Ο Ενρίκο Ολιβέρι είναι ο Γενικός Γραμματέας του σοσιαλιστικού κόμματος της ιταλικής αντιπολίτευσης. Το κόμμα του βρίσκεται στα πρόθυρα του να κατακτήσει τη λαϊκή ψήφο, αλλά η μεγάλη ευθύνη της προοπτικής της ανάληψης της εξουσίας τον τρομοκρατεί τόσο που τον αναγκάζει, σε βαθειά κατάθλιψη, να εξαφανιστεί από τη δημοσιότητα και την οικογένειά του και να βρει καταφύγιο στο σπίτι μιας παλιάς αγάπης του στο Παρίσι. Ο πιστός σύμβουλός του και η σύζυγός του, προκειμένου ν’ αποφευχθεί η κρίση χωρίς κανείς να καταλάβει το παραμικρό, στρατολογούν στη θέση του τον δίδυμο αδελφό του, Τζιοβάνι, ολόιδιο εμφανισιακά, διαμετρικά αντίθετο πολιτικά. Ο Τζιοβάνι είναι ένας διπολικός φιλόσοφος, αλλά απόλυτα ειλικρινής με τους πολίτες, μαγνητικός ομιλητής, απελευθερωμένος ηθικά και κοινωνικά, με λίγα λόγια ο ιδανικός ηγέτης της παράταξης!
Ο Ρομπέρτο Αντό διασκευάζει για το σινεμά το δικό του μυθιστόρημα, παρουσιάζοντας μια πολιτική σάτιρα ανάμεσα στην καταγγελία και στο παραμύθι, βγαλμένη από την ιταλική επικαιρότητα και, ταυτόχρονα, κατάλληλη για «εφαρμογή» σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα είναι σήμερα αντιμέτωπη με οικονομικά, κοινωνικά και κυρίως κυβερνητικά προβλήματα, κατ’ εξοχήν την Ελλάδα: βλέποντας το λαβύρινθο δολοπλοκιών, την αμηχανία στη λήψη αποφάσεων, την απόσταση ανάμεσα στην καθημερινή πραγματικότητα των πολιτών – ψηφοφόρων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, συχνά ο θεατής αισθάνεται ότι παρακολουθεί μια ταινία βγαλμένη από τη σημερινή Ελλάδα, αν μόνο κάποιος είχε ασχοληθεί να την κάνει.
Ο Τόνι Σερβίλο παίρνει τα ηνία της αφήγησης εις διπλούν, ερμηνεύοντας και τα δύο δίδυμα αδέλφια, τις δυο πλευρές της πολιτικής προσέγγισης αλλά και της μπερδεμένης σκέψης. Εκπληκτικά ευέλικτος, δίνει στον καθένα από τους ήρωές του διακριτή ταυτότητα, ξεχωριστά χαρακτηριστικά, με τρόπο λεπτοδουλεμένο και απαλές διακυμάνσεις στην ερμηνεία του, χωρίς ίχνος καρικατούρας ή φάρσας. Από την πρώτη στιγμή της «γνωριμίας» μαζί τους, οι προσωπικότητές τους είναι αντικρουόμενες αλλά εξίσου απολαυστικές, χάρη σ’ έναν από τους πιο πληθωρικούς και γοητευτικούς ηθοποιούς του καιρού μας, εύστοχα κωμικού, μακριά από τις υπερβολές του συμπατριώτη του Ρομπέρτο Μπενίνι.
Ταυτόχρονα, το φιλμ, έντονα στιλιζαρισμένο, εναλλάσσοντας το ρυθμό του πολιτικού θρίλερ με αυτόν της ανάλαφρης κομεντί, ακολουθεί ένα συγκεκριμένο σκοπό. Να διακωμωδήσει τα σκοτεινά διλήμματα της επικαιρότητας, με τρόπο που μοιάζει απλοϊκός, αλλά καταλήγει διαπεραστικός και αποτελεσματικός: δεν υπάρχει πιο πετυχημένη συνταγή για να μιλήσεις στο κοινό, από μια έξυπνη κωμωδία. Με στοιχεία της πλοκής να θυμίζουν απροκάλυπτα τον «Ανθρωπο με το Σιδηρούν Προσωπείο», η ταινία ακολουθεί την αισιοδοξία, το θετικό πνεύμα και την παιδικότητα του Φρανκ Κάπρα, προτείνοντας ως απάντηση στα προβλήματά μας το πολιτικό θάρρος και την κοινωνική ευθύτητα. Και, μέσα στην ελαφρότητα και τον παραλογισμό της, καταφέρνει να μεταμορφώσει αυτή την εναλλακτική, σ’ έναν εύστοχο πολιτικό στοχασμό, καμουφλαρισμένο με χιούμορ.
