Μια ανέμελη παρέα πέντε φίλων από το κολέγιο πάνε εκδρομή το σαββατοκύριακο σε ένα μικρό σπίτι κάπου στο δάσος. Τα φιλαράκια επιδεικνύουν την κλασική αφελή συμπεριφορά θύματος και μια παρέλαση τρομαχτικών και υπερφυσικών πλασμάτων ξεκινάει πανηγυρικά. Με λίγα λόγια, η εκδρομή θα καταλήξει σε αιματοχυσία και εσείς νομίζετε ότι κάπου το έχετε ξαναδεί αυτό. Μη βιάζεστε, δεν τα ξέρετε όλα. Οπως για παράδειγμα τι ρόλο παίζει μια ομάδα τεχνικών σε έναν πύργο ελέγχου που παρακολουθεί την ανελέητη σφαγή…

Ξεκινώντας από τον τίτλο της και για λίγα λεπτά αφού το φιλμ ξεκινήσει, το «Μικρό Σπίτι στο Δάσος» μοιάζει με την πιο βαρετή, ταινία τρόμου που μπορείς να φανταστείς. Horny νεαροί κολεγιόπαιδες και μια καλύβα στο δάσος όπου ένας ένας, θα σφαγιαστούν με σειρά προτεραιότητας. Πρώτα η τσούλα, μετά ο μπαφακιας, στη συνέχεια ο χαζός αθληταράς και πάει λέγοντας.

Μόνο που πριν καν η νεαρή, λαχταριστή σάρκα των πρωταγωνιστών φτάσει στο θυσιαστήριο της καλύβας στο βουνό, το φιλμ σου κλείνει συνωμοτικά το μάτι κι από εκείνη τη στιγμή, ξέρεις ότι κανένας από τους κανόνες που θεωρούσες δεδομένους δεν ισχύει.

Ναι το φιλμ του Γκόνταρντ θα μπορούσε να κάνει τους καθαρόαιμους λάτρεις του splatter να ανακράξουν «ιεροσυλία», θα έπρεπε όμως να έχεις τις εγκεφαλικές λειτουργίες ενός ζόμπι για να μην αντιληφθείς ότι πίσω από αυτόν το κατακλυσμό ματωμένου χαβαλέ και περισσεύματος κυνισμού, βρίσκεται κάτι αληθινά μεγαλοφυές.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε απλά για το μυαλό του Τζος Γουίντον που υπογράφει το σενάριο, αλλά ας ανοίξουμε λίγο το πλάνο, για να συμπεριλάβουμε την μεγαλύτερη εικόνα των στόχων του φιλμ, που ούτε λίγο ούτε πολύ, φέρνει το είδος των horror movies ενώπιον των μεγαλύτερων αδιεξόδων του και στη συνέχεια βρίσκει απίθανα ευφυείς τρόπους για να τα υπερπηδήσει.

Το χιούμορ είναι μόνο ένας από αυτούς κι αυτός που μοιάζει ούτως ή άλλως δοκιμασμένος με θετικά αποτελέσματα στην ιστορία του τρόμου, από το «Evil Dead» ως το «Scream». Ο αληθινά συναρπαστικός και πραγματικά καινούριος όμως, είναι η κατασκευή ενός τεράστιου, larger than life κόσμου, μιας ολόκληρης μυθολογίας που έρχεται και κουμπώνει πάνω στην μικρή κλισέ αφορμή που δίνουν τα πιτσιρίκια στο δάσος.

Χρειάζεται κότσια για να κατορθώσεις να πείσεις ακόμη και τον πιο ευφάνταστο θεατή του τρόμου να πάρει στα σοβαρά μια τέτοια ανατροπή, ειδικά όταν το σενάριο τσαλαπατά κάθε σοβαροφάνεια και στήνει τον «κάτω κόσμο» των ανθρώπων που ελέγχουν το παιχνίδι την ίδια στιγμή σαν μια γραφειοκρατική μηχανή και μαζί σαν μια hi tech εκδοχή της κόλασης.

Και σίγουρα χρειάζεται τεράστια δόση φαντασίας και σιγουριάς στο σύμπαν που έχεις χτίσει, για να συλλάβεις ένα τόσο μεγαλειώδες και οπερατικό κρεσέντο που στοχεύει κατ ευθείαν στις ψηλότερες θέσεις των all time classics του τρόμου.

Δεν πρόκειται για μακρινό στόχο. Το «Μικρό Σπίτι στο Δάσος», δεν είναι μόνο απολαυστικό σαν ταινία τρόμου, δεν ανατρέπει απλά τις συμβάσεις δείχνοντας έναν θαρραλέο καινούριο δρόμο στο genre, αλλά λειτουργεί και σαν μια κλειδαρότρυπα, ή σαν ψυχολογικό εργαλείο, δίνοντάς σου την ευκαιρία να βλέπεις μαζί τον μηχανισμό που κάνει το είδος του τρόμου να λειτουργεί, να αναγνωρίζεις τις συμβάσεις, να γελάς μαζί τους και την ίδια στιγμή να απολαμβάνεις ένα αληθινά πετυχημένο θρίλερ.

Μοιάζει με άσκηση και πνευματική σπαζοκεφαλιά, αλλά ακόμη κι έτσι, ή ίσως ακριβώς γι αυτό, είναι η καλύτερη ταινία τρόμου που είδατε εδώ και χρόνια.