Ο Λεονάρντο, ένας τυφλός Βραζιλιάνος έφηβος, προσπαθεί να βρει τον άξονά του, τη φωνή και την ανεξαρτησία του. Από την μία η υπερπροστατευτική μητέρα του που φοβάται να του επιτρέψει χώρο να ενηλικιωθεί, από την άλλη η φυσική του κατάσταση που τον κάνει «διαφορετικό» και εύκολο στόχο των πειραγμάτων των σκληρών συμμαθητών του. Μοναδική του σύμμαχος, η κολλητή φίλη του (και κρυφά ερωτευμένη μαζί του) Τζιοβάνα. Οταν στο σχολείο καταφθάνει ένας νέος μαθητής, ο Γκαμπριέλ, τότε ο Λεονάρντο αισθάνεται για πρώτη φορά την καρδιά του να χτυπά και βλέπει καθαρά ποιος είναι και τι θέλει...
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Βραζιλιάνου Ντανιέλ Ριμπέιρο είναι ένα τρυφερό δράμα ενηλικίωσης που χρησιμοποιεί το εύρημα της τύφλωσης, όχι για να συγκινήσει εύκολα το βλέμμα του θεατή απέναντι σ'ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, αλλά για να ανοίξει τα μάτια μας απέναντι στη διαφορετικότητα, που... δεν είναι και τόσο διαφορετική τελικά. Ολοι τυφλοί είμαστε στα εφηβικά μας χρόνια. Ψάχνουμε ψαχουλεύοντας στο σκοτάδι τον πραγματικό μας εαυτό. Τρέμουμε το δούλεμα, την πτώση, τον πόνο, αλλά και ταυτόχρονα ρισκάρουμε, πέφτουμε, ξανασηκωνόμαστε και προχωράμε.
Ο Ριμπέιρο κινηματογραφεί με ήσυχους αβίαστους τόνους και λυρισμό το θέμα του. Χρησιμοποιεί κομμάτια των Belle and Sebastian στο σάουντρακ και αυτό σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι η κινηματογραφική εικόνα είναι σε πλήρη αρμονία με το ρομαντικό, μελαγχολικό, γλυκόπικρο τόνο τους. Ενα σύμπαν που θυμίζει την εφηβική φρεσκάδα και γλυκήτητα και ζεστασιά των ταινιών της Σοφία Κόπολα, εμποτισμένο με την αμεσότητα και το πάθος των χαρακτήρων του λατινοαμερικανικού σινεμά.
Φυσικά και έχουμε ξαναδεί δράματα ενηλικίωσης και θα δούμε εκατοντάδες ακόμα στο μέλλον. Ομως υπάρχει μία ερωτεύσιμη ειλικρίνεια, αυθεντικότητα και ομορφιά στους χαρακτήρες του Ριμπέιρο. Δεν ζουν κάτι εξαιρετικό, γιατί κανείς στην εφηβεία δε ζει κάτι εξαιρετικό. Είναι όμως το δικό τους πρώτο ξύπνημα κι αυτό το κάνει να μοιάζει βόλτα στην κατηφόρα με το ποδήλατο, χωρίς χέρια και με κλειστά τα μάτια. Κι αυτός είναι πάντα ένας υπέροχος τρόπος να βλέπεις τη ζωή.
