Ο Λουίς Ορτέγκα γεννήθηκε μέσα στη διασημότητα: ο πατέρας του, ο Παλίτο Ορτέγκα, ήταν ένας από τους διασημότερους τραγουδιστές στην Αργεντινή του '60 και του '70. Αυτή η εγγύτητα με τη διασημότητα τον έχει χαρακτηρίσει. Για χάρη της αποφεύγει τα social media όπως ο διάβολος το θειάφι, για χάρη της θέλησε, μετά από τρεις ταινίες που συνεπήραν τα διεθνή φεστιβάλ (το «Caja Negra» το 2002, το «Monobloc» το 2005, το «Dromómanos» το 2012), να κάνει ένα φιλμ μ' έναν ήρωα, υπαρκτό πρόσωπο, που διεκδίκησε τη διασημότητα με τον πιο σκοτεινό τρόπο.
«Ο Αγγελος» του Λουίς Ορτέγκα, μια παραγωγή του Πέδρο Αλμοδόβαρ, με πρωταγωνιστή τον πρωτοεμφανιζόμενο, αγγελικά πλασμένο, Λορέντζο Φέρο, με guest τη Σεσίλια Ροθ, καταπιάνεται με τον Κάρλος Ρομπλέδο Πουχ, έναν από τους πιο διαβόητους εγκληματίες της Αργεντινής, ο οποίος ακόμη και σήμερα βρίσκεται στη φυλακή, περισσότερα από 45 χρόνια μετά, για μια σειρά από εγκλήματα που περιλαμβάνουν ληστείες, φόνους, απαγωγή και βιασμούς μετά φόνων. Ξεκινώντας της καριέρα του σε εξαιρετικά νεαρή ηλικία και προικισμένος με ένα εξαιρετικά όμορφο πρόσωπο, συνελήφθη σε ηλικία 20 ετών και χαρακτηρίστηκε από τον τύπο «Μαύρος Αγγελος» ή «Αγγελος του Θανάτου».
Αν κανείς θεωρήσει ότι «Ο Αγγελος» είναι μια ταινία εξαιρετικά φωτογενής, στιλιζαρισμένη, στο μεταίχμιο της αλήθειας και του ψέματος, της ευθύνης και της μοιραίας επιπολαιότητας, άλλο τόσο ελκυστικός, πληθωρικός, showman είναι και ο σκηνοθέτης της. Ο Λουίς Ορτέγκα μίλησε στο Flix για τη γοητεία του εγκλήματος, το κάρμα του Κακού και... εκείνη τη σκηνή του ατελείωτου κοντινού σ' ένα ζευγάρι μεσήλικους όρχεις που δεν λένε να κάτσουν καλά. Διαβάστε παρακάτω τα 5 πράγματα που μάθαμε στη συνέντευξη μαζί του.
Κακή εκπαίδευση Η εκπαίδευσή μου ήταν η ταινίες και κυρίως οι ταινίες για νεαρούς εγκληματίες, μου φαίνονταν πολύ ελκυστικοί όταν ήμουν μικρός κι αυτοί κι όλος ο κόσμος των παρανόμων. Ζούσα στο Μαϊάμι κι είχα έναν κολλητό φίλο, η μαμά του μας πήγαινε να κλέψουμε, εκείνη περίμενε απ’ έξω κι εμείς μπαίναμε σε σπίτια και παίρναμε πράγματα. Αυτή η μαμά ήταν κανονικά στην παρανομία, είχε ένα σωρό δολάρια κάτω από το στρώμα της. Είχε πολλά λεφτά χάρη σ’ αυτή την… ιδιαίτερη δραστηριότητά της, εμείς το κάναμε μόνο για την αδρεναλίνη. Είχε μια έντονη σεξουαλικότητα απέναντί μας, εγώ ήμουν 10 χρόνων, κοιμόμασταν κι οι τρεις μαζί, εκείνη, ο γιος της κι εγώ, στο ίδιο κρεβάτι. Όταν το ζούσα μου φαινόταν φυσιολογικό, όταν μεγάλωσα συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν και τόσο, αλλά μου εντυπώθηκε. Αυτή την εμπειρία των παιδικών μου χρόνων ήθελα να μοιραστώ και ν’ ακολουθήσω την τάση εκείνων των ταινιών που με διαμόρφωσαν, των βιβλίων του Ζαν Ζενέ για τον κόσμο του εγκλήματος που αγαπούσα τόσο. Οπότε, όταν διάβασα αυτή την πραγματική ιστορία του Κάρλος, αυτού του πανέμορφου 19χρονου δολοφόνου στην Αργεντινή, που έμοιαζε με τη Μέριλιν Μονρόε και σόκαρε τους πάντες γιατί αντιτίθετο στη νόρμα που ήθελε τους Κακούς να είναι και άσχημους, μου φάνηκε ιδανική. Η αστυνομία πάντα θα σταματά στο δρόμο τους σκουρόχρωμους και άσχημους και θ’ αφήνει να περάσει ο όμορφος ξανθός, ακόμα κι αν έχει δυο πιστόλια στις τσέπες.
