H Ισλανδία έχει αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια σε δυνατό outsider της παγκόσμιας κινηματογραφίας και κάθε χρόνο μία παραγωγή της πανέμορφης αυτής χώρας κάνει την έκπληξη στο διεθνές φεστιβαλικό στερέωμα, αρκεί να θυμηθούμε τις ταινίες του Μπαλτάζαρ Κορμάκουρ ή τα πιο πρόσφατα «Of Horses and Men», «Δεσμοί Αίματος» και «Heartstone». Μια ακόμη προσθήκη σ’ αυτό το σερί των μεγάλων εκπλήξεων από τη μικρή χώρα είναι και το «Κάτω από το Δέντρο», που ξεκίνησε την καριέρα του από το Φεστιβάλ Βενετίας για να γίνει η επίσημη υποβολή της Ισλανδίας στα Οσκαρ.
Τρίτη ταινία του Χαφστέιν Γκούναρ Σίγκουρδσον, ενός σκηνοθέτη του οποίου το όνομα μπορεί να μη λέει τίποτα στο ευρύ κοινό, αλλά πάνω στην πρώτη του ταινία (το «Either Way») βασίστηκε ο «Γελαστός Πρίγκηπας» του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, το «Κάτω από το Δέντρο» μας μεταφέρει στο πράστια του Ρέικιαβικ και αφηγείται την κόντρα δύο οικογενειών που μένουν σε διπλανά σπίτια, η οποία θα ξεκινήσει από ένα δέντρο που ρίχνει τη σκιά του στη διπλανή αυλή, θα συνεχιστεί με σκισμένα λάστιχα και φθορές ξένης ιδιοκτησίας, κατοικίδια θα εξαφανιστούν μυστηριωδώς, κάμερες ασφαλείας θα τοποθετηθούν, ένα αλυσοπρίονο θα κάνει την εμφάνισή του και όλα θα οδηγήσουν σε μια κωμικοτραγική κι εξωφρενική κορύφωση.
Αυτό που στη χώρα μας θα μπορούσε να είναι τηλεοπτική σειρά αμφίβολου κι υστερικού χιούμορ, στα χέρια του Ισλανδού σκηνοθέτη γίνεται μια σαρδόνια και κατάμαυρη σάτιρα για τη ζωή στα προάστια της μεσαίας και ανώτερης αστικής τάξης, με έναν deadpan κι αμιγώς σκανδιναβικό σουρεαλισμό να κλιμακώνεται σταδιακά, μεθοδικά και απολαυστικά και το χιούμορ να παγώνει το χαμόγελο στα χείλη με την υφέρπουσα σκληρότητά του. Σ’ αυτή την ατμόσφαιρα κλινικής αποδόμησης της ζωής των προαστίων συμβάλλουν τα μέγιστα η διεύθυνση φωτογραφίας της Μόνικα Λεντζέφσκα, γνωστής από την εξαιρετική δουλειά της στο «Park» της δικής μας Σοφίας Εξάρχου, και η αδιόρατα απειλητική μουσική του Ντάνιελ Μπγιάρνασον.
Ανελέητος απέναντι στις αδυναμίες και τις εμμονές των ηρώων του (οι οποίοι υπηρετούνται από ένα εξαιρετικά καλοκουρδισμένο καστ), ο Σίγκουρδσον φέρνει στο νού τον Λάνθιμο του «Κυνόδοντα», τόσο ως προς την πλανοθεσία, όσο κι ως προς την παγωμάρα που αφήνει η ταινία στο θεατή μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους λίγο μετά το αιματηρό φινάλε. Είναι, δε, το ακροτελεύτιο πλάνο που θα αποκαλύψει όχι μόνο το μέγεθος της ανθρώπινης ηλιθιότητας, αλλά και έναν νέο, πολλά υποσχόμενο δημιουργό, από τον οποίο περιμένουμε ακόμα περισσότερα στο μέλλον.
Διαβάστε ακόμη: O Χάφστεϊν Γκούναρ Σίγουρδσον μιλάει στο Flix για όσα συμβαίνουν «Κάτω από το Δέντρο»
