Η μορφή της Γιουλιάνε Κέλερ μένει στη μνήμη του κινηματογραφικού κοινού από το ρόλο της στο «Aimée & Jaguar», η ίδια ωστόσο, έχει εν τω μεταξύ κάνει μια τεράστια καριέρα στο γερμανικό θέατρο, αλλά και στο σινεμά, που τη φέρνει στον τωρινό της ρόλο, στην Κατρίνε της «Διπλής Ζωής». Εδώ, η ερμηνεία της απλώνεται και στις δυο πλευρές του καθρέφτη, καθώς υποδύεται μια γυναίκα που μεγαλώνει στη Γερμανία και μετοικεί στη Νορβηγία, μιλώντας και τις δύο γλώσσες (χωρίς ντουμπλάζ), μια ηρωίδα σκοτεινή και ένοχη, που στηρίζει τη ζωή της σε μια μυστική διπλή ταυτότητα, καταστροφική για την ίδια, για την οικογένειά της και, κατά συνέπεια, για τη «νέα Γερμανία». Απίστευτα γλυκιά, κοινωνική, ομιλητική και ιδιαίτερα χαρούμενη που η ταινία της βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες, μίλησε στο Flix για την αλήθεια και το ψέμα, στη ζωή και στο σινεμά.
Η ταινία «Διπλή Ζωή» προετοιμαζόταν για 10 χρόνια. Οχι ακριβώς κατ’ επιλογή, κυρίως γιατί αποδείχτηκε πολύ δύσκολο να βρεθούν τα χρήματα για μια τέτοιου είδους, πολιτική ταινία. Αυτή η δυσκολία ήταν, για μένα, πλεονέκτημα. Μου άρεσε ήδη πολύ το βιβλίο της Χανελόρε Χίπε, στο οποίο βασίστηκε το σενάριο και ακολούθησα το πρότζεκτ από τη γέννησή του, κάτι που δε συμβαίνει συχνά με τους ηθοποιούς. Ταυτόχρονα, είχα την πολυτέλεια να προετοιμαστώ για πολύ καιρό, να μάθω νορβηγικά, μια και η ηρωίδα μου μιλά αυτή τη γλώσσα στη μισή ταινία, να κάνω πρόβες, να διαβάσω, να περιποιηθώ το ρόλο μου όπως σπάνια έχω την ευκαιρία.
Ηταν για μένα πολύ σημαντικό το κοινό να συμπαθήσει την Κατρίνε, την ηρωίδα μου. Κι αυτό ήταν δύσκολο, γιατί, πώς να το κάνουμε, είναι απόλυτα ένοχη. Ωστόσο τα πράγματα ποτέ δεν είναι μόνο άσπρο και μαύρο κι εκεί πάτησα για να δικαιολογήσω τις αποφάσεις και τις πράξεις της. Ηταν ένα θέμα που συζητούσαμε με τον σκηνοθέτη μου, τον Γκέοργκ Μάας, κάθε μέρα. Είναι πάντα σημαντικό να βρεις σ’ έναν ήρωα στοιχεία να εκτιμήσεις, διερευνώντας τα κινήτρά του, τους λόγους που τον ωθούν σε μια αμφισβητήσιμη πράξη. Κι η Κατρίνε έχει αυτό το χαρακτηριστικό, που το βρήκα εξαιρετικά ευαίσθητο: έχει χτίσει τη ζωή της σ’ ένα ψέμμα, το οποίο εμπλέκει, άθελά τους και όλους τους κοντινούς της ανθρώπους, αλλά η ζωή που έχει δημιουργήσει, εκείνη που ζει, με την οικογένειά της, είναι απόλυτα αληθινή, ειλικρινής και γεμάτη αγάπη.
