Η Εϊμι (Ολγα Κιριλένκο), μια φοιτήτρια διδακτορικού, ρισκάρει επανειλημμένως τη ζωή της καθώς εργάζεται ως κασκαντέρ. Επηρεασμένη από συντριπτικές ενοχές για ένα τραγικό περιστατικό του παρελθόντος και χωρίς πραγματική επιθυμία για τον ίδιο τον κίνδυνο, αρχίζει να συμφιλιώνεται με το παρελθόν, το παρόν και τις αντιξοότητες της ζωής μέσα από τη σχέση της με τον Εντ (Τζέρεμι Αϊρονς), έναν μεγαλύτερο σε ηλικία καθηγητή αστροφυσικής. Η σχέση αυτή θα παραμείνει, παράδοξα αλλά και ρομαντικά, αναλλοίωτη και μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Εντ.
Ξεκινώντας από τον (πολύ πετυχημένο ελληνικό) τίτλο και μόνο αντιλαμβάνεσαι ότι σε αυτή την ταινία η υπερβολή, οι μεγαλοστομίες κι ένας σχεδόν αξιογέλαστος μελοδραματισμός δίνουν τον τόνο. Με μια ιστορία που πολύ απλά δεν μπορείς να την πάρεις στα σοβαρά και δυο ερμηνείες που ακόμη κι αν έρχονται από καλούς ηθοποιούς απέχουν πολύ από το να είναι πειστικές, το φιλμ μοιάζει ψεύτικο και τεχνητό, όχι μόνο στην πλοκή του αλλά και στο συναισθηματικό του τόνο.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να το απολαύσεις ειδικά αν κατορθώσεις να συντονιστείς στο μήκος κύματος εκείνο όπου ένα αφελές προσχηματικό σενάριο που προσποιείται το βαθυστόχαστο δεν μπορεί να σε ενοχλήσει και η σοβαροφάνεια του όλου εγχειρήματος προσθέτει άθελά της το χιούμορ που λείπει από την όλη ιστορία.
Στα θετικά κρατήστε μια κατά στιγμές γοητευτική ατμόσφαιρα, μερικά υπέροχα πλάνα ομιχλώδους τουρισμού και υπαρξιακής αναζήτησης σε λιμναία νησιά, την μουσική του Ενιο Μορικόνε και την τεχνική αρτιότητα της παραγωγής. Στα θετικά άλλα για άλλους λόγους τις περιγέλαστες αναληθοφάνειες και υπερβολές και το σενάριο που θυμίζει φτηνό ρομάντζο περιπτέρου.
Εν τούτοις δεν μπορείς να παραδεχτείς πως το φιλμ κυλά με ευκολία μπροστά στα μάτια και σίγουρα δεν ενοχλεί είτε κατορθώσεις να το πάρεις στα σοβαρά σαν μια δραματική ιστορία για τον αιώνιο έρωτα, είτε αν το δεις κυνικά σαν μια σχεδόν αστεία καρικατούρα ενός συγκινητικού ρομάντζου.
