Η «Frances Ha» σε bullet points
Αφού είχαμε δουλέψει μαζί στο «Greenberg» κι ενώ ήξερε ότι είχα γράψει για σενάρια άλλων ταινιών και θεατρικών έργων, ο Νόα με ρώτησε αν θα ήθελα να γράψουμε κάτι μαζί, αν είχα μια ιδέα για κάτι που ίσως θα μπορούσα να πρωταγωνιστήσω κι όλας, αλλά κάτι που να γίνει δίχως υπερβολική δημοσιότητα. Sχεδόν μεταξύ μας και με μεγάλη ελευθερία, που θα μπορούσαμε να το χειριστούμε όπως θέλαμε. Αυτό στο οποίο κατέληξα, ήταν τρεις σελίδες από σημειώσεις, όπως για παράδειγμα, τι κάνεις όταν στέκεσαι μπροστά σε ένα ΑΤΜ κι αναρωτιέσαι αν θα πρέπει να πληρώσεις την χρέωση για να βγάλεις χρήματα από μια άλλη τράπεζα, ή αν θα πας στα μηχανήματα των McDonalds που χρεώνουν μόνο 99 σεντ. Κάτι που δεν είχα δει ποτέ σε μια ταινία, πραγματικές συζητήσεις για πράγματα που μοιάζουν να μην έχουν σημασία, μικρές λεπτομέρειες που όμως καθορίζουν κάτι στην ζωή μας. Του έστειλα λοιπόν αυτά τα μικρά σχεδιάσματα που δεν ήξερα αν θα έλεγε «είναι όλα βλακείες και δεν με ενδιαφέρουν καθόλου». Αντίθετα τα βρήκε πολύ ενδιαφέροντα και μου απάντησε με μια σειρά από δικές του ιδέες και κάπως έτσι ξεκινήσαμε να εξερευνούμε το σύμπαν της Φράνσις. Στη συνέχεια αρχίσαμε να γράφουμε σκηνές και να τις περνάμε ο ένας στον άλλο, αλλά όλα ξεκίνησαν από μια αυτή τη σειρά από ιδέες που είχαμε και οι δυο μας. Ηταν σαν ένα πηγάδι που ξέραμε ότι έχει νερό στο βάθος, αλλά γα να το βρούμε θα έπρεπε να συνεχίσουμε να σκάβουμε.
Walking and writing
Από νωρίς αποφασίσαμε ότι η ταινία θα έχει σεκάνς, που η κάθε μια θα διαδραματίζεται σε μια διαφορετική διεύθυνση στη Νέα Υόρκη, γιατί κατά κάποιο τρόπο το φιλμ μιλά για τον περιπατητικό τρόπο ζωής στης ηρωίδας. Αλλά υπήρξε μια στιγμή που καταλάβαμε ότι η ιστορία είναι μια ιστορία αγάπης ανάμεσα στη Φράνσις και την Σόφι και τον τρόπο που αντιδρά όταν την χάνει και στην ουσία περνά όλη την ταινία προσπαθώντας να την κερδίσει πάλι. Και παράλληλα, όλα όσα συμβαίνουν στην δική της ζωή, στην προσπάθειά της να γίνει καλλιτέχνης. Κάπου εκεί το φιλμ ξεκίνησε να παίρνει μορφή και τα κομμάτια του να γίνονται «κεφάλαια» αντί για «σκηνές». Αλλά μέχρι να φτάσουμε εκεί, πέρασε τόσες πολλές αλλαγές και βελτιώσεις. Για μένα ήταν μια πολύτιμη εμπειρία, έμαθα πολλά για το πως γράφεται ένα σενάριο. Δεν είχα ακόμη την εμπειρία του πως να πετάς κάτι που αγαπάς, ή να πετάς κάτι που ξέρεις ότι είναι καλό, επειδή δεν ταιριάζει στο φιλμ
Mom and dad
Οι γονείς μου ένοιωθαν πολύ παράξενα με το ότι κλήθηκαν να υποδυθούν τους γονείς της Φράνσις στην ταινία. Ο μπαμπάς μου δεν είχε τόσο πρόβλημα αλλά η μητέρα μου μου έλεγε συνέχεια, μήπως να βάλεις μια ηθοποιό στη θέση μου; Και πάντα της έλεγα ότι θα ήταν τρομερά παράξενο να είναι ο μπαμπάς μου και μια ηθοποιός και να υποδύονται τους γονείς μου. Νομίζω ότι αυτό για το οποίο ανησυχούσαν ήταν ότι η ταινία ίσως έδινε την εντύπωση ότι έρχομαι από ένα άσχημο περιβάλλον και προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι στο πλαίσιο της ταινίας, σχεδόν ελπίζεις η Φράνσις να μείνει με τους γονείς της, ότι είναι ασφαλής κι ευτυχισμένη εκεί. Νομίζω ότι όταν είδαν την ταινία κατάλαβαν τι θέλω να κάνω, αλλά αντιλαμβάνομαι την ανησυχία τους αφού όπως όλοι ξέρουμε υπάρχει μια λαμπρή παράδοση από καλλιτέχνες που ξεπουλάνε το παρελθόν και την καταγωγή τους, την εκθέτουν με τον χειρότερο τρόπο. [Γελά].
