Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Μήπως είναι η εργασία; Μήπως η μάθηση; Η οικογένεια; Ο πλούτος; Και τι κάνουμε όταν ο θάνατος μας χτυπά την πόρτα; Η ταινία προσπαθεί να δώσει μια απάντηση στα βασανιστικά ερωτήματα: ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, έχει η ζωή μας κάποιο νόημα ή όλα είναι μάταια; Αλλά… περιμένετε! Εδώ δεν πρόκειται για καμιά φιλοσοφική πραγματεία! Εδώ πρόκειται για τους Μόντι Πάιθον, που με το θεότρελο, άσεμνο χιούμορ τους, δεν αφήνουν τίποτα όρθιο! Σατιρίζουν μέχρι τελικής πτώσεως όλους τους κοινωνικούς περιορισμούς που μας εμποδίζουν να χαρούμε την ομορφιά της ζωής...
«Ο θεός χρειάστηκε εφτά μέρες για να φτιάξει τον κόσμο, οι Μόντι Πάιθον χρειάζονται μόνο μιάμιση ώρα για να τον γκρεμίσουν». Το σλόγκαν της τελευταίας ταινίας που γύρισε η κωμική ομάδα των Πάιθον, είναι λίγο πολύ ακριβές, καθώς ακόμη κι αν καμιά πραγματική καταστροφή δεν λαμβάνει χώρα στην διάρκεια του «Το Νόημα της Ζωής», δεν αφήνει και πολλά πράγματα όρθια, ειδικά σε ότι αφορά τα θεωρούμενα ως «ιερά κι όσια».
Η θρησκεία, η οικογένεια, η επιστήμη, η ιατρική, οι παιδεία, οι σχέσεις, το σεξ, όλα μπαίνουν στο στόχαστρο της ταινίας κι όλα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εξευτελίζονται. Το φιλμ δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια συλλογή από κωμικά σκετς, τα οποία δεν βρίσκονται όλα στο ίδιο χιουμοριστικό ύψος, όλα όμως είναι εξίσου αυθάδη και σχεδόν όλα «ενοχλητικά». Μέσα από το πρίσμα ενός χιούμορ βαθιά σουρεαλιστικού και με μια κινηματογραφική γλώσσα που μοιάζει... να βγαίνει συνεχώς, οι Πάιθον κάνουν ένα φιλμ που θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις αναρχικό, σχεδόν πανκ.
Στοχεύοντας κατ ευθείαν στην καρδιά του βρετανικού καθωσπρεπισμού, τον σφυροκοπούν ανελέητα αλλά παρασύρουν μαζί κάθε θεσμό ή αξία. Πολλές φορές το χιούμορ τους είναι χοντρό, οι τρόποι τους άξεστοι αλλά το θάρρος και η «μαγκιά» τους πάντα αξιοθαύμαστη. Μπορεί το «Νοημα της Ζωής» να μην αποκαλύπτει κάτι βαθύ και να απέχει από το να είναι η καλύτερη ταινία στη φιλμογραφία τους, δεν παύει όμως να αποτελεί μια από τις απολαυστικά ενοχλητικές και καλοδεχούμενα αιχμηρή κωμωδία.
