η Disney μιλάει για κάτι άλλο πέρα από τη δύναμη της οικογένειας, της φιλίας και την ενδυνάμωση μιας και αναφέρεται πάνω στη φλόγα της επανάστασης απέναντι στα δεινά των ολιγαρχικών κυβερνήσεων (και ίσως κάποιοι πουν και στο τότε και στο τώρα - πάνω στην «τυραννία» και κυριαρχία - της ίδιας της Disney;) Οχι όμως ότι ακόμα και αυτό το λέει με έναν τρόπο που το κάνει να ξεχωρίζει, αλλά τουλάχιστον του δίνει έναν πιο σκοτεινό τόνο από ό,τι μας έχει συνηθίσει μέχρι σήμερα.
Eνας πραγματικός φόρος τιμής στην ίδια τη Disney, αυτή η «Ευχή» μπορεί να κλείνει το μάτι στο παρελθόν, στο παρόν αλλά και στο μέλλον αυτού του εμβληματικού στούντιο, αλλά δεν πραγματοποιεί στην ουσία τίποτα παραπάνω πέρα την ευχή μιας μέτριας, πλην τίμιας, ταινίας. Ενα στούντιο αυτού του βεληνεκούς άξιζε σίγουρα κάτι παραπάνω από αυτό.
