Εξαιρετικά δημοφιλής συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων στην πατρίδα του, ο Ιταλός Ντονάτο Καρίζι κάνει το ριψοκίνδυνο πέρασμα στο σινεμά επιλέγοντας να διασκευάσει για το κινηματογραφικό του ντεμπούτο –τι άλλο;– ένα δικό του βιβλίο. Και δεν τα καταφέρνει ακριβώς άσχημα, τουλάχιστον αν αναλογιστεί κανείς ότι προδίδεται εν τέλει όχι από την ανεπάρκειά του ως σκηνοθέτης, αλλά από την υπέρμετρη και άστοχη πολυπλοκότητα του σεναρίου του.
Με φόντο ένα απομονωμένο ορεινό χωριό των ιταλικών Αλπεων, το φιλμ ξετυλίγει με μάλλον φλύαρους ρυθμούς το μυστήριο της εξαφάνισης ενός 16χρονου κοριτσιού που μοιάζει να χάθηκε ένα βράδυ από προσώπου γης, χωρίς να αφήσει πίσω της κανένα ίχνος. Ενας έμπειρος και διάσημος για τη χειραγώγηση των media επιθεωρητής καταφτάνει για να αναλάβει να εξιχνιάσει την υπόθεση που έχει αναστατώσει τη μικρή κοινότητα – και σύντομα θα καταφέρει να την αναστατώσει ακόμα περισσότερο με τις έρευνές του.
Ο Καρίζι επιστρατεύει σχεδόν όλα τα βασικά και οικεία συστατικά που αποτελούν τα τελευταία χρόνια το αλφαβητάρι ενός «εξοχικού» αστυνομικού θρίλερ μυστηρίου σε μικρή και μεγάλη οθόνη: το αθώο ανήλικο θύμα, μια μικρή κοινωνία απρόθυμη να δώσει και κυρίως να αντιμετωπίσει τις απαντήσεις, η αδίστακτη δημοσιογράφος, ο ύποπτα απροσάρμοστος νεαρός, μια θρησκευτική σέκτα, ο αποδιοπομπαίος τράγος που βλέπει τη ζωή του να καταστρέφεται, ένας εκπρόσωπος του νόμου που αντιμετωπίζει τα δικά του φαντάσματα και, κυρίως, το απατηλά ήρεμο σκηνικό της επαρχιακής πόλης που κρύβει σκελετούς στην ντουλάπα.
Ο Καρίζι τα χρησιμοποιεί όλα αυτά δανειζόμενος στοιχεία από τις πιο δημοφιλείς τάσεις του είδους, είτε πρόκειται για τη μόδα του σκανδιναβικού νουάρ είτε για το «Twin Peaks», από το οποίο ξεσηκώνει σχεδόν εμβληματικά οπτικά ευρήματα, χωρίς ωστόσο να διαθέτει ίχνος από το χιούμορ, την ειρωνεία και τη σουρεαλιστική του διάθεση – αντιθέτως, πάσχει από μάλλον υπερβολική σοβαροφάνεια. Κι αν άλλοι δημιουργοί, όπως για παράδειγμα η Τζέιν Κάμπιον με το «Top of the Lake», χρησιμοποίησαν τα ίδια στοιχεία φιλτράροντάς τα μέσα από τις δικές τους προσωπικές ανησυχίες, ο Ιταλός σκηνοθέτης δίνει αρχικά ανάλογες υποσχέσεις, για να τις αθετήσει πολύ γρήγορα στη συνέχεια.
Με μεθοδικότητα και αρκούντως αποτελεσματική σκηνοθεσία, χτίζει μια αποπνικτική, επιβλητική ατμόσφαιρα, ομιχλώδη όσο και τα κίνητρα των ηρώων του, μόνο που σύντομα αποκαλύπτεται πως η στιλάτη φωτογραφία και οι πομπώδεις δηλώσεις για το σκοτάδι που κρύβεται μέσα μας δεν είναι παρά ένα παραπέτασμα καπνού ανίκανο να κρύψει τη διάθεση εντυπωσιασμού, τους ιντριγκαδόρικους αλλά ανολοκλήρωτους χαρακτήρες και τις ολοένα και πιο τραβηγμένες ανατροπές.
