Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Κινέζου σκηνοθέτη Λιν Ζιανζέ, «Σύντομη Ιστορία Μιας Οικογένειας», είναι από εκείνα τα ψυχολογικά θρίλερ τα οποία σε κάνουν να νιώθεις άβολα βλέποντάς τα, ενώ ταυτόχρονα σε έχουν όλη την ώρα στην άκρη του καθίσματός σου, αλλά που όμως όταν τελειώνουν σε αφήνουν με περισσότερα ερωτήματα από ό,τι είχες στην αρχή παρά με απαντήσεις. Εξετάζοντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια οικογένεια μεσαίας τάξης στην Κίνα, λόγω των πιέσεων της κοινωνίας για τελειότητα και επιτυχία, η ταινία αποκαλύπτει πώς αυτές οι πιέσεις καταρρακώνουν τις οικογενειακές σχέσεις, δημιουργώντας αποξένωση και ένταση εκεί όπου θα έπρεπε να υπάρχει αγάπη και υποστήριξη.
Ενα μικροατύχημα ανοίγει την κερκόπορτα μιας μεσοαστικής οικογένειας για να εισβάλει ένα νέο μέλος. Ενα νεαρό αγόρι που αρχικά συστήνεται ως «φίλος», αλλά σταδιακά διεκδικεί όλο και πιο έντονα τη θέση του μοναδικού τους παιδιού. Ποιο είναι, όμως, το πραγματικό του κίνητρο και ποια θα είναι η αντίδραση του βιολογικού τέκνου απέναντι στον εισβολέα;
Η σκηνοθετική προσέγγιση του Ζιανζέ χαρακτηρίζεται από μινιμαλισμό και την έντονη ατμόσφαιρα, επιτρέποντας στις ερμηνείες και τα οπτικά στοιχεία να χτίσουν σταδιακά την ένταση. Χρησιμοποιώντας μακρινά και στατικά πλάνα που ενισχύουν την αίσθηση της απομόνωσης και της αποξένωσης μέσα στην οικογένεια, ο Ζιανζέ παίζει αρκετά με την σιωπή, η οποία έχει καταλυτικό ρόλο στην υποβλητική ατμόσφαιρα της ταινίας, επιτρέποντας στις μικρές λεπτομέρειες να αναδείξουν τα βαθύτερα συναισθήματα των χαρακτήρων.
Ο Ζιανζέ παρουσιάζει εδώ την οικογένεια ως ένα ζωντανό κύτταρο που υποβάλλεται σε συνεχείς αλλαγές, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Η οπτική αυτή, εμπνευσμένη από τις βιολογικές σπουδές του σκηνοθέτη, χρησιμοποιεί μεταφορικά εικόνες μικρόκοσμου για να δείξει τις λεπτές, αλλά καταλυτικές αλλαγές που συντελούνται στην οικογένεια και στην κοινωνία. Αλλά και πώς αυτος ο μικροοργανισμός προστατεύεται όταν νιώθει πως βρίσκεται σε απειλή από κάποιον εισβολέα.
Αυτός ο μινιμαλισμός βρίσκεται σε αφθονία όμως και στο σενάριο της ταινίας, όπου η αφήγηση βασίζεται σε έναν υπαινικτικό ρυθμό, με τις εσωτερικές συγκρούσεις να αποκαλύπτονται σταδιακά, μέσα από μικρές, λεπτομερείς αλλαγές στη συμπεριφορά των πρωταγωνιστών, καθώς πολλά πράγματα δεν λέγονται ρητά, αλλά αφήνονται στην κρίση του θεατή (όπως π.χ. για το πόσα πράγματα από αυτά που λέει ο φίλος του γιού της οικογένειας είναι πραγματικά ή όχι). Πράγματα όμως που, όπως και ο μικροοργανισμός αυτός της οικογένειας, θα σε απομακρίνουν από την ταινία την οποία πραγματικά θα ήθελες να είχες λατρέψει ως το τέλος.
