Ρομαντικό, μελαγχολικό, σινεφιλικό, αστείο, πειραγμένο, αληθινό, το διαρκώς αναπάντεχο - σαν μια σχέση που δεν σταματάει να σε εκπλήσσει διαρκώς - ντεμπούτο του Γιάννη Κορρέ θα προβάλλεται στο Αστορ από τις 19 Οκτωβρίου.
Ο δημιουργός του θυμάται τι έβλεπε την εποχή που έγραφε το σενάριο, που γύριζε την ταινία, κάθε ρομαντική (και όχι τόσο ή ακόμη περισσότερο) ταινία που «τρυπώνει» συνειδητά ή ασυνείδητα μέσα στο σινεμά του.
Διαβάστε ακόμη: To «Οντως Φιλιούνται;» του Γιάννη Κορρέ φτάνει στο σινεμά ακριβώς τη στιγμή που το χρειαζόμασταν
1. Something Wild του Τζόναθαν Ντέμι (1986)
Ολη η χαρά του να κάνεις σινεμά (και να κάνεις ότι μπορείς με αυτό) συμπυκνωμένη σε μία ταινία. Η ποπ αισθητική, η μουσική των Talking Heads στους τίτλους αρχής, το ότι η ταινία ξαφνικά γίνεται θρίλερ στη τρίτη πράξη και ο πιο φλώρος πρωταγωνιστής που έχω δει ποτέ είναι μόνο μερικοί από τους λόγους που αγαπάω αυτή τη ταινία. Ο βασικότερος είναι ο Jonathan Demme από τον οποίο έμαθα πως οτιδήποτε το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί ως ανάλαφρο ή απλά χαριτωμένο μπορεί να γίνει εξαιρετικά περίπλοκο και σημαντικό αν το αγαπήσεις γι’ αυτό που είναι.
2. They Live by Night του Νίκολας Ρέι (1948)
Καμία σχέση με το «Oντως Φιλιούνται;». Σίγουρα όμως η πιο ρομαντική ταινία όλων των εποχών (και μερικές φορές η αγαπημένη μου).
3. Modern Romance (1981) του Αλμπερτ Μπρους
Τρελά αστείο αλλά ακόμα περισσότερο συγκινητικό, ακριβώς γιατί ο Μπρουκς προσεγγίζει τους χαρακτήρες του με κατανόηση και αγάπη. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα χάρτινο και γυαλισμένο. Οποιος το δει και δεν βρει κομμάτια του εαυτού του κάπου, λέει ψέματα.
4. His Girl Friday (1940) του Χάουαρντ Χοκς
Είναι η ταχύτητα, το κεντημένο timing, η ανεμελιά και η άνεση του να μην φοβάσαι να γίνεις γελοίος και υπερβολικός που με κολλάνε με την συγκεκριμένη ταινία. Ενας επίμονος άντρας και μία πανέξυπνη γυναίκα σκοτώνονται για μιάμιση ώρα αλλά παραμένουν πάντα χαμογελαστοί και έτοιμοι να ρίξουν την καλύτερη επόμενη ατάκα. Χωρίς ποτέ να ξεχνάμε πως στο upside down αυτού του κόσμου (ή στο «λίγο πιο μετά» αυτής της στιγμής) βρίσκεται το «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ».
5. Annie Hall (1977) του Γούντι Αλεν
Μπορεί το «Manhattan» να είναι η αγαπημένη μου ταινία του Αλεν αλλά το «Annie Hall» το είδα αρκετές φορές όταν έγραφα το «Οντως Φιλιούνται;». Και αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα στο ότι ακόμα και αν ασχολείσαι με κάτι πολύ συγκεκριμένο (στη προκειμένη οι βολεμένοι λευκοί καλλιτεχνικοί κύκλοι του Μανχάταν) αυτό το συγκεκριμένο μπορεί να γίνει οικουμενικό αν έχεις τη διάθεση να εμβαθύνεις και το θάρρος να εκτεθείς.
6. Shampoo (1975) του Χαλ Ασμπι
Ισως η πιο κυνική ματιά πάνω στις σχέσεις και στην ανικανότητα του ανθρώπου να αλλάξει. Ισόποσα αστείο και θλιμμένο, στολίζει το τέλος της σεξουαλικής απελευθέρωσης των 60s και την έλευση του κυνισμού της εποχής του Ρίτσαρντ Νίξον με αξεπέραστους διαλόγους και ένα tableaux χαρακτήρων που (όπως όλοι μας) στέκονται εντελώς αδύναμοι και φοβισμένοι μπροστά στον χρόνο που περνάει.
7. Flirt (1995) του Χαλ Χάρτλεϊ
Ολος ο Χάρτλεϊ αποτελεί τεράστια αναφορά για το «Οντως Φιλιούνται;» σχεδόν σε κάθε επίπεδο. Από τους χαρακτήρες και το χιούμορ του μέχρι τον τρόπο που λειτουργούσε πάντα με μικρούς προϋπολογισμούς χωρίς αυτό να είναι ποτέ πρόβλημα. Για να μην πιάσουμε την μουσική του την οποία τόσο εγώ όσο και ο The Boy λατρεύουμε (και φαίνεται). Το «Flirt», ίσως η πιο πειραγμένη και παιχνιδιάρικη στιγμή του, είναι μία εξαιρετικά λεπτή και αστεία σπουδή πάνω σε όλα όσα καθορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού.
8. Une femme est une femme (1961) του Ζαν-Λικ Γκοντάρ
Το ξαναείδα μετά από πολλά χρόνια λίγο πριν ξεκινήσουμε τα γυρίσματα. Είναι πολλά αυτά που αγαπάω σε αυτό το μετα-ρομαντικό μιούζικαλ. Το μεγαλύτερο όλων είναι η παρουσία της Ανα Καρίνα και όλη η μελαγχολία που μπορεί να σηκώσει αυτό το χαμόγελο της.
9. La Collectionneuse (1967) του Ερίκ Ρομέρ
Πολλές ταινίες του Ρομέρ θα μπορούσαν να βρίσκονται σε αυτή λίστα καθώς είναι ένας σκηνοθέτης στον οποίο ανατρέχω αρκετά συχνά όταν δουλεύω. Επιλέγω ωστόσο τη συγκεκριμένη καθώς αποτελεί ίσως την πιο κυνική του στιγμή ενώ παράλληλα παραμένει αστεία, ανάλαφρη και σέξι.
10. Inherent Vice (2014) του Πολ Τόμας Αντερσον
Πάλι, καμία σχέση με το «Oντως Φιλιούνται;» (αν εξαιρέσεις ίσως τα τσιγάρα). Αλλά το είδα τέσσερις φορές πριν ξεκινήσουμε τα γυρίσματα και κάτι μου λέει πως έκανε τη δουλειά του. Επίσης, διαβάστε Πίντσον!
Διαβάστε και δείτε ακόμη
