Η κομψή και εκλεπτυσμένη Παριζιάνα Βιολέτ κάνει τις διακοπές της στον ειδυλλιακό γαλλικό νότο, όπου συναντά τον γλυκύτατο Ζαν-Ρενέ. Αν και εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, η χημεία μεταξύ τους είναι τόσο καλή που βρίσκονται ξανά στο Παρίσι. Ομως, ένα τρίτο πρόσωπο εμφανίζεται ξαφνικά και θέτει σε κίνδυνο το μέλλον του ζευγαριού. Ο Λολό, ο 19χρονος κτητικός γιος της Βιολέτ, είναι αποφασισμένος να ξεφορτωθεί τον επίδοξο εραστή, με κάθε τρόπο.
Οσο κι αν θα ήθελε κι όσο κι αν προσπαθεί, μοιάζει μάλλον απίθανο η Ζιλί Ντελπί να γίνει μια γαλλόφωνη θηλυκή εκδοχή του Γούντι Αλεν. Το «Lolo» μπλέκει light ψυχολογία και light κωμωδία, λίγο πολύ τρελούτσικους χαρακτήρες και μια ιδέα από sexual politics σε ένα μείγμα που δεν θα έμοιαζε αταίριαστο στο γουντιαλενικό σύμπαν.
Μόνο που το χιούμορ της Ντελπί σπάνια κατορθώνει να γίνει τόσο κοφτερό, πνευματώδες και έξυπνο όσο θα χρειαζόταν για κάνει την ταινία κάτι παραπάνω από ελαφρύ γαλλικό «divertissement». Και δυστυχώς δεν είναι καν ούτε όσο αστείο θα ήθελε, αφού συχνά καταλήγει να θυμίζει εύκολη φάρσα.
Κάτι ανάλογο ισχύει και για τους χαρακτήρες, η εμβάθυνση στην ψυχολογία, τα κίνητρα και σε ορισμένες περιπτώσεις την παθολογία δεν ξύνει καν την επιφάνεια, σχηματίζοντας τους σαν καρικατούρες: Ο συμπαθητικός επαρχιώτης, το κακομαθημένο παιδί, η αθυρόστομη φίλη, η ατελής μα τόσο χαριτωμένη πρωταγωνίστρια.
Είναι σαφές πως το «Lolo» θέλει να είναι μαζί μια κωμωδία για το πλατύ κοινό -κι η παρουσία του Ντανί Μπουν σε έναν από τους βασικούς ρόλους το επιβεβαιώνει- και την ίδια στιγμή μια ταινία για πιο «εκλεπτυσμένα» κινηματογραφικά γούστα, αλλά δεν κατορθώνει να πιάσει κέντρο σε κανέναν από τους δύο στόχους. Ούτε αρκετά αστείο για να γελάσεις με την καρδιά σου, ούτε όσο ιδιαίτερο θα ήθελε, δεν εκνευρίζει ούτε ενθουσιάζει, μα δυστυχώς ούτε καν σε αφορά.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη της Ζιλί Ντελπί στο Flix με αφορμή το «Οιδιπόδειο αλά Γαλλικά»
