Επιστρέφοντας στην Ιαπωνία για να ξεμπλέξει τον πατέρα του, που έχει μόλις συλληφθεί γιατί μπήκε δίχως άδεια σε μια απαγορευμένη περιοχή όπου χρόνια πριν ένα -υποτιθέμενο- ατύχημα κατέστρεψε την οικογενειακή του γαλήνη, ένας πεζοναύτης σκοντάφτει πάνω στους σκελετούς της οικογενειακής του ιστορίας. Ο εμονικός πατέρας του είναι πεπεισμένος πως εκέινο το γεγονός όχι απλά δεν ήταν ατύχημα, αλλά πως ήταν έργο κάποιου ζωντανού οργανισμού που ξυπνά και πάλι. Μια θεωρία που ο γιος του αρνείται να δεχτεί, μέχρι την στιγμή που ένα πλάσμα που μοιάζει βγαλμένο από τους χειρότερους του εφιάλτες, θα ξυπνήσει σε ένα εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας σκορπώντας τον τρόμο. Και δυστυχώς, αυτό θα είναι μόνο η αρχή!
Σχεδόν τόσο παράξενο όσο τα πλάσματα που περιέχει, τεράστιους αρχαίους κυνηγούς και προϊστορικά MUTO (Massive Unidentified Terrestrial Organism), είναι και το ίδιο το φιλμ του Γκάρεθ Εντουαρτς, ενός σκηνοθέτη υπεύθυνου για μια από τις πιο hyped up ταινίες επιστημονικής φαντασίας των τελευταίων χρόνων, το «Monsters» -κι αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, κι από τις πιο βαρετές.
Παράξενο γιατί ακόμη κι αν πρόκειται για ένα γιγαντιαίο blockbuster με φιλοδοξίες να γίνει η μήτρα ενός θεαματικού franchise, το φιλμ του Εντουαρτς έχει το θάρρος να πάρει μερικά απρόσμενα ρίσκα. Ή γιατί κατορθώνει να κρατήσει την εμφάνιση οποιουδήποτε τέρατος αρκετή ώρα μετά το ξεκίνημα της ταινία κι αντίθετα με άλλα blockbuster ή monster movies, είναι εξίσου ενδιαφέρον (ή ίσως κι ακόμη περισσότερο) πριν ξεκινήσει επισήμως η δράση.
Στις αρχικές σκηνές όταν μας ξεναγεί στην ιστορία των βασικών χαρακτήρων και στα γεγονότα που τους όρισαν, όπως και την δυναμική των σχεσεών τους, το «Godzilla» είναι σχεδόν συναρπαστικό. Οταν ο Ααρον Τέιλορ -Τζόνσον συναντά ξανά τον πατέρα του Μπράιαν Κράνστον κι επιστρέφουν μαζί στο σε καραντίνα πλέον πατρικό τους, το φιλμ προσφέρει την με διαφορά καλύτερη σκηνή της ταινίας -αν εξαιρέσεις την αληθινά κακή περούκα του Κράνστον βεβαίως.
Οταν η δράση θα ξεκινήσει, το φιλμ θα βρει μια πολύ πιο τυπική τροχιά, θα πέσει συχνά σε «κενά αφήγησης» που θα το κάνουν να χάνει κάθε τόσο τον ρυθμό του και θα κάνουν την δράση να μοιάζει επαναλαμβανόμενη και ελαφρώς βαρετή, αλλά ακόμη κι έτσι το «Godzilla» κατορθώνει να μην είναι ένα από εκείνα τα blockbuster που εξαντλούν την υπομονή και τις αντοχές σου.
Αντλώντας τις αναφορές του από πηγές που μοιάζουν γνώριμες (από το « Κινγ Κονγκ» μέχρι το «Impossible» κι από το σινεμά του Σπίλπμεργκ μέχρι το «Pacific Rim») δεν προσφέρει κα΄τι καινούριο στο ειδος των Kaiju film -αν εξαιρέσεις την έκπληξη που κρύβει σε σχέση με τις προθέσεις του Γκοτζίλα, αλλά κατορθώνει να χτίσει ένα χορταστικό φιλμ για μαζική κατανάλωση που σε διασκεδάζει και σε κρατά ικανοποιημένο, δίχως να προσβάλει την νοημοσύνη ή την αισθητική σου.
