Ο Ναζίμ Χικμέτ είναι ίσως ο γνωστότερος, διεθνώς, Τούρκος ποιητής, ένας άνθρωπος που συνέδεσε την τέχνη του με μια ταραχώδη ζωή, ως ιδεολόγος ανθρωπιστής και κομμουνιστής, περνώντας κι ένα διάστημα της ζωής του στη Μόσχα. Ομοίως, στη Μόσχα, μια γενιά αργότερα, έζησε κι ο Αχμέτ Ουμίτ, Τούρκος συγγραφέας, θαυμαστής του Χικμέτ, εξίσου ιδεολόγος. Η ταινία κάνει τη σύνδεση των δυο αντρών, με αφήγηση, μάλιστα, του Ουμίτ, θέλοντας να περιγράψει τη μυθιστορηματική - να πούμε κινηματογραφική; - ζωή του Χικμέτ, αλλά και να «μοιράσει» δόξα στον Ουμίτ.
Η ιδέα δυο ανθρώπων των γραμμάτων που, σε δυο διαδοχικές περιόδους, διεκδίκησαν την αυτονομία και την ελευθερία τους απέναντι σε ένα απαγορευτικό καθεστώς είναι ενδιαφέρουσα. Η ταινία, ωστόσο, είναι αφηγηματικά γλυκερή, σκηνοθετικά διεκπαιρεωτική, με ερμηνείες στομφώδεις και διαλόγους ξύλινους, με αποτέλεσμα η παρουσία του Ουμίτ να μοιάζει φορτική, ενώ η αποτύπωση του έργου και της σημασίας του Χικμέτ να μοιάζει τετριμμένη. Τολμούμε να πούμε πως αν ο μεγάλος ποιητής ήταν Ελληνας, ο Γιάννης Σμαραγδής θα τα είχε κάνει καλύτερα.
