Το 1857, ο Τσαρλς Ντίκενς είναι ήδη ένας από τους διασημότερους Βρετανούς συγγραφείς, ένας δημιουργός αναγνωρισμένος σε κάθε κοινωνική τάξη, ένα celebrity της εποχής, με την κάθε του κίνηση, εμφάνιση, λέξη, να καταγράφεται στον Τύπο και τις εξόδους του να συνοδεύονται από εκατοντάδες αναγνώστες που ζητούν αυτόγραφα. Είναι οικογενειάρχης, έχει μια σύζυγο που μένει στη σκιά και 10 παιδιά κι απολαμβάνει την επιτυχία του. Σ’ αυτή τη στιγμή της ζωής του, θα γνωρίσει τη 18χρονη Νέλι, κόρη μιας οικογένειας ηθοποιών και θα την αγαπήσει παράφορα. Θα ζήσουν μαζί, με την προτροπή της πρακτικής μητέρας της, σε απόλυτη μυστικότητα, αλλά μέχρι το τέλος της ζωής του.
Ο Ρέιφ Φάινς σκηνοθετεί για δεύτερη φορά μεγάλου μήκους ταινία, μένοντας όμως ευπρόσδεκτα μακριά από το στιλιζάρισμα του «Κοριολανού» του. Το σενάριο βασίζεται στη βιογραφία της Νέλι Τέρναν, που εξέδωσε το 1990 η Κλερ Τομάλιν, είναι όμως γραμμένο από τη δεξιοτέχνη σπουδάστρια της ανθρώπινης φύσης, την Αμπι Μόργκαν του «Shame».
Μ’ αυτό το σενάριο ως σύμμαχό του, ο Ρέιφ Φάινς καταφέρνει με τη σκηνοθεσία του να σπάσει το φραγμό που θέτει μια βιογραφία, ν’ αφηγηθεί την ιστορία ανθρώπων που δείχνουν ολοζώντανοι, γεμάτοι πάθη, τρωτοί, σημερινοί. Η προσέγγισή του στο πρόσωπο ενός θρύλου γίνεται με λεπτότητα αλλά, ταυτόχρονα, διεισδυτικότητα: ο Τσαρλς Ντίκενς μοιάζει λιγότερο με την κλασική λογοτεχνική φιγούρα και περισσότερο μ’ ένα σύγχρονο άντρα που πληρώνει το τίμημα της φήμης του, ή προσπαθεί να αποδιώξει τις ενοχές του.
Την τόλμη και την εγκεφαλικότητα του σκηνοθέτη Ρέιφ Φάινς συμπληρώνει ιδανικά η φωτογραφία, μοντέρνα, άμεση, που τολμά να ακολουθεί τους ήρωες με την κάμερα στο χέρι και να τους πλησιάζει πιο κοντά απ’ όσο ίσως επιτρέπει η ιστορική σημασία τους. Το ίδιο και τα σκηνικά και τα κοστούμια, που χωρίς να χάνουν σε πιστότητα της εποχής, δεν προσδιορίζουν τους ήρωες, απλώς τους στεγάζουν και τους ντύνουν, με μια αποκαλυπτική φυσικότητα.
Ο Ρέιφ Φάινς στον πρωταγωνιστικό ρόλο δείχνει εξαιρετική αυτοσυγκράτηση και, με προσεκτικά μελετημένες λεπτομέρειες χτίζει έναν πολύπλευρο άντρα, φωτισμένο αλλά σκοτεινό. Η Φελίσιτι Τζόουνς ως Νέλι δίνει μια γεμάτη δύναμη και μελαγχολία ερμηνεία που, όχι μόνο για το μαύρο της φουστάνι, φέρνει στο μυαλό τη Χόλι Χάντερ του «Piano».
Ακόμα περισσότερο, η «Αόρατη Γυναίκα» είναι μια μελέτη πάνω στη μοιραία δύναμη των media, το κόστος της φήμης, τον δεδομένο εγωισμό της μεγαλοφυΐας. Ενας πειραματισμός, αφηγηματικός αλλά και σκηνοθετικός, πάνω στην ένταση που μπορεί να κρύβει ο περιορισμός και η νόρμα. Κι ενώ τυπικά είναι μια ταινία εποχής, υπερβαίνει το είδος της για να γίνει μια γεμάτη παλμό, εξαιρετικά οξυδερκής και σύγχρονη ταινία.