Ο πραγματικός Κάρλος που ήθελε να γίνει σταρ Συνάντησα τον Κάρλος όσο προετοίμαζα την ταινία. Το ξέρετε, ήθελε ανέκαθεν να γίνει η ζωή του ταινία και να τον παίξει ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο – λυπάμαι που αναγκάστηκε να χαμηλώσει τόσο τις προσδοκίες του. Αλλά τον γνωρίζω, έχω μεγαλώσει εκεί όπου μεγάλωσε, ξέρω τον κόσμο του. Ναι, αισθανόμουν κατά στιγμές άβολα που έκανα μια ταινία που βασίζεται σ’ ένα πραγματικό πρόσωπο που, μάλιστα, ζει ακόμα και που, ίσως, θα βγάλω κάποια χρήματα από την ιστορία του ενώ εκείνος περνά 50 χρόνια στη φυλακή, αλλά συνειδητοποίησα ότι ήθελε να γίνει η ταινία. Κι έπειτα, όταν τον συνέλαβαν, όταν ήταν ακόμα παιδί, τον συνέλαβαν για μια κλοπή και του είπαν, «ομολόγησε». Κι εκείνος ομολόγησε τα πάντα, σαν να χρειαζόταν την αναγνώριση για όσα είχε κάνει. Οπότε, είπα, εντάξει, έτσι έμελλε να γίνει.
Η καταγωγή του Κακού Θεωρώ πως γεννιέσαι μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη και δεν ξέρεις τι περιέχει. Είσαι όμηρος του εαυτού σου, δεν ξέρει γιατί κάνεις ό,τι ξέρεις. Έχω πολλούς αδελφούς, γεννηθήκαμε από τους ίδιους γονείς, μεγαλώσαμε με τον ίδιο τρόπο κι είμαστε όλοι πολύ διαφορετικοί. Υπάρχει αυτό το διάσημο βιβλίο του Νόρμαν Μέιλερ, «Το Τραγούδι του Εκτελεστή» που μιλά για έναν διαβόητο δολοφόνο, τον Γκάρι Γκίλμορ. Ρωτούν πολλούς δολοφόνους γιατί σκότωσαν και συνήθως απαντούν «δεν ξέρω». Ο Γκάρι Γκίλμορ λέει, «αυτό είναι κάτι που φέρνω από μια άλλη ζωή, σκοτώνω κάποιον που δεν ξέρω, χωρίς λόγο, έχει να κάνει με το κάρμα και με πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε». Δεν προσπαθεί να αποποιηθεί την ευθύνη του, ζήτησε τη θανατική ποινή ο ίδιος, αλλά εξήγησε τόσο καλά το πώς κάποιες φορές δεν ξέρεις γιατί κάνεις κάτι φρικτό. Πριν τον εκτελέσουν, τον ρώτησαν αν ήθελε να πει κάτι κι εκείνος είπε «εμπρός, κάντε το, just do it». Απ’ αυτό πήρε το σλόγκαν της η Nike. Είναι αλήθεια ότι πολλοί βίαιοι άνθρωποι έχουν μεγαλώσει μέσα στη βία, αλλά κάποιοι απλώς το μεταφέρουν από κάπου αλλού, κάπου που δεν γνωρίζουμε.
