Λίγο πριν το θάνατο του, ο ζωγράφος Μανώλης Καλλιγιάννης συμφωνεί με τον Ισπανό Πέδρο Ολάγια να γυρισουν ένα πορτρέτο του πρώτου ξεκινώντας από τα Χανιά, περνώντας από την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Μυτιλήνη και φτάνοντας μέχρι την Κωνσταντινούπολη.
«Η ζωή μου; Ηταν η πρόκληση, η ξενιτιά, η ανάγκη της απόφασης, η θυσία, ο πόλεμος, ο έρωτας, η ζωγραφική, το μαγικό της ζωγραφικής. Τώρα κοντεύω τα 90, έχω τα πινέλα μου ένα ωραίο εργαστήριο αυτό το κρεβάτι και μου φτάνει. Δεν θέλω τίποτε άλλο». Αν ισχύει ότι για ένα κινηματογραφικό πορτρέτο αρκεί να πείσεις τον πρωταγωνιστή σου να σε εμπιστευθεί, τότε ο Ισπανός ελληνιστής, συγγραφέας και φωτογράφος Πέδρο Ολάγια πρέπει να ένιωσε πολύ τυχερός όταν ο 90χρονος καταξιωμένος στο εξωτερικό αλλά σχετικά αγνωστος στην Ελλάδα Μανώλης Καλλιγιάννης δέχθηκε να μοιραστεί μαζί του την ιστορία της ζωής του. Μια ιστορία που μετράει σχεδόν έναν αιώνα εμπειριών, αυτογνωσίας και αναζήτησης με κέντρο πάντοτε την ζωγραφική, τη θάλασσα και τα ταξίδια.
Διαυγής, ενθουσιώδης, σχεδόν σαν ένα παιδί που θέλει να δείξει στον φίλο του τα μέρη και τους ανθρώπους που αγάπησε, ο Καλλιγιάννης συνοδεύει τον Ολάγια στο αγαπημένο του ερημονήσι στην Κρήτη, στο χωριό που μεγάλωσε στην Μυτιλήνη, σε επισκέψεις στους φίλους που απέμειναν ζωντανοί. Και ο Ολάγια τον ακολουθεί, ντύνοντας την περιήγηση τους με ένα voice over τόσο επιτηδευμένο που τελικά μοιάζει ανεπιτήδευτο, σαν κάποιος να περιγράφει αυτοστιγμεί όσα βλέπει μπροστά του προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει τους ήχους και τις σιωπές του ήρωα του.
Ο συνδυασμός της εξομολόγησης του Καλλιγιάννη με την αφήγηση του Ολάγια είναι εκρηκτικός, συγκινητικός, ζωντανός ποτισμένος με τη δύναμη που έχει ένα ερασιτεχνικό βίντεο ανάμεσα σε φίλους. Μέσα του ζωντανεύουν οι πίνακες του ζωγράφου, οι θάλασσες του ναυτικού, οι ουρανοί του αεροπόρου, όλα όσα ήταν ο Μανώλης Καλλιγιάννης που έφυγε από την ζωή τον Ιούλιο του 2010 αφήνοντας ως τελευταία παρακαταθήκη αυτό το αφοπλιστικό και ανθρώπινο με όλη τη σημασία της λέξης πορτρέτο.
