Η Electra είναι μια νεαρή κοπέλα, ξένη στη χώρα της, όπως και στις άλλες χώρες. Από την Αφρική μέχρι την Ευρώπη, η ταινία είναι ένα παζλ που συνθέτει την ταυτότητά της. Το νήμα της ιστορίας αυτής της σύγχρονης Ηλέκτρας δεν ακολουθεί μια χρονολογική πορεία, αλλά τις συναισθηματικές της συνδέσεις. Η Ηλέκτρα ανασυνθέτει στην ταινία τα «κομμάτια» του παρελθόντος της, για να κατανοήσει το παρόν και να μπορέσει να οραματιστεί το μέλλον της. Το ταξίδι της Ηλέκτρας είναι η ίδια της η χώρα. Η ταινία περιέχει διαλόγους σε πολλές γλώσσες που δεν υποτιτλίζονται, γιατί αποτελούν μέρος της ηχητικής και μουσικής υπόκρουσης.
Στην τραγωδία του Σοφοκλή, η Ηλέκτρα μισεί την μητέρα της Κλυταιμνήστρα κι ελπίζει στην εκδίκηση που θα έρθει για τον φόνο του πατέρα της Αγαμέμνονα από τον απόντα αδελφό της Ορέστη, την επιστροφή του οποίου στο Αργος προσδοκά με πάθος.
Στην ταινία του Πέτρου Σεβαστίκογλου θα βρείτε ψήγματα μόνο από αυτή την ιστορία και ίσως μόνο επειδή υπάρχει η προτροπή του τίτλου, η ανάγκη να αναζητήσεις στο περιεχόμενο αυτό που υπήρξε η αφορμή για το φιλμ.
Ομως η μυθοπλασία, η αφήγηση μοιάζει να είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει τον σκηνοθέτη που αφήνεται σε ένα συνειρμικό σχεδόν παιχνίδι εικόνων και ήχων, που μόνο κοιτάζοντάς τους από απόσταση, αφού σβήσουν από την οθόνη μοιάζουν να αποκτούν ένα υποτυπώδες ειρμό.
Στα όρια του πειραματικού, η «Electra» στήνεται πάνω σε αυτοσχεδιασμούς, σε μια Βαβέλ από γλώσσες που δεν έχουν απαραίτητα σημασία τι λένε, μα όσα εκφράζουν σε εικόνες που στην πλειοψηφία τους είναι κάτι παραπάνω από γοητευτικές.
Το φιλμ είναι αναμφίβολα μια αισθητική άσκηση και μια άσκηση για τις αισθήσεις, μα μοιάζει να υπολείπεται σε κάτι που θα μπορούσε να του δώσει την σπονδυλική στήλη που του λείπει ολοκληρωτικά.
Τα εξαιρετικά πλάνα, το περίτεχνο ηχητικό υπόβαθρο, η σαγηνευτική παρουσία της Σοφίας Κόκαλη μπορεί να κεντρίζουν το ενδιαφέρον, μα η σχεδόν άμορφη υφή του φιλμ δεν κατορθώνει να το κρατήσει.
Για να αρνηθείς μια παραδοσιακή μορφή αφήγησης σε μια ταινία μυθοπλασίας θα πρέπει να είσαι σίγουρος πως όλα όσα την αντικαθιστούν λένε εξίσου ολοκληρωμένα την δική τους ιστορία.
Και δυστυχώς εδώ, ακόμη κι αν όλοι ξέρουμε την ουσία της ιστορίας που το φιλμ θέλει να πει, ακόμη κι αν αντιλαμβανόμαστε τα όσα οι εικόνες υπαινίσσονται για το ταξίδι αυτογνωσίας και τοποθέτησης της ηρωίδας στο πλαίσιο ενός μεγάλου, ανοιχτού κόσμου, το αποτέλεσμα δεν αποκτά ποτέ την δύναμη και την καθαρότητα που θα το έκανε αποτελεσματικό, παραμένει μια άσκηση στην φόρμα.
Και μια άσκηση στην φόρμα δεν είναι δυστυχώς πάντα αρκετή.
[H «Electra» κάνει πρεμιέρα στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος από τις 2 Δεκεμβρίου και θα προβάλλεται δύο φορές την εβδομάδα, κάθε Δευτέρα και Παρασκευή. Μετά από κάθε προβολή θα ακολουθεί συζήτηση με το σκηνοθέτη και τους συντελεστές.]