Η απλότητα της μουσικής χωρίς στίχους Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι το «Badlands» του Τέρενς Μάλικ. Βασίζεται κι αυτό σε μια πραγματική ιστορία αλλά είναι τόσο απλό και εκλεπτυσμένο, στιλάτο, ο ήρωας λέει μόνος του ότι μοιάζει στον Τζέιμς Ντιν. Εκείνη ήταν μια στιλάτη εποχή, τώρα, καθώς περνά ο χρόνος, όλα γίνονται πιο άσχημα, τα κτίρια, τα αυτοκίνητα, τα ρούχα, οι δρόμοι, όλα καταστρέφονται. Ηταν υπέροχο να κάνεις μια ταινία χωρίς κινητά. Η εποχή βοήθησε πολύ την αισθητική της ταινίας. Επιπλέον, χάρη στο internet βρίσκεις πια πράγματα που παλιότερα δεν θα έβρισκες κι εκεί ανακάλυψα ένα μουσικό που λέγεται Moondog, ήταν τυφλός και ζούσε στο δρόμο, στη Νέα Υόρκη και δεν τον ήξερε κανείς. Η μουσική του δεν έχει στίχους, μ’ έχουν κουράσει οι λέξεις στα τραγούδια. Οπότε η περισσότερη μουσική στην ταινία, τα ορχηστρικά, είναι του Moondog και τα υπόλοιπα είναι αργεντίνικα ροκ εν ρολ από τη δεκαετία του ’70 και δυο τραγούδια του πατέρα μου, που είναι τραγουδιστής. Είδα ένα βίντεο του πατέρα μου από εκείνη την εποχή, όπου τραγουδά με τη Μαρισόλ, την Ισπανίδα τραγουδίστρια και το πήρα, όπως και τη δική του διασκευή του House of the Rising Sun.
Τ' αρχ.... που κουνιούνταν Ολοι μας έχουμε δει όρχεις να ξεπροβάλλουν, σε διάφορες στιγμές και να μοιάζουν εκτός τόπου και χρόνου. Όταν ήμουν μικρός ζούσα στο Τουκουμάν, που είναι η μικρότερη επαρχία στο βόρειο τμήμα της Αργεντινής. Όταν γύριζα από το σχολείο, κάθε μέρα, έπρεπε ν’ ανέβω ένα βουνό και ζούσε εκεί ένας γέρος που, την ίδια ώρα μ’ εμένα, ανέβαινε το βουνό κουβαλώντας ένα σάκο. Εγώ πάντα έφτανα σπίτι μου πριν απ’ αυτόν, έπαιρνα μια μπουκάλα φτηνό κρασί και του την πήγαινα κι εκείνος, σε αντάλλαγμα, μου έδειχνε τους όρχεις του που κρέμονταν ως το γόνατο γιατί είχε κήλη. Οι όρχεις είναι πολύ παράξενοι, έχουν τη δική τους ζωή, ανακάλυψα ότι όταν φωνάζεις δυνατά, οι όρχεις σου ανεβαίνουν προς τα πάνω άρα υπάρχει κάποια σύνδεση. Στο γύρισμα, σ’ αυτή τη σκηνή, φώναξα δυνατά «πάμε!» και οι όρχεις κουνήθηκαν, τους κινηματογραφήσαμε σε κοντινό για εννέα λεπτά, εντυπωσιαστήκαμε όλοι, δεν τους είχαμε ξαναδεί σε τέτοια λεπτομέρεια. Βέβαια, στην ταινία αυτό το πλάνο διαρκεί λίγα δευτερόλεπτα, το υπόλοιπο κόπηκε φυσικά, αλλά ναι, είναι κάτι που σε εντυπωσιάζει.
