Στην Κούβα των 80ς, ο Μαλίν είναι σύζυγος μίας όμορφης ζωγράφου, πατέρας ενός μικρού γιου και καθηγητής Ρωσικής Φιλολογίας. Οταν συμβαίνει η τραγωδία του Τσέρνομπιλ στη Ρωσία, κι ο Κάστρο ανοίγει τα σύνορα σε χιλιάδες θύματα για θεραπεία σε κουβανικά νοσοκομεία, ο Μαλίν υποχρεώνεται να εγκαταλείψει τη δουλειά του στο πανεπιστήμιο και να γίνει μεταφραστής στην παιδική καρκινική πτέρυγα. Η επαφή του με τα μελλοθάνατα παιδιά έχει επιπτώσεις στον ψυχισμό του, αλλά σταδιακά, και στη σχέση του με την έγκυο γυναίκα του και το παιδί του. Αρχικά διστακτικός, τελικά ενδίδει: τα άρρωστα παιδιά γίνονται η προτεραιότητά του - γιατί ποιον άλλον έχουν να τα βοηθήσει, επικοινωνώντας, έστω, τον πόνο, τους φόβους, τις ερωτήσεις ή έστω τις παιδικές τους επιθυμίες;
Δεν πρόκειται απλώς για μία αληθινή ιστορία (και την επίσημη πρόταση της Κούβας για το Οσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας το 2020), αλλά για την αληθινή ιστορία του πατέρα των Ροντρίγο και Σεμπαστιάν Μπαριούσο - των σκηνοθετών της ταινίας. Γυρισμένη στην Αβάνα, με την άψογη σκηνογραφική δουλειά των Ζαζού Μάγιερς και Χουάν Κάρλος Σάντσεζ, η ταινία μοιάζει με επιστροφή στο παρελθόν μίας χώρας που η ρήξη με τη Ρωσία και η οικονομική της απομόνωση, λύγισε τους κατοίκους.
Μέσα από την προσωπική ιστορία της οικογένειας του Μαλίν, ζούμε και το «διπλωματικό» διαζύγιο, τα άδεια ράφια στα σούπερ μάρκετ, τις ρωγμές στον κοινωνικό ιστό. Ο Μαλίν καλείται να συνεισφέρει σε ένα πρόγραμμα αλληλεγγύης και αποξενώνεται από τους δικούς του ανθρώπους. Να χτίσει μια γέφυρα, και γκρεμίζει το σπίτι του.
Ο διευθυντής φωτογραφίας Μιγκέλ Λίτιν-Μενζ φωτίζει με ζεστά, έντονα, χαρούμενα χρώματα το εξωτερικό της Αβάνας και το εσωτερικό του μεσοαστικού σπιτιού του Μαλίν και σκοτεινιάζει με γκρι και μπλε σκοτάδια το τι συμβαίνει στα δωμάτια του νοσοκομείου.
Η ψύχραιμη ερμηνεία του Ροντρίγκο Σαντόρο επιτρέπει και μία χρήσιμη απόσταση από τις πραγματικές ιστορίες, ενώ η διάδρασή του ήρωά του με την νοσοκόμα της πτέρυγας που κρατά το κομμουνιστικό όνειρο ζωντανό στην καρδιά της, είναι καλογραμμένη.
Υπάρχει όμως μία ακινησία στην ροή της ταινίας. Κάποια στιγμή νιώθεις ότι έχει πει όσα σημαντικά θέλει να πει και μετά βαλτώνει στην τραγωδία - την προσωπική, την ιστορική, την διπλωματική. Δεν απογειώνεται σε κάτι που ενώνει το τότε με το τώρα, απλά διεκπεραιώνει την αφήγηση μίας άγνωστης ιστορίας.
Ενα σκηνοθετικό ντεμπούτο, που δεν χάνεται στην μετάφραση, είναι συγκινητικό, αλλά και άνισο,
