Οταν ο αυτοκράτορας της Κίνας διατάζει ότι ένας άντρας ανά οικογένεια πρέπει να υπηρετήσει στον αυτοκρατορικό στρατό για να υπερασπιστεί τη χώρα από τους εισβολείς, η Χουα Μουλάν, η μεγαλύτερη κόρη ενός διάσημου πολεμιστή, παίρνει τη θέση του άρρωστου πατέρα της. Μεταμφιέζεται σε άντρα, τον Χουαν Γιουν, και περνάει από πολλές δοκιμασίες που θα χρειαστούν όλη της τη δύναμη για να τις υπερβεί. Είναι ένα επικό ταξίδι που θα τη μεταμορφώσει σε μια εκπληκτική πολεμίστρια που θα κερδίσει το σεβασμό ενός έθνους… και ενός περήφανου πατέρα.
Σε μια εποχή όπου κάθε τι μπορεί να είναι αιτία για αντιδράσεις, κατηγορίες και μίνι κινήματα στο twitter με επιθετικά hashtags, η απόφαση της Disney να μεταφέρει ξανά στην οθόνη μια ιστορία που διαδραματίζεται στην Κίνα έμοιαζε από την αρχή μια ελαφρώς παρακινδυνευμένη κίνηση. Η απόφαση να αποφύγει το whitewashing δίνοντας τους ρόλους σε Κινέζους ηθοποιούς και να προλάβει κι άλλους σκοπέλους προσλαμβάνοντας τη Νίκι Κάρο στη σκηνοθεσία προφανώς σε κάποιους δεν έμοιασαν αρκετά. Και δεν εννοούμε όσους καλούν σε μποϊκοτάζ εξαιτίας του ότι η ταινία γυρίστηκε εν μέρει σε μια περιοχή της Κίνας που καταπιέζει τα δικαιώματα μιας μουσουλμανικής μειονότητας, αλλά κυρίως τα ίδια τα αφεντικά της Disney.
Διότι περισσότερο από τη φιλοδοξία της «Μουλάν» να είναι ένα θεαματικό φιλμ για όλη την οικογένεια, αυτό που μοιάζει πιο προφανές βλέποντάς το, είναι η θέλησή του να μην ταράξει καθόλου τα νερά, παίρνοντας τον πιο ασφαλή δρόμο στην απεικόνιση όλων των θεματικών που αγγίζει και που θα μπορούσαν να είναι εν δυνάμει ακανθώδεις, από την πολιτιστική κληρονομιά της Κίνας, μέχρι το μήνυμα της γυναικείας ενδυνάμωσης που παραδίδει και ανάμεσα τον παρενδυματισμό της ηρωίδας του για να το καταφέρει.
Και φυσικά θέλοντας να είναι προσιτή σε ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό, το φιλμ ακόμη κι αν περιέχει μπόλικες και εντυπωσιακές σκηνές μάχης δεν χύνει ούτε μια σταγόνα αίμα, ακόμη κι αν τα ξίφη ξεκάθαρα αγγίζουν κορμιά και τα βέλη διαπερνούν θώρακες, επιμένοντας σε μια όμορφη αλλά και ψεύτικη χορογραφία που θυμίζει ταινίες wuxia, αλλά δεν πετυχαίνει πολλά από την έντασή τους.
Το φιλμ είναι ευχάριστο στα μάτια και κυλά με ανώδυνο και ψυχαγωγικό τρόπο σε όλη τη διάρκειά του, αλλά η αίσθηση μιας ταινίας που περπατά στις άκρες των ποδιών της είναι κάτι που ο - τουλάχιστον ενήλικας - θεατής δεν μπορεί να μην νιώσει. Το πάθος, η ένταση, ακόμη και η μαγεία - σε μια ταινία που της δίνει χώρο στην ιστορία - απουσιάζουν σχεδόν ολοκληρωτικά σε ένα φιλμ που αν όχι οτιδήποτε άλλο επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά την άποψη πως τα τα live action remakes των ταινιών κινουμένων σχεδίων της Disney δεν έχουν στ’ αλήθεια λόγο ύπαρξης.
