Η Λίζι ζει με τους γονείς της και τις αδερφές της. Όλα τα κορίτσια της οικογένειας χειρίζονται άψογα το σπαθί τους και μαθαίνουν πολεμικές τέχνες. Καθώς η μητέρα της οικογένειας προσπαθεί να βρει γαμπρούς για τα κορίτσια, ένας περίεργος λοιμός πανούκλας σαρώνει την πόλη. Οι πεθαμένοι επιστρέφουν στην ζωή και επιτίθενται στου ζωντανούς. Ένας νέος άνδρας, ο κύριος Ντάρσι έρχεται να μείνει στο χωριό και μία δυνατή έλξη φουντώνει ανάμεσα σε αυτόν και την Λίζι, όμως οι προκαταλήψεις και τα ζόμπι τους εμποδίζουν να γνωριστούν καλύτερα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του «Περηφάνια και Προκατάληψη και Ζόμπι», είναι φυσικά ο τίτλος του. Ξεκινώντας από κάτι που ακούγεται τόσο ξεδιάντροπα ανίερο και διασκεδαστικό, οφείλεις να έχεις κάτι τουλάχιστον αντάξιο του να επιδείξεις. Και το φιλμ του Μπαρ Στιρς, δυστυχώς δεν το έχει.
Ναι μπορεί να έχει μερικές διασκεδαστικές στιγμές και το θέαμα των ζωντανών νεκρών με κοστούμια εποχής να είναι χαριτωμένο, αλλά αυτό το mash up των δύο ειδών χάνει την όποια γοητεία του, ακόμη πιο γρήγορα κι απ΄όσο πέρασε η μόδα των βιβλίων που προσπάθησαν να γίνουν λογοτεχνικό είδος, αλλά έσβησαν αμέσως ως εξυπνακίστικο αστείο.
Οι ηθοποιοί δεν σε πείθουν ούτε ως ρομαντικοί ήρωες αντάξιοι των βιβλίων της Τζέιν Οστιν, ούτε ως εξολοθρευτές ζόμπι, οι σκηνές kung fu δεν είναι ούτε όσες θα ήθελες, ούτε όσο kung fun θα μπορούσαν και απ΄όταν η αρχική έκπληξη ξεφτίσει, το φιλμ καταλήγει σχεδόν το ίδιο «ζωντανό», ενεργητικό και φρέσκο, όσο και οι μισοσαπισμένοι πρωταγωνιστές του...
