Ενα φαινομενικά ακίνδυνο παιχνίδι «Θάρρος ή Αλήθεια» μεταξύ φίλων καταλήγει αιματηρό, όταν κάποιος ή κάτι, απειλεί θανάσιμα όσους δεν αποφασίζουν να ακολουθήσουν τους κανόνες και να «τολμήσουν» ή να «πουν την αλήθεια»...
Κατά καιρούς έχουμε δει σε διάφορες ταινίες τρόμου δαίμονες να στοιχειώνουν ολοένα και πιο περίεργα πράγματα, από βιντεοκασέτες μέχρι τα social media και το ίντερνετ, προσπαθώντας να βρουν έτσι νέους τρόπους για να σκοτώσουν ανυποψίαστους και ανυπεράσπιστους έφηβους.
Το «Θάρρος ή Αλήθεια», σε παραγωγή του Τζέισον Μπλουμ (το ονόμά του μπορεί να βρεθεί από το «Τρέξε!», μέχρι το «Whiplash» και από το «The Lazarus Effect» μέχρι το «Insidious», αποδεικνύει πως οι ιδέες αρχίζουν σιγά-σιγά να στερεύουν.
Για κάποιους ένα πραγματικό παιχνίδι θάρρους ή αλήθειας μπορεί να είναι αρκετά τρομαχτικό μιας και θα ήταν αναγκασμένοι να αποκαλύψουν κάποια από τα μεγαλύτερα μυστικά τους ή να κάνουν κάτι τρελά επικίνδυνο. Και μόνο η ιδέα αυτή και μόνο θα μπορούσε, αν μη τι άλλο, να γίνει η βάση για μια διασκεδαστική ταινία τρόμου. Ομως εδώ το σενάριο αποφασίζει πως, αντί να πρωτοτυπήσει, θα ήθελε να γίνει το καινούργιο «Final Destination» για μια νέα γενιά θεατών των social media.
Σίγουρα από τους παραγωγούς του «Τρέξε!» θα περίμενε κανείς κάτι αρκετά καλύτερο και με περισσότερη άποψη πάνω στα κοινωνικά θέματα που προσπαθεί να θίξει, όπως το coming out ενός γκέι χαρακτήρα στον πατέρα του. H ταινία του Τζεφ Γουάλντοου δεν καταφέρνει ποτέ να κινήσει το ενδιαφέρον, και φυσικά ούτε να τρομάξει στο ελάχιστο, πλασάροντας ως τρομαχτικά τα προμελετημένα πετάγματα ή τα χαλασμένα φίλτρα στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών που θα ορκιζόσουν ότι έχουν ξεπηδήσει από κάποιο app.
Ακόμα και οι θάνατοι είναι αναίμακτοι και ανέμπνευστοι, το οποίο από μόνο του ακυρώνει το όλο κόνσεπτ της ταινίας τρόμου. Υπάρχουν στιγμές που προσπαθεί να γίνει λίγο αστεία, ή έστω να προκαλέσει να είδος διέγερσης στον ήδη εγκεφαλικά νεκρό θεατή, αλλά το μόνο που καταφέρνει με τα ψυχρό και άνοστο χιούμορ της είναι να τον μουδιάσει περισσότερο. Η εξήγηση του πώς ένα τέτοιο παιχνίδι είναι... δαιμονισμένο, δεν βγάζει κανένα απολύτως. Οχι ότι και οι γεμάτοι στα κλισέ ταινιών τρόμου χαρακτήρες βοηθούν την κατάσταση, αφού, όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτα στην εξέλιξη της ιστορίας, αλλά παραμένουν μέχρι το τέλος καρικατούρες μιας χονδροειδέστατης ιδέας
Το «Θάρρός ή Αλήθεια» μοιάζει να γυρίστηκε για να παίζεται αποκλειστικά στα πιτζάμα πάρτι διαφόρων εφήβων όπου αποφασίζουν, ανάμεσα σε άλλα, να δουν (κρυφά) και καμιά ταινία τρόμου. Αλλά ακόμα και τότε, θα περάσετε καλύτερα (και σίγουρα θα τρομάξετε περισσότερο) παίζοντας το πραγματικό παιχνίδι παρά να δείτε την ταινία αυτή. Σας προκαλούμε να το κάνετε.
