Η Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι είναι πάνω από 20 χρόνια πλέον πρωταγωνίστρια («Saint Laurent», «Zήτω η Ελευθερία», «5Χ2», «Μόναχο», «Ο Χρόνος που Απομένει») ενώ από το 2003 έχει γράψει και σκηνοθετήσει τρεις ταινίες. Κι αν το «Actrices» («Ηθοποιοί») έμοιαζε να έχει μία δόση αυτοβιογραφικού υλικού, η τελυταία της ταινία, το «Ενας Πύργος στην Ιταλία» μοιάζει ως βαθιά υπαρξιακή ανάγκη. Να σταθεί και να κοιτάξει πίσω, την προσωπική της ενηλικίωση μέσα σε μία οικογένεια θεατρίνων, απέναντι σ' έναν εραστή νεότερο, ηθοποιό, σύντροφο και ανταγωνιστή.
Αληθεύει τίποτα από όλα αυτά; Το Flix τη συνάντησε για μία συζήτηση για το σινεμά, τις γυναίκες ηρωίδες, τις οικογένειές μας...
Διαβάστε εδώ την κριτική για το «Ενας Πύργος στην Ιταλία»
Τι είχατε ανάγκη να εξερευνήσετε με αυτή την ταινία;
Hθελα να μιλήσω για μία ταινία που εξετάζει τα δύσκολα. Την αρρώστια, το θάνατο, το θάνατο ενός νέου ανθρώπου. Κι ως γυναίκα ήθελα να εξερευνήσω τη γυναικεία εμμονή με τη μητρότητα. Που μπορεί να οδηγήσει μια γυναίκα η λαχτάρα να κάνει ένα παιδί. Ή ο τρόμος ότι δε θα κάνει ποτέ...
Γράφατε το σενάριο με τους συνσεναριογράφους σας για 3 χρόνια. Θέλετε να έχετε τα πάντα τέλεια στην λεπτομέρειά τους, πριν ξεκινήσετε γύρισμα; Δεν εμπιστεύεστε τις αλλαγές που μπορούν να συμβούν όταν ανοίξουν οι κάμερες;
Οχι, δέχομαι τις αλλαγές που θα συμβούν όταν οι ηθοποιοί πάρουν το σενάριο στα χέρια τους. Κάνω πολλές πρόβες και εκεί τα πράγματα αλλάζουν. Θα το δεχτώ και στο γύρισμα επίσης – φτάνει να δω την αλλαγή μπροστά μου και να τη νιώσω σαν πιο φυσική εξέλιξη της ιστορίας. Ομως εγώ προσωπικά αισθάνομαι ασφαλής όταν έχω στα χέρια μου ένα πολύ ακριβές σενάριο. Δουλεύω πάρα πολύ πάνω στο σενάριο.
Πώς καταφέρνετε να γράφετε και να ερμηνεύετε γυναίκες τόσο νατουραλιστικά; Οι ηρωίδες σας δεν είναι συχνά γυναίκες που θαυμάζουμε, αλλά κουβαλούν νευρώσεις και χαρακτηριστικά που θα θέλαμε να κρύψουμε από τον κόσμο. Εσείς όμως τα δείχνετε και το κάνετε να μοιάζει φυσικό...
Ξέρω πώς όταν γράψω κάτι (ή όταν διαβάσω κάτι σε κάποιου άλλου το σενάριο) που με κάνει λίγο να ντρέπομαι, ότι έχω πιάσει φλέβα. Μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον κάτι που θα μου βάλει δύσκολα, θα με εκθέσει.
Οι 40χρονες ηθοποιοί στην Αμερική παραπονιούνται ότι δεν υπάρχουν ρόλοι που να μοιάζουν αληθινοί και προκλητικοί όταν πατήσεις μια ηλικία και πάνω. Το πιστεύετε αυτό και για το ευρωπαϊκό σινεμά;
Το σινεμά αγαπά την νεότητα. Ο φακός αγαπά τα φρέσκα πρόσωπα. Υπάρχει κάτι μαγικό σ' ένα close up σ' ένα νεανικό πρόσωπο, κρύβεται δύναμη, ακόμα κι εξουσία σ' έν νέο κορμί, σε μια νέα επιδερμίδα, σε φωτεινά μάτια χωρίς ρυτίδες. Το χρειαζόμαστε αυτό – χρειαζόμαστε την τελειότητα της νιότης για να ονειρευτούμε. Αλλά πιστεύω πως ότι πάνω από όλα το σινεμά αγαπά τους ανθρώπους. Οπότε τελικά ο φακός δεν ενδιαφέρεται – αρκεί να τον στρέψεις προς τον άνθρωπο. Δεν τον νοιάζει η ηλικία, αρκεί να έχεις κάτι να αφηγηθείς.
