Μια πολύκροτη υπόθεση τρομοκρατίας θα φέρει δύο δικηγόρους – και πρώην εραστές – στην ίδια ομάδα υπεράσπισης για τη δίκη ενός εκ των πιο επικίνδυνων και αδίστακτων τρομοκρατών παγκοσμίως. Ενα πρωί, η πολυσύχναστη αγορά του Λονδίνου θα αποδεκατιστεί από τη σφοδρή έκρηξη μιας βόμβας. Στο ανθρωποκυνηγητό που ακολουθεί μόνο ένα μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης θα επιζήσει: ο Φαρούκ Ερντογάν, ο οποίος συλλαμβάνεται και οδηγείται στις φυλακές. Οι δικηγόροι διακινδυνεύοντας ακόμα και τις ζωές τους ξεκινάνε τις προετοιμασίες της δίκης, η οποία αναμένεται να είναι ίσως μια από τις πιο σημαντικές του αιώνα.

Αν και δυνητικά το ωραίοτερο στοιχείο στο «Επικίνδυνο Κύκλωμα» είναι η σχέση των δύο πρωταγωνιστών του, που παίζει κομβικό ρόλο τόσο στο σενάριο όσο και στο σασπένς που δημιουργείται από την απόκρυψή της, σίγουρα δεν είναι το δυνατό χαρτί του Σάιμον Κρόουλι που μετά από το θριάμβο του «Boy A» το 2007 υπογράφει εδώ το πιο φιλόδοξο φιλμ της καριέρας του.

Η πραγματικά ξεχωριστή ιδιότητα της ταινίας του βρίσκεται στον ρυθμό της, στην αργή και ήσυχη ροή της, σε μια σκηνοθεσία που θυμίζει παλιό καλό κλασικό αμερικάνικο κινηματογράφο των 70s, αλλά επενδύει πάνω στη βρετανική της καταγωγή με φόντο το πάντα απρόβλεπτα φωτογενές Λονδίνο και τους κλειστοφοβικούς χώρους των γραφείων μέσα στα οποία φυλάσσεται με κάθε τρόπο η εθνική ασφάλεια μιας χώρας σαν τη Μεγάλη Βρετανία στην μετά την 11η Σεπτεμβρίου εποχή.

Πόσο, όμως, αρκεί η ατμόσφαιρα για να σώσει μια ταινία που, ειδικά στην μετά – Τζέισον Μπορν εποχή (πόσο τυχαία είναι η επιλογή της Τζούλια Στάιλς για έναν μικρό δεύτερο ρόλο;), δεν έχει στα χέρια της σχεδόν τίποτα περισσότερο για να ανυψώσει ένα τυπικό θρίλερ ανατροπών σε κάτι περισσότερο από μια παραγωγή του BBC ή ένα επιμηκυμένο επεισόδιο μιας αστυνομικής σειράς από αυτές που θριαμβέουν στην εποχή μας.

Το σενάριο που υπογράφει παραδόξως ο Στιβ Νάιτ του «Eastern Promises» του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ είναι σε στιγμές προβλέψιμο και σε άλλες κακό, τουλάχιστον στα σημεία που προσπαθεί μάταια να εξανθρωπίσει μια ιστορία που παίζεται περισσότερο σε επίπεδο δράσης παρά στις ψυχολογικές μεταπτώσεις των ηρώων του.

Ο Ερικ Μπάνα και η Ρεμπέκα Χολ είναι καλοί όταν παίζουν ξεχωριστά, αλλά τελείως ανίκανοι να πείσουν ως ένα ζευγάρι που κάποτε ήταν ευτυχισμένο και τώρα πρέπει να επαναδιαπραγματευτεί τη σχέση του μέσα από μια συμμαχία που τους ανατίθεται από το δικαστικό σύστημα και τους θέλει συνεργάτες στην υπεράσπιση ενός τρομοκράτη, αλλά με τον όρο να μην συναντηθούν και να μην συνομιλήσουν ποτέ παρά μόνο μετά το τέλος της δίκης.

Μόνος του, τελικά, ο Κροούλι προσπαθεί και καταφέρνει να κάνει τα 90 λεπτά του «Επικίνδυνου Κυκλώματος» τουλάχιστον ενδιαφέροντα και σε στιγμές υποβλητικά, υπογραμμίζοντας όσα με αχνά γράμματα αναφέρει το σενάριο του Νάιτ και λέγοντας όσα δεν μπορούν να εκφράσουν οι δύο πρωταγωνιστές του.

Παραδίνοντας τελικά μια ταινία που σίγουρα κάπου να έχεις ξαναδεί και που ίσως να μην ήθελες ποτέ να δείς, αλλά που αν, για οποιονδήποτε λόγο, βρεθείς ενώπιον της μπορεί και να της συγχωρήσεις περισσότερα απ’ όσα θα επέτρεπε το αυστηρό σου κριτικό πνεύμα. Ισως γιατί μέσα από την ομίχλη που πνίγει το Λονδίνο, αλλά αναδεικνύει τις ατέλεις της, διακρίνεις την ταινία που θα μπορούσε να ήταν...