Μπορεί η στρατιωτική δικτατορία που επέβαλε το πραξικόπημα του Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα το 1976 να έφτασε στο τέλος με τις ελεύθερες εκλογές του 1983, όμως η πρώτη αληθινή ανάσα που θα έπαιρνε η χώρα μετά από χρόνια ανεξέλεγκτης κρατικής τρομοκρατίας, βίας, αμέτρητων θανάτων και εξαφανισμένων θυμάτων της εξουσίας, θα ήταν με την δίκη των ενορχηστρωτών του πραξικοπήματος, από ένα πολιτικό δικαστήριο της χώρας.
Οταν η στρατιωτική δικαιοσύνη αρνείται να δικάσει τα «δικά της παιδιά» για τις πράξεις τους, η νεόκοπη δημοκρατική κυβέρνηση της χώρας θα αναθέσει σε ένα πολιτικό δικαστήριο και στον επικεφαλής εισαγγελέα Χούλιο Στρασέρα, να φέρει τους υπεύθυνους του πραξικοπήματος σε δίκη. Σε μια κοινωνία βαθιά διχασμένη όπου πολλοί εξακολουθούν να βλέπουν την δικτατορία με συμπάθεια, επιλέγοντας να αγνοούν την φρικτή της δράση, το έργο του βετεράνου εισαγγελέα θα είναι κάθε άλλο παρά εύκολο.
Με συνοδοιπόρο έναν νεαρό άπειρο συνάδελφό του τον Λουίς Μονέρο Οκάμπο και μια ομάδα από δικηγόρους που μετά βίας έχουν αποφοιτήσει από την νομική σχολή, θα δοκιμάσουν να βρουν τις αποδείξεις και να συντάξουν ένα κατηγορητήριο που θα δικαιώσει τα θύματα και φέρει τους θύτες μπροστά στις ευθύνες τους.
Ο Σαντιάγο Μίτρε έχοντας δοκιμαστεί ξανά σε ένα σινεμά που δεν φοβάται να είναι πολιτικό (θυμηθείτε τον «Πρόεδρο» του 2018), βρίσκει και πάλι τον ιδανικό του πρωταγωνιστή στο πρόσωπο του Ρικάρντο Νταρίν, και ενορχηστρώνει, με την βοήθεια του Μαριάνο Λίμας στο σενάριο, ένα καλοκουρδισμένο, στιβαρό φιλμ, που ενδιαφέρεται τόσο για την Ιστορία όσο και για τα πρόσωπα που στέκονται απέναντί της και που ακόμη κι άθελά τους, αναγκάζονται να γράψουν κάποιες από τις σελίδες της.
Εχοντας ως οδηγό του πάντα τους ανθρώπους, ο Μίτρε ξετυλίγει το φιλμ με την μαεστρία ενός σκηνοθέτη που ξέρει πολύ καλά το υλικό του, αλλά και τα όσα θέλει να πει, όπως και το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Πάντα με μέτρο αλλά δίχως να φοβάται την συγκίνηση, αλλά ούτε και το χιούμορ, το «Argentina 1985» σε παρασύρει στην συναρπαστική, συχνά συγκλονιστική ιστορία του και κατορθώνει να επιβεβαιώσει όχι μόνο την πίστη σου στην δικαιοσύνη και τον άνθρωπο, αλλά και στο ίδιο το σινεμά.
