Οι ταινίες της Marvel δεν είναι όπως πριν.
Μετά και το «Endgame» και μέσα από τις αμέτρητες και, τις περισσότερες φορές, αδιάφορες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές της, το στούντιο που κάποτε μεσουρανούσε στο είδος των υπερηρωικών ταινιών, δεν καταφέρνει πλέον να προσελκύσει στις αίθουσες το κοινό που κάποτε έτρεχε, σχεδόν στα τυφλά, για να δει κάποια ταινία της.
Με το MCU να πλησιάζει ολοένα και περισσότερο στο δικό του endgame, επιστρατεύεται για άλλη μια φορά η «Captain Marvel», της οποίας η πρώτη ταινία ήταν μια από τις πιο πετυχημένες εισπρακτικά του στούντιο (παρά την όποια τοξικότητα δέχτηκε από ανώριμους φανς). Και το σίκουελ με τίτλο «The Marvels», φορώντας το σύνθημα «πιο γρήγορα, πιο δυνατά, πιο ψηλά – μαζί», μοιάζει σαν μια ύστατη προσπάθεια της Marvel να πείσει τους φανς πως μαζί, ναι, μπορούν να τα καταφέρουν και να επαναφέρουν την οποία παλιά αίγλη.
Μόνο που το σίκουελ αυτό, το οποίο μπορεί να μην είναι από τις χειρότερες ταινίες που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό από τη Marvel, ποτέ δεν καταφέρνει να απογειωθεί τόσο ώστε να αλλάξει την πορεία του MCU και σίγουρα όχι την άποψη πολλών φανς για τις ταινίες της. Απλά αιωρείται στην μετριότητα.
H Κάρολ Ντάνβερς (aka Captain Marvel) έχει επανακτήσει την ταυτότητά της από τους τυραννικούς Κρι και έχει πάρει και την εκδίκησή της από την Υπέρτατη Νοημοσύνη. Αλλά οι επιπτώσεις των πράξεων την έχουν φορτώσει με μεγάλες ευθύνες. Οταν τα καθήκοντα της την οδηγούν σε μία ανωμαλία στο γαλαξία που συνδέεται με τους Κρι, οι δυνάμεις της μπερδεύονται με αυτές της μεγαλύτερης θαυμάστρια της, Καμάλα Καν, γνωστής κι ως Ms. Marvel, αλλά και της ανιψιάς της, Κάπτεν Μόνικα Ράμπο, αστροναύτη για την S.A.B.E.R. Αυτή η απρόσμενη ομάδα με το όνομα The Marvels, θα μάθει να δουλεύει μαζί, σε αρμονία, με στόχο τη σωτηρία του σύμπαντος.
Το «The Marvels» είναι αυτό που θα έλεγε κάποιος μια εντελώς by the book υπερηρωική ταινία. Εχοντας διάρκεια μόλις 105 λεπτά (μια από τις μικρότερες ταινίες του MCU), αυτό μπορεί να έχει τα θετικά αλλά, κυρίως, και τα αρνητικά του. Η Νία ΝταΚόστα θέλοντας να αφήσει τις περιττές πλοκές, τις αχρείαστες και αμέτρητες πληροφορίες και απλά να επικεντρωθεί σε μια ιστορία η οποία περιστρέφεται πάνω στην σχέση και τη χημεία και το girl power τριών υπερηρωίδων, οι οποίες προσπαθούν να σώσουν, για άλλη μια φορά, τον κόσμο.
Η ταινία, από αυτή την άποψη, είναι σφιχτοδεμένη σεναριακά κυλά ομαλά (τουλάχιστον για όσους έχουν γνώση πάνω στο MCU – αλλιώς σίγουρα θα χαθείτε μέσα από τους χαρακτήρες, τα ονόματα και την πλοκή της), η χημεία των πρωταγωνιστριών της γράφει αρκετά καλά στις σκηνές που είναι μαζί, έχει την δράση της και τις απαραίτητες δόσεις χιούμορ (κυρίως από τη Ms. Marvel που βλέπει για πρώτη φορά το ίνδαλμά της – την Captain Marvel – με σάρκα και οστά) για να προσφέρει τουλάχιστον κάποιες δόσεις ευχάριστης διασκέδασης.
Αλλά μέχρι εκεί. Η πλοκή ξέρεις από την αρχή πως θα εξελιχθεί και πώς θα καταλήξει, χωρίς καμία έκπληξη, η σκηνοθεσία μπαίνει στον αυτόματο πιλότο, με τη δράση να μην έχει να προσφέρει κάτι το εντυπωσιακό ή κάτι, τουλάχιστον, που δεν έχεις ξαναδεί αρκετές φορές πριν και (ίσως) καλύτερα. Δεν υπάρχει κάτι το αξιοσημείωτο μέσα στην ταινία (ίσως μια τελείως wtf στιγμή που θα θυμίσει κάτι από Disney) που την κάνει να σου μείνει όπως άλλες από το MCU.
Το «The Marvels», χωρίς spoiler, καταλήγει να γίνει το πρώτο στάδιο σε μια μεταβατική στιγμή της Marvel. Μόνο που πέρα από αυτό δεν έχει τίποτα παραπάνω να δείξει και δεν φτάνει ποτέ σε εκείνο το «πιο ψηλά» σημείο που (μας) υποσχέθηκε.
