Eνα μικρό αγόρι, ο 11χρονος Νόρμαν, μοιάζει να είναι υπέρ του δέοντος επικοινωνιακό, δεδομένου πως δεν σταματά ποτέ να ακούει και να συνδιαλέγεται με κόσμο… ιδίως μάλιστα με το υπερπέραν και συγκεκριμένα με τους νεκρούς που φαίνεται να τον προτιμούν ιδιαιτέρως. Μάλιστα, πολλές φορές, η περίεργη αυτή παρέα του είναι προτιμότερη από την ίδια του την οικογένεια που φαίνεται να τον θεωρεί, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, φρικιό. Οταν ο Νόρμαν καλείται να σταματήσει την κατάρα μιας κακιάς μάγισσας που απειλεί να ξυπνήσει τους νεκρούς από τον αιώνιο ύπνο, ολόκληρη η πόλη, αναγκαστικά, αναγνωρίζει τις μεταφυσικές του δυνάμεις και επαφίεται σε αυτές ώστε να σωθεί.
Ακόμη και για όσους η παιδική τους ηλικία παραμένει μια ζαχαρωτή ανάμνηση, αν αναγκαστούν να σκεφτούν λίγο καλύτερα, θα ανακαλέσουν στιγμές απίστευτου σκότους και βίας, ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα σε όσα ένιωθαν και δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν οι μεγάλοι, σε όσα τους έκαναν να γίνουν θύματα της σκληρότητας των συνομίληκων τους, ένα roller coaster τρόμου που τους οδήγησε νομοτελειακά στην ενηλικίωση...
Αυτή είναι η ιστορία του Νόρμαν, που δεν διαφέρει από τα άλλα παιδιά επειδή είναι «χοντρός», «χαζός» ή «ντροπαλός», αλλά επειδή βλέπει και κυρίως ακούει τους νεκρούς. Μια μεταφυσική ιδιότητα που τον κάνει να ξεχωρίζει, να αποτελεί ένα μεγάλο αστείο για τους γονείς του και τα άλλα παιδιά, να ζει στο περιθώριο αυτό που φυσιολογικά είναι μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία.
Κι, όμως, δεν υπάρχει τίποτα το αποτρόπαιο στο να παρομοιάσεις τη «διαφορετικότητα» ενός παιδιού με το να το τοποθετήσεις στη γκρίζα και μακάβρια περιοή όπου συναντιούνται οι νεκροί με τους ζωντανούς.
Οσοι, μεγαλώνοντας, αρνήθηκαν να υπηρετήσουν μια διαχρονική κοινωνική σύμβαση θέλει τα ανθρώπινα όντα να υποτάσσονται αδιαμαρτύρητα σε μια βολική για τους πολλούς ομοιομορφία, ξέρουν πως το τίμημα του να είσαι διαφορετικός είναι τελικά ένα ζήτημα ζωής και θανάτου.
Και ο Νόρμαν, περισσότερο ίσως από κάθε άλλο ήρωα της κινηματογραφικής ιστορίας, είναι ο καθρέφτης αυτής της πάλης: ένα παιδί που κανείς δεν καταλαβαίνει, κανείς δεν προσπαθεί να καταλάβει, ένα παιδί που δέχεται τη βία των άλλων την ίδια στιγμή που πρέπει να βρει μόνο του τις απαντήσεις στις μεγάλες ερωτήσεις της ζωής και μαζί ένα τρόπο για να επιβιώσει.
Ενας ήρως πιο σπαρακτικός και από τον Kόουλ της «Εκτης Αίσθησης», της ταινίας στην οποία μοιάζει να αναφέρεται πρωταρχικά το «ParaNorman» σε ένα φόρο τιμής στην ιστορία των ταινίων τρόμου που διασχίζει με αστείρευτη σινεφίλ λατρεία από τη «Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών» του Τζορτζ Ρομέρο μέχρι το «Haloween» του Τζον Κάρπεντερ - το τελευταίο σε μια εξαιρετική σκηνή ανθολογίας.
Τρομακτικό, περισσότερο από όσο θα επέτρεπε η ταμπέλα μιας παιδικής ταινίας κινουμένων σχεδίων, διασκεδαστικό όσο όλες μαζί οι κωμωδίες τρόμου που είδατε ποτέ και συγκινητικό χωρίς ποτέ να εκβιάζει το συναίσθημα του θεατή, το «ParaNorman» είναι στην πραγματικότητα ένα απενοχοποιημένο μανιφέστο πάνω στo δικαίωμα του να διαφέρεις και μαζί ένα σχεδόν αλάνθαστο σχεδιαστικά stop motion animation (περισσότερο και από τον υπέροχο προκάτοχο της Laika, το «Coraline» του Χενρι Σέλικ) που ενδιαφέρεται περισσότερο για τους χαρακτήρες του, έχοντας ωστόσο πριν ξεκαθαρίσει πως δεν θα χαριστεί σε καμία επιταγή για ασταμάτητη δράση και ατακαριστά αστεία.
Οι προθέσεις του είναι τόσο κρυστάλλινες και θαρραλέες που συναγωνίζονται τις καλύτερες στιγμές της Pixar, μπορούν με πρωτοφανή άνεση να εξυψώνουν την βίαιη ενηλικίωση σε μια κατάρα που πρέπει με οποιονδήποτε τρόπο να λυθεί και να καταλήγουν στην αποκάλυψη ενός – του πρώτου στη ιστορία του animation; - γκέι ήρωα λίγο πριν τους τίτλους τέλους.
Δίνοντας με αυτόν τον τρόπο τελικά μια πρωτοφανή ανανεωτική νότα στην ενηλικίωση του ίδιου του animation, αφού πριν μπροστά στα μάτια των ανήλικων και ενήλικων θεατών έχει ολοκληρώθει ένα σύγχρονο και ήδη κλασικό παραμύθι πάνω στον τρόμο της «διαφορετικότητας» που συνοψίζεται ιδανικά στη σοφία που κρύβει η all time classic ατάκα της νεκρής γιαγιάς του Νόρμαν.
«Δεν υπάρχει τίποτα το κακό στο να φοβάσαι, Νόρμαν, αν αυτό δεν σε κάνει να αλλάξεις αυτό που είσαι»!
