Ενα παιδί-θαύμα, ο T.Σ. Σπίβετ, ανακαλύπτει ότι διαθέτει ένα χάρισμα στη χαρτογράφηση. Ο νεαρός είναι επίσης σταθερός συνεργάτης του μουσείου Smithsonian, το οποίο πιστεύει ότι συνεργάζεται με έναν μεσήλικα κύριο. Στην πραγματικότητα, υπεύθυνος για τους χάρτες του μουσείου, είναι ένας πανέξυπνος και ταλαντούχος δωδεκάχρονος. Οταν το μουσείο θα τον καλέσει στην Ουάσινγκτον για να παραλάβει ένα σημαντικό βραβείο, ο T.Σ. Σπίβετ θα πάρει την απόφαση να ταξιδέψει με τρένο μέχρι εκεί, διασχίζοντας τη χώρα και χαρτογραφώντας τα πάντα…
Δεν είναι δύσκολο να φανταστείς τον Ζαν Πιερ Ζενέ στα παιδικά του χρόνια, να είναι ένα παιδί που να θυμίζει κατά πολύ τον ήρωα της τελευταίας ταινίας του. Ο Τ.Σ. Σπίβετ, αν και μόλις δώδεκα χρονών ενδιαφέρεται για τα πάντα και ζει εν πολλοίς στον κόσμο του μυαλού και των ιδεών του, τις οποίες ο Ζενέ εικονογραφεί με τον ίδιο ενθουσιασμό που ο μικρός Σπίβετ τις σκέφτεται, μέσα από σκίτσα και διαγράμματα, από εικόνες που «επιπλέουν» στο θεαματικό 3D της ταινίας.
Το φιλμ του Ζενέ, όπως όλα μέχρι σήμερα, γιορτάζει άλλωστε τις εικόνες, μέσα από την απεικόνιση μιας Αμερικής που μοιάζει από την μια βαθιά ρομαντική με έναν αληθινά παλιομοδίτικο, κινηματογραφικό τρόπο κι από την άλλη φλερτάρει όπως κάνει πάντα με μια συναισθηματική παλέτα που είναι τόσο απροσποίητη, ώστε συχνά να αγγίζει τα όρια του μελοδραματισμού.
Το ταξίδι του Σπίβετ, άλλωστε δεν είναι όπως θα ανακαλύψουμε στην πορεία, μόνο μια διαδρομή προς έναν προορισμό, αλλά και μια απόπειρα διαφυγής από μια πραγματικότητα που είναι πιο σκληρή από τις αντοχές του νεαρού ήρωα κι από συναισθήματα που δεν είναι εύκολο να ταξινομήσεις ή να βάλεις σε κουτάκια.
Αυτή του η «φυγή» θα τον κάνει και μαζί του κι εμάς να ανακαλύψουμε ένα κόσμο που μοιάζει βγαλμένος από μια παράξενη, δημιουργική μίξη ενός εξιδανικευμένου παρελθόντος κι ενός άχρονου παρόντος, μια Αμερική τόσο «κινηματογραφική» που μοιάζει απόλυτα ψεύτικη, αλλά μαζί εξαιρετικά γνώριμη για όσους την έχουν κατοικήσει με τον τρόπο του Σπίβετ, μέσα από την φαντασία τους, ή το σινεμά.
Το φιλμ αν και επιμελώς κατασκευασμένο, τεχνικά άψογο και έχοντας κάθε πρόθεση να είναι εμπορικό, έχει εν τούτοις την αίσθηση του χειροποιήτου και του «μικρού». Ακόμη κι αν δεν αγγίζει το μεγαλείο των πρώτων ταινιών του σκηνοθέτη, όταν η οπτική και σκηνογραφική ευρηματικότητα υπηρετούσε ένα εξίσου ευρηματικό σενάριο, δεν παύει να είναι η καλύτερη ταινία του εδώ και χρόνια.
Μπορεί στην διαδρομή του Τ.Σ. Από το σπίτι μέχρι την Ουάσινγκτον να υπάρχουν αρκετές στιγμές που η ιστορία ξεστρατίζει σε διαδρομές που την απομακρύνουν από την ουσία και το κέντρο βάρους της και ίσως το φινάλε να μην είναι όσο αξιομνημόνευτο ή απρόβλεπτο θα περίμενες, όμως ο Σπίβετ έχει την δική του δόση ακαταμάχητης γοητείας.
Είναι δύσκολο να αντισταθείς σε μια ταινία που κοιτάζει τον κόσμο με τόσο διαφορετική ματιά, ακόμη κι αν η συναισθηματική της ένταση, δεν κατορθώνει να βρίσκει ποτέ το μέγεθος που θα της άξιζε, ακόμη καρδιά της ταινίας είναι στην σωστή της θέση κι οι εικόνες της σχεδόν μαγευτικές.
