Ο Ασίφ Καπάντια, που έχει δοκιμαστεί στη μυθοπλασία («The Warrior», «Creature») κι έχει διακριθεί στο ντοκιμαντέρ («Senna», «Maradona», Οσκαρ για το «Amy»), αποφασίζει να συνδυάσει και τα δυο σε μια ταινια που δεν στέκεται, τελικά, ως τίποτα. Εμπνευση για το πολιτικό μανιφέστο του (ή κραυγή για τη σημερινή κατάρρευση της δημοκρατίας), το εμβληματικό μικρού μήκους φιλμ του Κρις Μαρκέρ από το 1962, «La Jetée», κυρίως επειδή μας το λέει και λιγότερο επειδή είναι ορατό στην ταινία.
Το φιλμ ξεκινά ως επιστημονική φαντασία: σ' έναν μεταποκαλυπτικό τόπο, τον δικό μας το 2073 προφανώς, μια βωβή κοπέλα εξομολογείται τις σκέψεις της και θρηνεί τις μνήμες ενός κανονικότερου, λιγότερο αυταρχικού κόσμου, όπως τον έζησε η επαναστάτρια δημοκράτης γιαγιά της (που κατά τους υπολογισμούς μας θα πρέπει να γεννήθηκε κάπου φέτος). Γρήγορα ο Καπάντια αρχίζει να ρίχνει στην οθόνη ντοκουμέντα που «περιγράφουν» τι οδήγησε ως το ζοφερό '73: οι σημερινοί δικτάτορες, ο Τραμπ, ο Μπολσονάρο, τα εγκλήματα στις Φιλιππίνες, στην Ινδία, βίντεο που διαδέχονται το ένα το άλλο σαν newsfeed ενός τικτοκ-ικού προφίλ. Τα ίδια τα ντοκουμέντα είναι, φυσικά, συγκλονιστικά, είναι η τρομακτική δική μας επικαιρότητα, όμως η παράθεσή τους είναι παραπάνω από πρόχειρη κι η επιλογή τους καθόλου πιο επιμελημένη από το επιδερμικό.
Είναι ξεκάθαρο ότι ζούμε σε μια καταστροφική, για τη δημοκρατία και την ελευθερία, εποχή, αλλά δυστυχώς η ταινία του Καπάντια δεν βοηθά καθόλου στην επαγρύπνηση, ούτε και το βωβό κορίτσι με τη μορφή της, οκ, πάντα ενδιαφέρουσας, Σαμάνθα Μόρτον, που επανέρχεται σε σημεία της ταινίας και στο τέλος, συνεχίζοντας τη σιωπηλή διαμαρτυρία της - για το μέλλον μας εκείνη, όχι για την ταινία.