«Στην ζωή μου συχνά νιώθω να έλκομαι από ανθρώπους με δυνατές προσωπικότητες, γεμάτες αντιθέσεις» λέει η Λεονόρ Σεράιγ που στήνει πάνω σε μια μια τέτοια γυναίκα τον αφηγηματικό κορμό του φιλμ της. Η Πόλα είναι μια νέα γυναίκα που στην διάρκεια ενός χειμώνα στο Παρίσι μπλέκει στον κυκεώνα που είναι η ζωή της προσπαθώντας να βγάλει την δική της άκρη και στην πορεία να μεταμορφωθεί από κορίτσι σε γυναίκα. Κι όσο αβέβαιη και χαμένη μοιάζει η ηρωίδα της στην διαδρομή της στην οθόνη, τόσο σίγουρη και δομημένη δείχνει η σκηνοθέτης της, η οποία πριν λίγες εβδομάδες, στο χειμωνιάτικο Παρίσι, μας μίλησε για την ταινία της, την οποία όπως λέει «περισσότερο από μια ταινία ενηλικίωσης είναι μια ταινία επιβίωσης»
Το «Μια Νέα Γυναίκα» προβάλεται στις αίθουσες από τις 29 Μαρτίου, σε διανομή της One From the Heart.
Βλέποντας την ταινία συχνά είχα μια ανάλογη αίσθηση με αυτή που σου δίνει ένα τζαζ κομμάτι. Αυτή της ελευθερίας, των άπειρων δυνατοτήτων.
Σας ευχαριστώ, αλλά δεν νομίζω ότι ήταν ηθελημένο, αλλά νομίζω έχει να κάνει με το ότι άκουγα τζαζ όσο έγραφα την ταινία, την τζαζ μουσική που ακούγεται και στο φιλμ, οπότε νομίζω ότι διαπότισε κάπως την ταινία. Μου αρέσει όμως στο σινεμά, στις ταινίες που βλέπω αυτή η αίσθηση που έχεις όταν ακούς τζαζ μουσική, όπου δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει ο ρυθμός της ιστορίας, ποια κατεύθυνση θα πάρει, πως θα καταλήξει.
Δουλέψατε έτσι από την αρχή, από την συγγραφή του σεναρίου;
Οχι, δεν θα μπορούσα να γράψω ένα σενάριο έτσι. Ομολογώ ότι ακόμη κι αν το φιλμ αφήνει την αίσθηση μιας ελεύθερης γραφής κατά κάποιο τρόπο, για να δουλέψω μια ιστορία, πρέπει να την έχω ολόκληρη στο μυαλό μου με πολύ δομημένο τρόπο. Ετσι ήξερα πριν ακόμη αρχίσω να γράφω το σενάριο την διαδρομή που θα ακολουθούσε, την αρχή, την μέση, το τέλος. Ναι, το έγραψα μάλλον ακαδημαϊκά (γελά).
Νομίζω ότι στην ουσία τα βιώματά μας, οι εμπειρίες μας, οι αμφιβολίες μας είναι λίγο πολύ κοινά. Μπορεί να μιλάμε πολύ για τις διαφορές μεταξύ γυναικών κι ανδρών, αλλά έχουμε περισσότερα κοινά απ όσα κάποιος μπορεί να πιστεύει
Εχετε σπουδάσει λογοτεχνία, έχει ίσως αυτό να κάνει με τον τρόπο που γράφετε; Ή το να γράφεις ένα σενάριο είναι διαφορετικό από το να γράφεις ένα διήγημα για παράδειγμα.
Για μένα είναι το ίδιο, δεν βρίσκω καμιά διαφορά. Και στις δυο περιπτώσεις λες μια ιστορία. Ο τρόπος που γράφεις τους διαλόγους είναι διαφορετικός σε κάθε μέσο, αλλά κατά τα άλλα η μέθοδος μου είναι η ίδια. Αλλά ναι, έχω δεχτεί κριτική από ανθρώπους του σινεμά ότι τα σενάριά μου είναι πολύ «λογοτεχνικά», γεμάτα περιγραφές, λεπτομέρειες, σαν βιβλία, στην πραγματικότητα.
Με την πρωταγωνιστριά της, Λετισιά Ντος
Οφείλω να ζητήσω συγνώμη για το ότι η επόμενη ερώτησή μου θα ακουστεί κοινότοπη, αλλά βλέποντας ένα φιλμ σαν το δικό σας, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς αν υπάρχει ένα αυτοβιογραφικό στοιχείο σε αυτό. Κι όχι απαραίτητα στα γεγονότα, αλλά στον τρόπο που αυτή η νεαρή γυναίκα νιώθει, στα όσα αισθάνεται.
Υπάρχουν πολλά στοιχεία από την δική μου εμπειρία, από την ζωή μου στο Παρίσι, αλλά υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα σε μένα και την ηρωίδα μου, από τα πιο μικρά χαρακτηριστικά της, τον τρόπο που μιλά στους άλλους για παράδειγμα, έως τα πιο ουσιαστικά, τον τρόπο που βλέπει την ζωή, την προσωπικότητά της.