Μιλώντας για ηλικίες, στην ταινία ερμηνεύεται μία γυναίκα που ερωτεύεται έναν πολύ πιο νέο άντρα. Σας ενδιέφερε να εξετάσετε το χάσμα μεταξύ μιας ηρωίδας που έχει φτάσει στα μισά και έχει απογοητευτεί κι ενός νέου που είναι στην αρχή, σε άλλη φάση της ζωής του;
Οχι στα αλήθεια. Δεν με ενδιέφερε καθόλου ένα τυπικό love story ανάμεσα σε μια μεγαλύτερη κι έναν μικρότερο. Για αυτό και ήθελα να τη βάλω να το πει από την αρχή «είμαι μεγαλύτερη» και να ξεμπερδεύουμε. Δεν ήταν αυτό που ήθελα να εξετάσω. Περισσότερο με ενδιέφερε η δικής ανάγκη να κάνει παιδί, να φτιάξει μια φωλιά, ενώ αυτό ένας άντρας το εκλαμβάνει ως φυλακή και δεν μπορεί να αναπνεύσει. Η ηλικία δεν με ένοιαζε γιατί οι άντρες το παθαίνουν αυτό σε όλες τις ηλικίες...
Με τον πρωταγωνιστή της και σύντροφό της στη ζωή, Λουί Γκαρέλ στις Κάννες
Aυτό που μου άρεσε στην ταινία είναι ότι τη στιγμή που ένας άνθρωπος ερωτεύεται, όσο κουρασμένος κι αν είναι από τη ζωή, όσο απογοητευμένος, αυτό έχει μία δύναμη από μόνο του. Είναι σαν να σε παίρνει ο αέρας και δεν μπορείς να αντισταθείς...
Ακριβώς αυτό. Αυτή η γυναίκα είχε κουκουλώσει τα όνειρά της με μια βαριά κουβέρτα. Είχαν πιάσει σκόνη. Κυκλοφορούσε όπως όλοι οι γκρινιάρηδες άνθρωποι. Και ερωτεύτηκε. Κι όλα επέστρεψαν με μία σαρωτική ορμή. Ακόμα και το παιδί που ήταν ένα όνειρο που έμοιαζε τελειωμένο, αναστήθηκε με φόρα.
Εχετε νιώσει ποτέ σαν τον νεαρό ήρωά σας; Εναν νεαρό ηθοποιό που κουράστηκε από αυτή τη δουλειά και θέλει να τα παρατήσει;
Ναι αρκετές φορές έχω νιώσει παγιδευμένη, χαμένη, χωρίς επιθυμία. Είναι μέρος της δουλειάς να θέλεις αρκετές φορές να την παρατήσεις (γελάει).
Ναι, το δείξατε κάπως και στην ταινία σας το «Actrices» αυτό...
Ελπίζω! (γελάει)
Mε τη διάσημη αδελφή της, Κάρλα Μπρούνι
Οταν παίζετε σε ταινίες άλλων δημιουργών τι εξετάζεται σε μια συνεργασία; Το σενάριο, το ρόλο, τους συνεργάτες...
Το σκηνοθέτη. Δεν με νοιάζει τίποτα άλλο. Θέλω έξυπνους, σύνθετους, ιδιαίτερους σκηνοθέτες. Και μετά ακολουθεί το σενάριο και οι ηθοποιοί. Φυσικά θέλεις συμπαίκτες που να σε προκαλούν.
Υπάρχει κάποιος σκηνοθέτης που ονειρεύεστε να συνεργαστείτε και δεν έχει τύχει ακόμα;
Είχα τρεις χαμένες ευκαιρίες με τον Αρνό Ντεπλεσάν. Ελπίζω την επόμενη φορά να τα καταφέρουμε...
Mε τον σύντροφο και την μητέρα της στην πρεμιέρα της ταινίας στις Κάννες
Στην ταινία παίζει η μητέρα σας (Mαρίσα Μπρούνι Τεντεσκί) κι ο σύντροφός σας (Λουί Γκαρέλ). Σας είναι πολύτιμο αυτό όταν γράφετε και σκηνοθετείτε κάτι προσωπικό; Το κάνει κάπως πιο αυτοβιογραφικό, πιο οικείο;
Πιο αληθινό, σίγουρα. Ομως δεν επιλέγω ηθοποιούς ως βοήθημα στο δικό μου συναίσθημα. Τους επιλέγω γιατί ταιριάζουν στους ρόλους και ξέρω ότι μπορώ να βασιστώ πάνω τους. Επίσης η μητέρα μου είναι μία πολύ μεγάλη ηθοποιός στη Γαλλία και ξέρει και Ιταλικά – ποια άλλη θα έβρισκα με αυτό το συνδυασμό;
Αποτελεί όμως πρόκληση να πρέπει να σκηνοθετήσετε και να δίνετε οδηγίες και παρατηρήσεις σε αγαπημένους σας; Ή είναι πιο εύκολο γιατί έχετε ήδη μία χτισμένη προσωπική σχέση;
Για μένα είναι πολύ πιο εύκολο. Η επικοινωνία μας γίνεται αυτόματα, γρήγορα και χωρίς πολλά λόγια.
Και σε τέτοιου είδους ταινίες που εξετάζουν τις υπαρξιακές αναζητήσεις μιας γυναίκας απέναντι στον εαυτό της, την οικογένειά της, τον εραστή της, το να τοποθετείτε τα πραγματικά πρόσωπα απέναντί σας δεν σας δυσκολεύει; Είναι μια μορφή ψυχανάλυσης;
Οχι, όχι είναι απλά δουλειά. Το σινεμά δεν είναι ψυχανάλυση. Την ψυχανάλυσή μου την κάνω αλλού (γελάει).
Διαβάστε περισσότερα:
