Περισσότερο από το γεγονός ότι ο Ζιλιέν Ραπενό γύρισε μια από τις καλύτερες ταινίες της άτυπης κινηματογραφικής σειράς του «Μικρού Νικόλα», η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν ότι έγραψε το «Ο Μικρός Νικόλας και το Κυνήγι του Χαμένου Θησαυρού» χωρίς να βασιστεί σε καμία προηγούμενη ιστορία των Γκοσινί. - Σεμπέ, διατηρώντας το πνεύμα και το σεβόμενος το μύθο του σημαντικότερου παιδικού λογοτεχνικού ήρωα της Γαλλίας.
Γιος του Ζαν-Πολ Ραπενό, βραβευμένος σεναρίστας (βραβείο Σεζάρ για το «Bon Voyage» του πατέρα του το 2004 και για το «6 quai des Orfèvres» του Ολιβιέ Μαρσάλ το 2005) και σκηνοθέτης που δοκιμάζει και δοκιμάζεται, ο Ζιλιέν Ραπενό μιλάει στο Flix για τη σημασία του να είσαι ο... Μικρός Νικόλας ακόμη κι όταν μεγαλώσεις.
Η ιστορία ξεκίνησε ως η περιπέτεια μιας μεγάλης φιλίας. Στη συνέχεια προστέθηκαν όλες οι μικρές λεπτομέρειες που αποτέλεσαν το σενάριο. Και γράφτηκε από την αρχή, πάντα με το μυαλό μας στο πνεύμα του ίδιου του Μικρού Νικόλα και της παράδοσής του.
Ηθελα να μείνω πιστός στο πνεύμα του «Μικρού Νικόλα», αλλά ταυτόχρονα να κάνω μια πρωτότυπη, κινηματογραφική ταινία με μια ιστορία γραμμένη από την αρχή. Οταν ξεκινάς να κάνεις μια ταινία θέλεις να τα κάνεις όλα σωστά. Δεν θες να κάνεις κανένα λάθος. Στην περίπτωση αυτής της ταινίας ήθελα να σιγουρευτώ ότι θα συμπεριλάβω όλα τα στοιχεία που ήθελα, από σεβασμό στο μύθο του «Μικρού Νικόλα». Επίσης ήθελα η ταινία να λειτουργήσει το ίδιο και για τα παιδιά και για τους γονείς.
Τα παιδιά σήμερα έχουν εθιστεί σε φαντασμαγορικές «παιδικές» ταινίες. Αυτό όμως που πάντα τους ενδιαφέρει και με το οποίο ταυτίζονται είναι οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις. Στον «Μικρό Νικόλα» θα θαυμάσουν την αναπαράσταση της εποχής και το καστ, ενήλικο και παιδιών. Θα βρουν και καταστάσεις με τις οποίες μπορούν να ταυτιστούν. Η διαχρονική γοητεία που έχει το κυνήγι θησαυρού, για παράδειγμα. Είμαι σίγουρος πως η ταινία προσφέρει ένα ταξίδι που κανείς, παιδί ή ενήλικος, δεν μπορεί να προσπεράσει εύκολα.
Σεβόμαστε το πνεύμα των βιβλίων, αλλά οφείλουμε πλέον να κοιτάξουμε τις γυναίκες, τα «διαφορετικά» παιδιά, τις ταξικές διαφορές και τις πολυσυλλεκτικές κοινωνίες μέσα από ένα σημερινό πρίσμα.»
Είχα διαβάσει τις περιπέτειες του Μικρού Νικόλα όταν ήμουν παιδί. Η επιτυχία τους είναι ότι αποδίδουν πιστά την αίσθηση της παιδικής ηλικίας, της φιλίας, της σημασίας του να είσαι παιδί. Τις ξαναδιάβασα για να τις μάθω στα παιδιά μου. Κι όταν ξεκίνησα να ασχοληθώ με την ταινία, για περίπου τρία χρόνια βυθίστηκα ξανά στον κόσμο τους. Ανακάλυψα πόσο όμορφες είναι, πόσο ιδιοφυείς ήταν οι και Γκοσινί όταν δημιούργησαν έναν ήρωα με τόση ενέργεια, με την αφέλεια που κουβαλάει η ηλικία του και με αυτήν την τόσο χαρακτηριστική ιδιότητα του να παίρνει στα σοβαρά ακόμη και τα πιο ασήμαντα πράγματα.
Οταν κάνεις μια παιδική ταινία πρέπει πάντα να έχεις στο μυαλό σου ότι η ιστορία πρέπει να γίνει άμεσα αντιληπτή από τα παιδιά. Το πιο δύσκολο είναι να κάνεις μια ταινία που να μιλήσει κατευθείαν στα παιδιά, αλλά να βγάζει νόημα και για τους γονείς τους, για τους ενήλικες. Στην πραγματικότητα η μεγάλη επιτυχία είναι να κάνεις και τα δύο κοινά, παιδιά και ενήλικες, να νιώσουν την ιστορία, να μιλήσουν γι' αυτήν, τα παιδιά να ρωτήσουν τους γονείς και οι γονείς να βρουν απαντήσεις στην ταινία, όλοι να νιώσουν ότι έζησαν από κοινού μια εμπειρία. Παιδιά και γονείς νιώθουν διαφορετικά πράγματα βλέποντας την ίδια ταινία, αλλά το τελικό συναίσθημα είναι σημαντικό να είναι το ίδιο.
Η πιστότητα στην εποχή ήταν το ίδιο σημαντική με μια ιστορία που θα λάμβανε υπόψη της και το σήμερα. Βρισκόμαστε στην αρχή των 60s και, ενώ δουλέψαμε πολύ για να είναι όλα όπως τότε, ήθελα οι καταστάσεις να είναι διαχρονικές και οι χαρακτήρες να είναι μοντέρνοι. Μπορεί να σεβόμαστε το πνεύμα των βιβλίων, αλλά οφείλουμε πλέον να κοιτάξουμε τις γυναίκες, τα «διαφορετικά» παιδιά, τις ταξικές διαφορές και τις πολυσυλλεκτικές κοινωνίες μέσα από ένα σημερινό πρίσμα.
Το «Ο Μικρός Νικόλας και το Κυνήγι του Χαμένου Θησαυρού» του Ζιλιέν Ραπενό θα προβάλλεται μεταγλωττισμένο στα ελληνικά στις αίθουσες από την Πέμπτη 21 Ιουλίου.