Τι σημαίνει η λέξη «αυτοβιογραφικό»
Υπάρχουν μερικά αυτοβιογραφικά στοιχεία στην ταινία, αλλά πολλά απ ότι θα δείτε είναι κατασκευασμένα. Ο,τι χρησιμοποιείς και είναι από την δική σου ζωή, στο τέλος καταλήγει να ανήκει στην ταινία. Χρησιμοποιούνται σε ένα διαφορετικό περιβάλλον, καταλαμβάνονται από τους ηθοποιούς που τα κάνουν δικά τους, παίρνουν μια διαφορετική υφή και παύουν να είναι κομμάτια του δικού σου κόσμου, μοιάζουν πια κομμάτια της ταινίας. Με αυτό τον τρόπο μου φαίνεται παράξενο όταν οι άνθρωποι αναρωτιούνται γι αυτό, γιατί, για μένα δεν είμαι πια εγώ στο φιλμ, είναι η Φράνσις. Σ ότι αφορά στα συναισθήματα τώρα, αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Δεν μπορώ να περιγράψω συναισθήματα που δεν έχω νιώσει, οπότε εκεί βρίσκεται ίσως ένα αληθινά «αυτοβιογραφικό στοιχείο».
Οχι μόνο θλιμμένες ιστορίες
Η Φράνσις έχει ένα άγγιγμα τρέλας στον χαρακτήρα της, και κατά κάποιο τρόπο είναι σαρωτική, ασταμάτητη. Κάτι που δεν το έχω αλλά ναι, είμαι ειλικρινής κατά κατά κάποιο τρόπο, είμαι κι εγώ αισιόδοξη. Πάντα ψάχνω τον τρόπο να δω πως μια ελπιδοφόρα, θετική ιστορία έχει αλήθεια, μπορεί να είναι πραγματική. Το ίδιο αληθινή με μια θλιβερή ιστορία. Και πως αξίζει το ίδιο να εξερευνάς την χαρά και την ελπίδα στην ζωή και την τέχνη όσο και το να εξερευνάς την θλίψη και τον πόνο.
Girls
Οταν τελείωσα το κολέγιο, έμενα σε ένα διαμέρισμα με άλλα πέντε κορίτσια. Ενα διαμέρισμα που χώραγε ίσως δύο ανθρώπους, αλλά που μέναμε και οι έξι, Κοιμόμουν σε ένα φουσκωτό στρώμα για δύο χρόνια. Ηταν τόσο διασκεδαστική εμπειρία, τις αγαπούσα όλες τόσο πολύ, ήταν σαν είμαστε οικογένεια και όταν χωρίσαμε βίωσα μια αληθινά τραυματική εμπειρία. Σκεφτόμουν ότι δεν γίνεται να φύγουμε από αυτό το σπίτι, δεν γίνεται να πας να μείνεις με αυτόν τον τύπο. Ομως αυτό σημαίνει το να μεγαλώνεις και μερικές φορές πρέπει να αφήνεις μερικά πράγματα πίσω. Κατά κάποιο τρόπο η Σόφι είναι ένα αμάλγαμα από αυτά τα πέντε κορίτσια από την εμπειρία μου μαζί τους, μια εξιδανικευμένη εκδοχή τους και μια ματιά πίσω στην φιλία μου μαζί τους.
Modern Love
Προφανώς δεν έχω ποτέ τρέξει χορεύοντας στους δρόμους της Νέας Υόρκης ενώ στο soundtrack παίζει το «Modern Love» [Γελά]. Αλλά αυτή η σκηνή σημαίνει πολλά για μένα. Κυρίως γιατί δεν μεγάλωσα στην Νέα Υόρκη, αλλά στο Σακραμέντο, σε μια τυπική καλιφορνέζικη γειτονιά των προαστίων, σε ένα συγκρότημα που χτίστηκε το '50 και που κατά κάποιο τρόπο όρισε την αρχιτεκτονική της αμερικάνικης suburbia. Οταν από ένα μέρος σαν αυτό βρεθείς στην Νέα Υόρκη όπου όλα είναι ζωντανά, όπου υπάρχει πάντα κόσμος στους δρόμους, όπου πάντα υπάρχουν πράγματα να κάνεις και να δεις, όπου τα deli είναι ανοιχτά όλο το βράδυ, νιώθεις κάπως έτσι. Μπορεί λοιπόν να μην έχω τρέξει χορεύοντας στους δρόμους της Νέας Υόρκης, αλλά αυτή η σκηνή περιγράφει κάτι από την εμπειρία μου σε αυτή την πόλη. Μέσα μου έχω νιώσει συχνά, ακριβώς έτσι.
