Υπό συνθήκες, η αφήγηση του Νίκου Καβουκίδη για την πορεία του στο ελληνικό σινεμά από την οποία αποτελείται κατά βάση το ντοκιμαντέρ του Μενέλαου Κυρλίδη, θα μπορούσε να μην τελειώσει ποτέ. Να συνεχίζει ανά τις δεκαετίες, να διασχίζει μικρότερες και μεγαλύτερες ιστορίες για το making of δημοφιλών ταινιών της Φίνος Φιλμ και το φως πάνω στο πρόσωπο ηθοποιών όπως η Τζένη Καρέζη και ο Νίκος Κούρκουλος, να επιστρέφει με νοσταλγία αλλά και με μια διάθεση επαναδιαπραγμάτευσης στις απαρχές του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου και να ενώνει όλες τις (χαμένες) τελείες ανάμεσα στο backstage και το front end του πολύπαθού ελληνικού σινεμά.
Η ενηλικίωση του στη Φίνος Φιλμς, η ανεξαρτητοποίηση του μαζί με τη γέννηση του μεταπολιτευτικού κινηματογράφου, η διαρκής διάθεση του να τιτλοφορείται πριν από οποιαδήποτε από τις πολλές ιδιότητες του (σκηνοθέτης, διευθυντής φωτογραφίας, μοντέρ…) ως εργάτης του σινεμά, οι πρωτοπορίες και καινοτομίες του, η βαθιά γνώση όλης της κατασκευής μιας ταινίας και η συμπόρευσή του με οτιδήποτε υπήρξε ποτέ το ελληνικό σινεμά, η ζωή και το έργο του Νίκου Καβουκίδη θα αρκούσε για να γίνει το θέμα δεκάδων ντοκιμαντέρ, χρήσιμων ως αρχειοθέτηση μιας προφορικής ιστορίας που σε λίγο θα χαθεί για πάντα και παρακαταθήκη εκπαιδευτική για τις επόμενες γενιές.
Μόνη της όμως η αφήγηση, έστω και διανθισμένη από κάποιο (σπάνιο μεν, δυστυχώς όχι επεξεργασμένο) αρχειακό υλικό, από συνεντεύξεις σκηνοθετών, ηθοποιών και τεχνικών που μιλούν για τον Νίκο Καβουκίδη και (επίσης δυστυχώς) ποιοτικά ανισομερή αποσπάσματα ταινιών και κάποιων διαλέξεων του, δεν αρκεί για να συνθέσει ένα ντοκιμαντέρ που εκεί που νιώθεις ότι θα μετουσιωθεί σε κάτι πιο συναρπαστικό από αυτό που τελικά είναι, μοιάζει διαρκώς να αφορά μόνο όσους γνωρίζουν και ενδιαφέρονται για τα πρόσωπα και τα πεπραγμένα του ελληνικού σινεμά, αγγίζοντας επίσης συχνά ένα τεχνικό λεξιλόγιο που αποξενώνει τον αμύητο θεατή.
Χωρίς φίλτρο στις ιστορίες τις οποίες αφηγείται ο Νίκος Καβουκίδης, με μια αισθητική τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ (ή μάλλον και μιας σύνθεση επεισοδίων ενός ντοκιμαντέρ σε επεισόδια), το «Νίκος Καβουκίδης - Η Δύναμη της Εικόνας» κυριολεκτεί μόνο αν μιλώντας για «εικόνα» αναφέρεται στον ίδιο τον αγέρωχο, ωραίο, σοφό Νίκο Καβουκίδη που στην ένατη δεκαετία της ζωής του παραμένει ένας άνθρωπος που με χωνεμένη την έννοια του σινεμά μέσα σε όλο του το είναι, αφηγείται τη διαδρομή του μέσα σε αυτό με τον ίδιο τρόπο που όλοι οι σκηνοθέτες με τους οποίους συνεργάστηκε ομολογούν ότι έμπαινε στην κάθε ταινία: σαν να ήταν η τελευταία που θα γυριζόταν ποτέ στον κόσμο.
Το ντοκιμαντέρ που θα άξιζε στον Νίκο Καβουκίδη ως ιστορία και ως Ιστορία, δεν έχει γυριστεί ακόμη.