Οχι ότι δεν έχει ξανασυμβεί, αλλά φέτος φτάσαμε μέχρι και 29 χρόνια για να βγει μια ταινία στις ελληνικές αίθουσες για πρώτη φορά. Δείτε παρακάτω τους σημαντικότερους τίτλους άλλων εποχών που βγήκαν στις αίθουσες χρόνια μετά τη χρονολογία παραγωγής τους.
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2018: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
Ο 20ος Μου Αιώνας της Ιλντικο Ενιέντι (My 20th Century, 1989)
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ουγγαρέζας Ιλντικο Ενιέντι που μάθαμε (και λατρέψαμε) όλοι με τη «Ψυχή και το Σώμα» έκανε την πρεμιέρα του στις Κάννες το 1989 στο τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμμα», όπου κέρδισε τη Χρυσή Κάμερα. Η Ενιέντι έδωσε κατευθείαν το στίγμα της και ξεχώρισε από το ανατολικοευρωπαϊκό σινεμά της εποχής για το φρέσκο, ευφάνταστο και τολμηρό τρόπο της κινηματογραφικής φόρμας της. «Ο 20ός μου Αιώνας» είναι ένα μαυρόασπρο καλειδοσκοπικό βλέμμα στα επιτεύγματα και την τεχνολογική ανάπτυξη του ανθρώπου, αλλά και τις αρρώστιες του εκμοντερνισμού - το εύρημα των δίδυμων αδελφών απεικονίζει τις διαφορετικές συνέπειες, επιρροές και αντιδράσεις που είχε αυτή η πρόοδος. | Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Ο 20ος Μου Αιώνας».
Αναζητώντας τον Ερικ του Κεν Λόουτς (Looking for Eric, 2009)
Οι Λόουτς και Λάβερτι κλείνουν ειρωνικά και παιχνιδιάρικα το μάτι στην εικόνα του παλαίμαχου πλέον Γάλλου ποδοσφαιριστή και στην παρακαταθήκη του στην ποδοσφαιρική (και γιατί όχι και στην ποπ) κουλτούρα, τοποθετώντας τον σto ρόλο ενός life coach που ξεστομίζει ανερυθρίαστα και με χαρακτηριστική (δίγλωσση) άνεση συμβουλές επιπέδου βασικού βιβλίου αυτοβοήθειας, οι οποίες ωστόσο παραπέμπουν σε δηλώσεις που είχε κάνει ο ίδιος ο Καντονά στην πραγματική ζωή. Η παραδοχή του ποδοσφαιριστή ότι η σημαντικότερη στιγμή της καριέρας του δεν ήταν κάποιο από τα περίτεχνα γκολ για τα οποία δοξάστηκε, αλλά η πάσα που έδωσε στον Ντένις Έργουιν για να σκοράρει στον αγώνα εναντίον των Spurs θα θέσει το έναυσμα για να στραφεί ο Έρικ στους φίλους του για βοήθεια και να συνειδητοποιήσει την αξία της συλλογικής δράσης. | Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Αναζητώντας τον Ερικ».
Η Γέννηση Ενος Ηγέτη του Μπρέιντι Κορμπέτ (The Childhood of a Leader, 2015)
Βασισμένο στο διήγημα του Ζαν Πολ Σαρτρ με τον ίδιο τίτλο, όχι όμως πιστή μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη, το «Η Γέννηση ενός Ηγέτη» δανείζεται τον προβληματισμό του μεγάλου Γάλλου υπαρξιστή για τη γενεαλογία του κακού και την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη του 20ου αιώνα και τον μετατρέπει σε μια οπερατικών διαστάσεων ψυχαναλυτική σπουδή για τα παιδικά χρόνια του μέχρι λίγο πριν το τέλος ανώνυμου πρωταγωνιστή της ταινίας, ενός μετέπειτα ηγέτη- δικτάτορα από αυτούς που ταλάνισαν την πολιτική και διπλωματική διεθνή σκηνή του προηγούμενου αιώνα. | Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για τη «Γέννηση Ενος Ηγέτη».