Ο Θηλυκός Γουίλ Φέρελ
Δεν με σκέφτομαι σαν μια κωμική ηθοποιό με την παραδοσιακή έννοια. Δεν νομίζω ότι είμαι ο θηλυκός Γουίλ Φέρελ, αλλά η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να δεχτώ τα πράγματα που δεν έχουν μια κωμική πλευρά μέσα τους. Κάθε τι που είναι απόλυτα σοβαρό ή βαθύ, είναι κάτι που μπορεί να το θαυμάσω ή να το εκτιμήσω, αλλά δεν μιλά στ΄αλήθεια σε μένα. Αλλά τις περισσότερες φορές νιώθω το ίδιο και για την καθαρόαιμη κωμωδία. Δεν νομίζω ότι με ενδιαφέρει καμιά από τις δύο ξεκάθαρες εκδοχές τους. Προτιμώ τις αστείες ιστορίες που είναι θλιμμένες στην καρδιά τους ή τις λυπητερές που έχουν και μια αστεία πλευρά. Δεν υπάρχει τίποτα σε μια ταινία που να μου αρέσει σε περισσότερο από ένα αστείο που επίτηδες δεν λειτουργεί.
Αβολο σεξ
Δεν είχα δει το «Girls» πριν κάνουμε την ταινία, αλλά μου αρέσει πολύ και μπορώ αν περάσω ώρες με την Λίνα Ντάναμ απλά μιλώντας και εξερευνώντας τον τρόπο της σκέψης της. Νομίζω ότι λίγο πολύ έχουμε μια ανάλογη κοσμοθεωρία αλλά μας ενδιαφέρουν λίγο διαφορετικά πράγματα θεματικά. Δεν με ενδιαφέρει για παράδειγμα το σεξ στις ταινίες αυτό τον καιρό, αλλά η Λίνα μιλά για αυτό, με έναν αληθινά ενδιαφέροντα τρόπο. Νιώθω ως ένα σημείο ότι αυτό είναι κάτι που το έχω ήδη κάνει. Είχα αρκετό άβολο σεξ στις ταινίες που έκανα στις μέρες του mummblecore, οπότε είμαι καλυμμένη [γελά].
Κερδίζοντας την μάχη
Οταν έκανα τις ταινίες του mummblecore ήταν σαν να βρισκόμουν στον αέρα και προσπαθούσα να δω το σημείο που θα προσγειωνόμουν. Κατά κάποιο τρόπο το ίδιο κάνω ακόμη. Αλλά τότε δεν ήμουν καν σίγουρη ότι αυτό που κάνω είναι καριέρα, ούτε καν δουλειά. Σκεφτόμουν ότι κάνουμε αυτές τις ταινίες κάτι που είναι απόλυτα διασκεδαστικό, αλλά παράλληλα έκανα χιλιάδες διαφορετικές παράξενες δουλειές και πήγαινα ακόμη στο κολέγιο γιατί δεν ήξερα αν πρόκειται να βγει κάτι ουσιαστικό από όλο αυτό, δεν είχα ιδέα για το κατά πόσο θα μπορούσα ακόμη να το κάνω. Τώρα έχω την αίσθηση ότι είμαι κανονική ηθοποιός και προσπαθώ να γίνω κανονική συγγραφέας και σκηνοθέτης. Και αυτό που θέλω τώρα, ίσως το βασικότερο, είναι να κατορθώσω να κάνω μόνο πράγματα που αγαπώ και να τα κάνω με όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο. Δεν είμαι βεβαίως η Εμιλι Ντίκινσον που έγραφε ποιήματα στην σοφίτα της, φυσικά και θέλω να αρέσουν οι ταινίες που κάνω, αλλά νομίζω ότι το να προσπαθήσεις να κάνει κάτι μόνο και μόνο επειδή πιστεύεις ότι θα αρέσει σε ένα ευρύ κοινό ή να μεταμορφώσεις τον εαυτό σου σε κάτι που περιμένει ο κόσμος από σένα, είναι σαν να έχεις ήδη χάσει την μάχη πριν καν ξεκινήσεις να την δίνεις.
Tags: frances ha, Γκρέτα Γκέργουικ
