Οταν τα υπολείμματα οστών έντεκα γυναικών και κοριτσιών ανακαλύπτονται στην έρημο του Νέου Μεξικού, μια εκτεταμένη έρευνα ξεκινά. Εμπνευσμένη από αληθινές ιστορίες εγκλήματος, η ταινία ακολουθεί τον ντετέκτιβ Ορτέγκα, τον Αρχηγό της Αστυνομίας Κάρτερ και τον πράκτορα Πέτροβικ σε μια προσπάθεια πολλαπλών υπηρεσιών να εντοπίσουν και να συλλάβουν τον κατά συρροή δολοφόνο. Καθώς κάθε μια από τις ατζέντες και τις μεθόδους τους συγκρούεται, ένας μπερδεμένος ιστός ίντριγκας δημιουργεί υποψίες προς όλες τις κατευθύνσεις.

Από τα παραπάνω μπορεί κάποιος να πιστέψει πως η νέα ταινία του Ασίφ Ακμπάρ, η οποία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, είναι ένα ακόμα σκοτεινό θρίλερ για το κυνήγι ενός κατά συρροή δολοφόνου. Και εν μέρη είναι σωστό, όσο αφόρα τουλάχιστον στο κυνηγητό, αλλά ο Ακμπάρ ποτέ δεν το μετουσιώνει σε κάτι το πραγματικά ανατριχιαστικό και ενδιαφέρον δημιουργώντας μια από τις βαρετές και αδιάφορες ταινίες που έχουν περάσει από το συγκεκριμένο είδος εδώ και καιρό – εξάλλου δεν είναι παράλογο το πως στην Αμερική η ταινία αυτή βγηκε κατευθείαν σε VOD.

Αν και υπάρχουν κάποια ψήγματα ενδιαφέροντος στο κατά τα άλλα κάτω του μετρίου σενάριου, όλα αυτά ο Ακμπάρ τα κατακρεουργεί με κλίσε voice over με πομπώδης ατάκες και βαθυστόχαστες αναλύσεις για την έρευνα της αστυνομίας, που κάθε άλλο παρά εντυπωσιάζουν, οι οποίες γίνονται χειρότερα όταν μπερδεύονται με τυχαίες και ανοργάνωτες σκηνές από flashback, προκαλώντας πονοκέφαλο.

Και το χειρότερο είναι πως ο Ακμπάρ φαίνεται πως υπερ-προσπαθεί να φτιάξει μια ταινία με όλα τα χαρακτηριστικά του αστυνομικού θρίλερ, αλλά δεν ξέρει πως να διαχειριστεί το υλικό με τα στοιχεία που έχει στο χέρι του για να δώσει μια ιστορία με συνοχή, στο μυστήριο του ένταση και σασπένς, στους χαρακτήρες του κίνητρο ( και, κυρίως, σάρκα και οστα, με την ιστορία να καταλήγει να μοιάζει ολοένα καθώς περνά η ώρα με το whodunnit τηλενουβέλας. Από την στιγμή που ούτε οι χαρακτήρες μοιάζουν να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τα όσα συμβαίνουν γύρω τους, εσύ γιατί να νοιαστείς;

Κάτι που το φινάλε επιβεβαιώνει ίσως με το πιο περίτρανο τρόπο πως ό,τι έβλεπες ως τώρα πως τα πραγματικά γεγονότα ίσως είναι πολυ ενδιαφέροντα από τον τρόπο που αφηγούνται στην ταινία. Κι αυτό στο σινεμά το λες και θανάσιμη αμαρτία.