Το Εξπρές των Ζωντανών Νεκρών του Γιέον Σανγκ-χο (Train to Busan, 2016)
Πέρα από καθηλωτικό σινεμά είδους που αξιοποιεί με ζήλο αλλά και φρεσκάδα όλα τα γνωστά κι αγαπημένα τρικ της κινηματογραφικής σχολής τρόμου, το «Εξπρές» είναι ταυτόχρονα μια όχι και τόσο διακριτική παραβολή πάνω στην απονέκρωση του καπιταλισμού και κατ’ επέκταση του ίδιου του σύγχρονου τρόπου ζωής. Αφοσιωμένος σχεδόν ολοκληρωτικά στο κυνήγι μιας απατηλής επιτυχίας, ο γιάπης πατέρας που αποτελεί τον άτυπο πρωταγωνιστή της ταινίας είναι χαρακτηριστικός εκπρόσωπος μιας συμπεριφοράς που υπαγορεύει την επιβίωση ως μια καθαρά προσωπική και εγωιστική υπόθεση. Η σχέση του με την κόρη του και μια χούφτα ακόμα ανθρώπους με τους οποίους αναγκάζεται να συμμαχήσει είναι αυτό που θα τον διαχωρίσει από όλους εκείνους που είναι διατεθειμένοι να πατήσουν κυριολεκτικά επί πτωμάτων προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους. | Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Εξπρές των Ζωντανών Νεκρών».
Τσε: Ο Αργεντίνος του Στίβεν Σόντερμπεργκ (Che: Part One, 2008)
Ο Στίβεν Σόντερμπεργκ σκηνοθετεί στην ουσία μία ταινία - την άνοδο και την πτώση του Τσε σε μία κινηματογραφική και ιστορική διατριβή 262 λεπτών- άσχετα αν, όπως και στην περίπτωση του «Kill Bill» του Κουέντιν Ταραντίνο, κρίθηκε δόκιμο να κοπεί στη μέση για εμπορικούς λόγους. Στο πρώτο μέρος, ο σεναριογράφος Πίτερ Μπάκμαν μάς δίνει ψήγματα από τη γέννηση της Επανάστασης και πώς ο Τσε της έδωσε την ιδεολογική της υπόσταση, όσο ο Σόντερμπεργκ (όπως έκανε και στο «Traffic») παίρνει την κάμερα στον ώμο, κατακερματίζει το χρόνο και συλλέγει στιγμές, εικόνες και συναισθήματα. Είναι προφανές: φυσικά και τον ενδιαφέρει η Ιστορία, αλλά ακόμα περισσότερο η ιστορία του ήρωά του. | Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Τσε: Ο Αργεντίνος»
Τσε: Ο Αργεντίνος του Στίβεν Σόντερμπεργκ (Che: Part Two, 2008)
Ο Σόντερμπεργκ δείχνει μεγαλύτερη ωριμότητα στο δεύτερο μέρος αυτής της 262λεπτης βιογραφίας. Αν η πρώτη ταινία δεν μπορεί να αποφύγει την εξιδανίκευση, ή ακόμα και την αγιοποίηση μίας τέτοιας θρυλικής ιστορικής φιγούρας, η δεύτερη αλλάζει ύφος, αγριεύει, σκοτεινιάζει, μελαγχολεί. Από τη μία θυμίζει Τέρενς Μάλικ - έτσι όπως ο φακός καταγράφει ελεγειακά τη φύση, τη μοναξιά και την ιδεολογική απογοήτευση του Τσε, (η αριστουργηματική μουσική του Αλμπέρτο Ιγκλέσιας μάς προετοιμάζει για το τέλος). Από την άλλη, ο Σόντερμπεργκ αυξάνει την ένταση κάθε φορά που θέλει να αποκαθηλώσει το όνειρο της Επανάστασης, να τονίσει ότι το σχέδιο του Κομαντάτε αποδείχθηκε μία αφελής ουτοπία- η Βολιβία ήταν μία πολύ διαφορετική χώρα, με άλλης νοοτροπίας λαό κι απροετοίμαστους, απρόθυμους «αντάρτες». Οι σκηνές του πλιάτσικου, της σύγκρουσης πολιτικών εγωισμών, της προδοσίας σε καταρρακώνουν. Οπως καταρράκωσαν και τον ηγέτη τους. | Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Tσε: Ο Επαναστάτης».
