Η ζωή της Ρουθ πιάνει πάτο όταν ο φίλος της την χωρίζει. Και ενώ νομίζει ότι δεν υπάρχει πιό κάτω από τον πάτο… θα συναντήσει τον «απόπατο», όταν τρείς προσκλήσεις γάμου απο τους πρώην σύντροφους της θα καταφτάσουν τη στιγμή που αδυνατεί να προσδιορίσει εκ νέου τη ζωή της. Αποφασισμένη να μην κάτσει με τα χέρια σταυρωμένα, με ψηλά το κεφάλι, θα παρευρεθεί και στους τρείς γάμους και να τους αποδείξει ότι η ζωή συνεχίζεται.
Αν το μοναδικό ελάττωμα του «3 Γάμοι σε ένα Μήνα», τρίτης μεγάλου μήκους ταινίας του φέρελπι Χαβιέ Ρουίζ Καλντέρα ήταν ότι μετατρέπει τη γυναικεία υστερία σε ένα over the top κωμικοτραγικό γαϊτανάκι καταστάσεων – όπως ας πούμε θα το έκανε μια αμερικάνικη κωμωδία της νέας σχολής, θα μπορούσε κανείς να την απορρίψει ως απόλυτα αποτυχημένη και να τελειώνει στα γρήγορα με την υπαρξή της.
Μόνο που ο Καλντέρα δεν γνωρίζει από όρια και αυτό δεν είναι κάτι που κανείς θα έλεγε «με την καλή έννοια» για την ταινία του.
Σίγουρος πως έχει στα χέρια του ένα σενάριο που θα ξετρελλάνει τις ανύπαντρες, θα σκανδαλίσει τις παντρεμένες και θα υποβάλλει τον θεατή σε ένα αδιάκοπο bachelor party, κάνει τα πάντα για να επιβάλλει ως κωμωδία τη βλακεία, τα σεξουαλικά σχολικά αστεία ως πρωτότυπα γκαγκς και μετατρέπει τους ηρωές του σε χαρακτήρες που όχι μόνο δεν σε ενδιαφέρουν ή αποκλείεται να ταυτιστείς μαζί τους, αλλά το χειρότερο γίνονται ολοένα και πιο αντιπαθείς όσο περνάει η ώρα.
Σε πανάλαφρους ρυθμούς και γιορτινό φόντο το σκηνικό των τριών γάμων που θα λάβουν χώρα μέσα στη μιάμιση ώρα που διαρκεί το... μαρτύριο της ηρωίδας (και του θεατή), ο Καλντέρα προσπαθεί εναγωνίως (και αυτό φαίνεται) να κάνει κάθε σκηνή να φαίνεται αστεία με μοναδικό του όπλο την ανθρώπινη ανοησία.
Πώς ακριβώς να ενδιαφερθείς για όσα περνάει η Ρουθ με τους τρεις πρώην της, όταν η πρώτη σου σκέψη όταν τους βλέπεις είναι ότι ευτυχώς που χώρισε και δεν ζει μαζί τους ή πώς να νιώσεις το συναισθηματικό της μπλέξιμο όταν αυτό εξωτερικεύεται από το «Carrie» των Europe;
Επενδύοντας στην κωμωδία χονδροειδών καταστάσεων αλά «American Pie» με λίγο από Αλμοδόβαρ (εξ ου και η τελείως άχρηστη παρουσία της Ρόσι Ντε Πάλμα), αρκετή από την εξτραβαγκάντζα μιας κοινωνίας όπου συμβαίνουν τα πιο εξωφρενικά πράγματα χωρίς αυτό να λειτουργεί «επαναστατικά» προς τις συμβάσεις και ένα soundtrack φορτωμένο με all-time classic hits για ευρεία κατανάλωση, ο Καλντέρα μας υπενθυμίζει την πληγή που ονομάζεται «φαρσοκωμωδία» και η οποία βασιλεύει προφανώς και σε πολλές εθνικές κινηματογραφίες εκτός της ελληνικής.
Την ίδια στιγμή που σε κάνει να ξανασκεφτείς σοβαρά την άρνησή σου να πηγαίνεις σε γαμήλιες τελετές και δεξιώσεις – ακόμη κι αν αυτές είναι των πρώην σου!
