Μια αχνή φιγούρα πίσω από το γυαλί μιας πόρτας με ροζ τίντα: έτσι ξεκινά η νέα (μετά τη φεστιβαλική επιτυχία του «Blush» το 2015), ταινία τής Ισραηλινής Μιχάλ Βίνικ. Με διαφάνειες και απροσδιόριστες φιγούρες που όσο πλησιάζουν το «γυαλί», τόσο αποκαλύπτουν αναγνωρίσιμους, σύνθετους χαρακτήρες κι ένα πολλαπλό, επαναλαμβανόμενο σύγχρονο δράμα, διατυπωμένο με την παραπλανητική ελαφρότητα τής καθημερινότητας.
Η νεαρή Βαλέρια ταξιδεύει από την Ουκρανία στο Ισραήλ για να συναντήσει τη μεγαλύτερη αδελφή της, την Κριστίνα. Είναι κι οι δυο όμορφες, δροσερές, αγαπημένες, με μια βασική διαφορά: η Κριστίνα είναι ήδη παντρεμένη μ’ έναν Ισραηλινό που την επέλεξε online. Της προσφέρει ένα σπίτι, μια ασφαλή ζωή, χρήματα για τα έξοδά της, την προσομοίωση μιας σχέσης (μπορεί να κάνουν και παιδί όταν εκείνη πάρει την υπηκοότητα που θα της επιτρέψει την εξωσωματική), με αντάλλαγμα τη συντροφιά / υποτέλειά της. Δεν είναι κακός άνθρωπος, τη φροντίζει. Το ίδιο σκοπεύει να κάνει κι η Βαλέρια, να παντρευτεί τον Ισραηλινό που την έχει «καπαρώσει» online και που έρχεται να τη γνωρίσει φέρνοντας ένα σωρό καλούδια και τον ενθουσιασμό του. Αλλά ήδη από την πρώτη συνάντηση με τον μνηστήρα, τα πράγματα φαίνεται ότι δεν θα κυλήσουν ομαλά.
Δίπλα σε εκπληκτικές ερμηνείες από δύο Ουκρανές και δύο Ισραηλινούς ηθοποιούς, η Μιχάλ Βίνικ σκηνοθετεί με κάμερα στο χέρι, αποτυπώνοντας χωρίς εντάσεις την υπόγεια τραγικότητα της ζωής των ηρώων της, σχεδόν ανάλαφρα, σχεδόν χαριτωμένα. Με τον ίδιο τρόπο, γράφει την πλοκή και τους διαλόγους της μ' ένα δεξιοτεχνικό παιχνίδι δύο γλωσσών (η γλώσσα των ηρώων, τα ισραηλινά ή τα ουκρανικά, μετατρέπεται σε καταφύγιο εξομολογήσεων ή ανατριχιαστικών αποκαλύψεων), περιορισμένης κατανόησης, με απαλό χιούμορ, με θαρραλέα φυσικότητα, κάνοντας αυτή τη δοσοληψία ανθρώπων και ζωών να μοιάζει αποδεκτό, πράγμα που το κάνει ακόμα πιο σοκαριστικό, μια ιστορία που αποδέχεσαι στιγμιαία με τρόπο σχεδόν μπλαζέ.
Ενα φιλμ ιδανικών ισορροπιών, για την ανισότητα των φύλων, για την αδελφική αγάπη, για τις κρυψώνες της ψυχής που κάποια στιγμή βγαίνουν στην επιφάνεια για ν’ αναπνεύσουν ελεύθερα, με διεισδυτική σκηνοθετική ματιά και με πραγματισμό, αλλά χωρίς ίχνος κυνισμού. Μόνο με μια υπέροχη ροζ μελαγχολία.
