Δεν υπάρχει κάποιος που να μην γνωρίζει τον Γκάρφιλντ, τον πορτοκαλί παχουλό κεραμιδόγατο, ο οποίος έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε comic strip το 1976 από τον Τζιμ Ντέιβις και λατρεύει τα λαζάνια και μισεί της Δευτέρες (σίγουρα το spirit animal πολλών ανθρώπων).
Πέρα από τις αμέτρητες εμφανίσεις του στην τηλεόραση, το πέρασμά του στο σινεμά, με δυο live action ταινίες στις οποίες ο Μπιλ Μάρεϊ δανείζει την φωνή του στον αγαπημένο αυτόν γάτο (ίσως το μοναδικό καλό πράγμα σε αυτές), δεν ήταν και τόσο πετυχημένο. Αυτό έρχεται να αλλάξει τώρα με την πρώτη του, παραδόξως, animated κινηματογραφική ταινία «Γκάρφιλντ: Γάτος με Πέταλα», η οποία πετυχαίνει τον σκοπό της στο να διασκεδάσει μικρούς και μεγάλους, αφήνοντας όμως έξω από την πόρτα την νιχιλιστική και γεμάτη σαρκαστική του ειρωνεία συμπεριφορά του πρωταγωνιστή της.
O Γκάρφιλντ, ο παγκοσμίως διάσημος κατοικίδιος γάτος που σιχαίνεται τις Δευτέρες και λατρεύει τα λαζάνια, πρόκειται να ζήσει την πιο απίθανη περιπέτεια εκτός σπιτιού! Μετά από μια αναπάντεχη συνάντηση με τον εξαφανισμένο εδώ και καιρό πατέρα του- έναν απεριποίητο γάτο του δρόμου με το όνομα Βικ – ο Γκάρφιλντ και ο σκυλοφίλος του, Οντι, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την άνετη ζωή τους στο υπέροχο σπιτικό τους και να ακολουθήσουν τον Βικ σε μια ξεκαρδιστική, ριψοκίνδυνη ληστεία.
Το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς στην ταινία είναι το όμορφο, όχι όμως και ιδιαίτερα πρωτοποριακό, animation και με το πόση αγάπη και φροντίδα έχουν ρίξει οι καλλιτέχνες στο να μεταφέρουν τους αγαπημένους αυτούς χαρακτήρες στην οθόνη, γεμίζοντάς τον καμβά της από έντονα παστέλ χρώματα. Η Sony Animation Studios, η οποία μας έχει εντυπωσιάσει στο παρελθόν με την καλλιτεχνική αρτιότητα του animation στα τελευταία «Spider-Man», εδώ απλά παίζει κάπως εκ του ασφαλούς με ένα 3D animation το οποίο πετυχαίνει τον σκοπό του με την ζωηράδα του και φαντασία του χωρίς να απογοητεύει.
Ακόμα και στο σενάριο η ταινία παραμένει μια τίμια, αν όχι ένα σκαλί παραπάνω σε στιγμές, οικογενειακή ταινία η οποία, αν και προσπαθεί επίμονα να τσεκάρει τα κουτάκια εκείνα που θα σε κάνουν να διασκεδάσεις. Το χιούμορ και τα αστεία δεν απογοητεύουν (ακόμα γελάμε με το Ντάνιελ Ντέι Πόσουμ), η συγκίνηση παρουσιάζεται με τις σωστές δόσεις, οι χαρακτήρες, παλιοί και νέοι, είναι αξιολάτρευτοι (κάντε πέρα για τον Οτο τον ταύρο) και η δράση θα κρατήσει σίγουρα τους μικρούς κολλημένους στην οθόνη.
Αυτό που σίγουρα θα απογοητεύσει όμως είναι το πως η ταινία χειρίζεται τον Τζον και, κυρίως, τον Γκάρφιλντ. Ο Τζον είναι σχεδόν απών από την ταινία και παρουσιάζεται ως ένα απλό comic relief, ενώ ο Γκάρφιλντ το σαρκαστικό του υφάκι έχει μειωθεί αρκετά για να γίνει ίσως πιο kids friendly η ταινία, κάτι όμως που προδίδει τόσο τον ίδιο τον χαρακτήρα όσο και τους θαυμαστές του. Αν και υπάρχουν κάποιες ατάκες εδώ κι εκεί που προσπαθούν (μάταια) να την αποδώσουν, όλο αυτό φαίνεται σαν μια άνοστη εκδοχή του.
Αν περιμένετε να περάσετε εσείς και τα παιδιά σας μιάμιση ώρα διασκέδασης με τον Γκάρφιλντ τότε σίγουρα δεν θα σας απογοητεύσει. Αλλά αν πάτε να δείτε τον Γκάρφιλντ όπως τον θυμόμασταν στα κόμικς τότε αυτή η ταινία θα μοιάζει σαν μια ακόμα Δευτέρα.
