Αν η nouvelle vague ήταν το κίνημα που καθόρισε τη νεώτερη ιστορία της κινηματογραφικής τέχνης, τότε ο Φρανσουά Τριφό και ο Ζαν Λικ Γκοντάρ είναι οι σκηνοθέτες που διαμόρφωσαν τη σκέψη και εφάρμοσαν με τον πιο συναρπαστικό τρόπο τις θεωρίες της. Το ντοκιμαντέρ του Λοράν παρακολουθεί την ιστορία της συνάντησης, της σύμπραξης, της στενής φιλίας και της ολοκληρωτικής αποξένωσης των δύο σκηνοθετών.
Η ταινία δεν αποτελεί κάτι σημαντικό ως κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ, παρά ότι συγκεντρώνει υπέροχο αρχειακό υλικό, από το οποίο περνούν η Ανούκ Εμέ, ο Αζναβούρ, ο Μπελμοντό, ο Σαμπρόλ, ο Κοκτό, ο Ιβ Μοντάν, ολόκληρη η «γαλλική εξαίρεση» της γενιάς του ’60.
Από την άλλη πλευρά, το περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ είναι αληθινό δώρο για όσους αγαπούν το σινεμά, μια και παρατηρεί με μεγεθυντικό φακό την πνευματική διαδρομή των δύο ιερών τεράτων του σινεμά, με εγκύτητα που θυμίζει έντονα ερωτική σχέση.
Ο Γκοντάρ και ο Τριφό απομακρύνθηκαν γιατί σταμάτησαν να συμφωνούν οι απόψεις τους για την πολιτική και τον κινηματογράφο. Μόνο που υπήρχε μια εποχή που οι πεποιθήσεις και η ιδεολογία είχαν τόσο μεγάλη βαρύτητα, που καθόριζαν τις ανθρώπινες σχέσεις. Προτού οι καλλιτέχνες αποφασίσουν ν̕ αντιμετωπίζουν τη σκέψη ως βάρος.
Κι εδώ βρίσκεται μια ακόμα αρετή της ταινίας, ότι δηλαδή θυμίζει στο κοινό, ότι για μια περίοδο η αγάπη για το σινεμά ήταν μονάδα μέτρησης του μυαλού και της πίστης. Και μέτρησε πολλά δείγματα μοναδικής δημιουργικότητας.