Ηταν για μένα πιο εύκολο να παίζω στα Νορβηγικά, παρά στα Γερμανικά. Μ’ αυτόν τον τρόπο αισθανόμουν καλύτερα τη διπλή ζωή της Κατρίνε: ήταν ακριβώς αυτό που αναγκάστηκε και η ίδια να κάνει. Το μόνο για το οποίο στενοχωρήθηκα, είναι που στα flashbacks την υποδύεται άλλη ηθοποιός. Αλλά τι να κάνουμε, εκείνη είναι 25, εγώ είμαι 48, μόνο με cgi θα μπορούσα να την παίξω!
Στην προετοιμασία για το ρόλο γνώρισα έναν κατάσκοπο! Εναν αληθινό κατάσκοπο, από την Ανατολική Γερμανία, που έφυγε πριν την πτώση του τείχους, πήγε πρώτα στη Δυτική Γερμανία κι έπειτα στην Αμερική για να δουλέψει για τη CIA. Ηταν από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου αυτή η συνάντηση. Δεν είχα ξαναγνωρίσει κάποιον που να διασκεδάζει τόσο πολύ, μιλώντας για το πώς, σε όλη του τη ζωή, έλεγε διαρκώς ψέματα σε όλους, μα όλους τους ανθρώπους. Η δουλειά του στην Ανατολική Γερμανία ήταν σα να παίζει σε επιτραπέζιο: παρακολουθούσε ανθρώπους και ενημέρωνε τη Στάζι για κάθε ασήμαντη λεπτομέρεια της καθημερινότητάς τους, σήμερα άφησαν τις κουρτίνες ανοιχτές, σήμερα ψώνισαν ψωμί φέτες και όχι φραντζόλα. Εκείνη η εποχή, για τους κατασκόπους, ήταν σαν παιδική χαρά. Την ίδια στιγμή που οι πράξεις τους προκαλούσαν τεράστιες, αξεπέραστες τραγωδίες στους ανθρώπους που παρακολουθούσαν.
Ηταν μια απίστευτη εμπειρία για μένα η συνεργασία με τη Λιβ Ούλμαν. Τη θαυμάζω απ’ όταν ήμουν παιδί, η μητέρα μου ήταν επίσης φαν της, οπότε μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι όπου η εικόνα της Λιβ Ούλμαν ήταν συχνό θέμα συζήτησης! Αλλά, εκτός του ότι ήταν τιμή μου να μοιράζομαι τα πλάνα μου και τις μέρες μου μαζί της, είναι κι εξαιρετική παρέα, πολύ αστεία, προσιτή, καθόλου ντίβα. Καθόμασταν στο πάτωμα, παίζαμε χαρτιά, έχει ένα γενναιόδωρο χιούμορ και, επιπλέον, μου έμαθε πάρα πολλά πράγματα για τη δουλειά μας, αφηγούμενη ιστορίες από τα δικά της γυρίσματα.
Εμείς οι Γερμανοί ασχολούμαστε πολύ με την ιστορία μας στις ταινίες. Ισως όχι στις εμπορικές ταινίες, αλλά αν παρακολουθείς καλλιτεχνικό γερμανικό σινεμά, τα περισσότερα φιλμ έχουν να κάνουν με την πρόσφατη ιστορία της χώρας, με τους Ναζί και με τη Στάζι. Το ίδιο συμβαίνει και με το θέατρο. Μοιάζει σα να μην μπορούμε να σταματήσουμε να μιλάμε γι’ αυτά, αναζητώντας μια κάθαρση. Εν πάσει περιπτώσει, ελπίζω η «Διπλή Ζωή» ν’ αρέσει στο ελληνικό κοινό, έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα: έχω παίξει σε μια ταινία που γυρίστηκε στην Ελλάδα, το «Eden Is West» του Κώστα Γαβρά, γνώρισα πολλούς Ελληνες ηθοποιούς και επαγγελματίες του σινεμά και, μετά από αυτήν την υπέροχη εμπειρία, η ανάμνηση της χώρας σας μού είναι τρομερά ζεστή.
