Η μετάβαση από την παιδική ανεμελιά στην εφηβεία είναι... πάντα δύσκολη, πάντα αλλόκοτη, πάντα συγκρουσιακή. Για τη Μεϊλίν, συγκεκριμένα, είναι το μεγάλο, κόκκινο πάντα στο δωμάτιο.
Η 13χρονη Μεϊλίν είναι καλή σε όλα, ακόμα και στο να ικανοποιεί τους γονείς της. Μεγαλώνει στον Καναδά του 2002 (μάλλον μόνο και μόνο για να διασκεδάσει το art team ανασκευάζοντας την ποπ κουλτούρα της εποχής), με την κινεζικής καταγωγής οικογένειά της. Η Μεϊλίν προλαβαίνει να βοηθά τη μαμά της στη λειτουργία του οικογενειακού ναού. Ταυτόχρονα, παίρνει άριστα στα μαθήματα, στους γρίφους, στη φιλία – κι αγαπάει την οικογένειά της σχεδόν όσο το αγαπημένο της συγκρότημα, τους 4Town (με τα αλά NSync τραγούδια που έχουν γράψει για την ταινία η Μπίλι Εϊλις κι ο αδελφός της, Φινέας), τα ποπ αγόρια που αναστατώνουν την καρδιά της και μπερδεύουν το σώμα της. Ως τη μέρα που η τόσο συντονισμένη ζωή της θ’ ανατραπεί: η Μεϊλίν θα διαπιστώσει ότι μόλις νιώσει ένταση, όποιου είδους, μεταμορφώνεται στη θρησκευτική μασκότ της κινεζικής οικογένειάς της, σ’ ένα υπερμεγέθες κόκκινο πάντα!
Πόση έμπνευση είχε όποιος στην Pixar σκαρφίστηκε τον πρωτότυπο τίτλο της ταινίας. «Turning red», σαν το τριχωτό κόκκινο… κτήνος που δίνει τη μορφή του στη Μεϊλίν, σαν το κοκκίνισμα στα μάγουλα που εκθέτει κάθε συνεσταλμένο έφηβο, σαν την πρώτη περίοδο που τα κορίτσια κι οι μαμάδες τους περιμένουν με ένα συνδυασμό τρόμου και συγκίνησης. Ολα αυτά μαζί γίνονται η ψυχοσύνθεση της μικρής ηρωίδας που αγωνίζεται να κατευνάσει όχι μόνο τους γονείς και τις φίλες της, αλλά, κυρίως, τον νέο εαυτό της.
Ηδη από το βραβευμένο με Οσκαρ μικρού μήκους «Bao» του 2018, η Ντόμι Σι έκανε σινεμά τις καταβολές της, τη γυναικεία φύση της, τη στοργική ματιά στ' ανθρώπινα. Και με αυτή, την πρώτη μεγάλου μήκους της, επαναλαμβάνει κι ενισχύει. Το φιλμ ξετυλίγεται ως ιδανική εφηβική ταινία που τα έχει όλα: ποπ μπάντες, ρούχα, γονείς, κολλητές, bullying, σκιρτήματα, μαθήματα – κι ακόμα, σε δεύτερο πλάνο (με τη διακριτικότητα αλλά και την ευστοχία που μόνο η Pixar πετυχαίνει), τον ανθρωπισμό, την αναπηρία, τη μισαλλοδοξία, τις ενήλικες σχέσεις, όλα με περιτύλιγμα κινεζικής ποπ κουλτούρας και μιας διάχυτης τρυφερότητας.
Γιατί η ταινία, μαζί με την έξτρα-κοριτσίστικη, τόσο διασκεδαστική εικόνα της και τις παιχνιδιάρικες αναφορές της, όχι με την πνευματικότητα του «Inside Out», αλλά μάλλον η καλύτερη ταινία του στούντιο από τότε, δίνει την έμφαση (και την... ένταση), στις λεπτές αποχρώσεις των σχέσεων. Κανείς δεν επαναστατεί και κανείς δεν συγκρούεται - και γι' αυτό, ακριβώς, η Μεϊλίν μας θυμίζει: δεν χρειάζεται να ευχαριστούμε τους πάντες, δεν χρειάζεται να τα προλαβαίνουμε όλα, δεν χρειάζεται να υπακούμε πάντα. Εκτός κι αν πρόκειται για ένα... κόκκινο πάντα.