Για πολλά χρόνια να υπήρχε μια τεράστια πίεση στις γυναίκες να κάνουν «όσα και οι άντρες», να καταφέρουν τα πάντα, να γίνουν «όλα όσα μπορούν» να είναι κάποιου είδους wonder women. Και τώρα επιτέλους ίσως φτάσαμε στο σημείο που να μπορούμε να κάνουμε απλά όσα θέλουμε κι όχι όσα πρέπει
Νιώθετε ότι αυτό το κομμάτι της ζωής μας, η νεότητα, είναι διαφορετική ανάμεσα στα φύλα; Υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές στον τρόπο που το βιώνουν οι γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες, ή απλά αλλάζει μόνο το πρίσμα μέσα από το οποίο αντανακλώνται ουσιαστικά οι ίδιες εμπειρίες;
Νομίζω ότι στην ουσία τα βιώματά μας, οι εμπειρίες μας, οι αμφιβολίες μας είναι λίγο πολύ κοινά. Μπορεί να μιλάμε πολύ για τις διαφορές μεταξύ γυναικών κι ανδρών, ειδικά αυτές τις μέρες, αλλά νομίζω ότι έχουμε περισσότερα κοινά απ όσα κάποιος μπορεί να πιστεύει. Και νομίζω ότι μπορώ να το πω με σιγουριά καθώς -μπορεί να ακουστεί παράξενο πάρα πολλοί άντρες με πλησίασαν μετά από τις προβολές της ταινία μου για να μου πουν πόσο κοντά νιώθουν στην ηρωίδα. Περισσότεροι άντρες από γυναίκες στην πραγματικότητα.
Βλέπετε τις γυναίκες της γενιάς σας, της γενιάς της ηρωίδας σας να είναι σημαντικά διαφορετικές από τις γυναίκες της προηγούμενης γενιάς;
Για πολλά χρόνια να υπήρχε μια τεράστια πίεση στις γυναίκες να κάνουν «όσα και οι άντρες», να καταφέρουν τα πάντα, να γίνουν «όλα όσα μπορούν» να είναι κάποιου είδους wonder women. Και τώρα επιτέλους ίσως φτάσαμε στο σημείο που να μπορούμε να κάνουμε απλά όσα θέλουμε κι όχι όσα πρέπει, να κάνουμε ακόμη και τίποτα, να σπαταλάμε τον χρόνο μας, να μην κάνουμε παιδιά κι αυτό να είναι αποδεκτό κι σεβαστό. Σκεφτόμουν επίσης ότι υπάρχει τόση πολύ πίεση όχι μόνο στις γυναίκες, αλλά και στους άντρες φυσικά, να αποδείξουμε κάτι, να επιβεβαιωθούμε μέσω της δουλείας μας, της καριέρας μας. Κι ίσως αυτό τελικά να μην έχει τόση σημασία όση του δίνουμε. Μπορείς απλά να είσαι ο εαυτός, σου, ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, δίχως αυτό το φορτίο.
Σκεφτόμουν βλέποντας την ταινία πως στην ζωή μας από πολύ μικρή ηλικία μας διδάσκουν να δείχνουμε σίγουροι για τον εαυτό μας, για τις επιλογές μας για το μέλλον μας. Και το να είσαι ευάλωτος, εύθραυστος, δεν είναι επιλογή. Οπότε είναι υπέροχο να βλέπεις μια ηρωίδα που μπορεί συχνά να τα κάνει σαλάτα, αλλά διασχίζει μια απόσταση και εξελίσσεται με τον δικό της τρόπο.
Εχετε δίκιο. Θυμάμαι να γράφω κάποια στιγμή δουλεύοντας την ιστορία, ότι ο χαρακτήρας της ηρωίδας μου είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο θα ήθελα πολύ να περάσω χρόνο μαζί του. Και μου έκανε πολύ καλό ότι το έκανα, ότι δούλεψα αυτήν την ηρωίδα, ήταν κάτι που με βοήθησε πολύ.
Στους τίτλους της ταινίας, δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω ότι η ταινία είναι μια γυναικεία υπόθεση, η πλειοψηφία των τεχνικών είναι γυναίκες
Το δυσκολότερο κομμάτι του να κάνεις μια ταινία -νομίζω ειδικά όταν είσαι γυναίκα- είναι το να αποδεχθείς ότι έχεις το δικαίωμα να είσαι σκηνοθέτης. Οταν το έκανα, όταν αποφάσισα ότι μπορώ να σκηνοθετήσω την δική μου ταινία τα πράγματα ήταν πολύ απλά. Προέρχομαι από μια οικογένεια με πολλές απελευθερωμένες, δυναμικές γυναίκες, αλλά ακόμη κι έτσι μέσα μου δεν ένοιωθα ότι η θέση μου ήταν εκεί. Χρειάστηκε να το αποδεχτώ εγώ πρώτη για να μπορέσω να το κάνω. Υποθέτω το ίδιο ισχύει για πολλές από τις γυναίκες στην βιομηχανία του σινεμά, η οποία είναι ακόμη κατά πολύ ανδροκρατούμενη. Και ναι ήμασταν πολλές γυναίκες στο συνεργείο κι αυτό είναι πάντα μια επιλογή, αλλά δεν ήταν κάτι που σκέφτηκα πολύ, απλά ήξερα ότι δουλεύουμε καλά μαζί, οπότε για μένα ήταν κάτι το αυτονόητο.
Το «Μια Νέα Γυναίκα» προβάλεται στις αίθουσες από τις 29 Μαρτίου, σε διανομή της One From the Heart.
