Θέλοντας να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να γράψει επιτέλους το βιβλίο του ο Γουίλ παραιτείται από το γωνιακό γραφείο της εταιρίας του στο Μανχάταν και καταφεύγει στο νέο οικογενειακό σπίτι σε νεοϋορκέζικο απομακρυσμένο προάστιο, μαζί με την γυναίκα και τις δύο μικρές του κόρες. Μόνο που η ευτυχισμένη οικογένεια δεν γνωρίζει ότι οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες είχαν δολοφονηθεί και το σπίτι των ονείρων τους είναι στοιχειωμένο. Ή μήπως τίποτα δεν είναι αυτό που μοιάζει;
Πάντως τίποτα δεν είναι αυτό που υπόσχεται. Ενα γκοστ στόρι που θέλει τόσο πολύ να θυμίσει την «Λάμψη» του Κιούμπρικ (ή έστω το «Νησί των Καταραμένων» του Σκορσέζε), αλλά το επιφανειακό σενάριο εγκαταλείπει στα μισά. Ενας σκηνοθέτης με όνομα που αυτόματα κερδίζει εμπιστοσύνη, αλλά καταλήγει πάροχος ατμόσφαιρας κι όχι στιβαρός αφηγητής. Ενα καστ ταλαντούχων και τόσο ανεκμετάλλευτων ηθοποιών που θέλεις να ουρλιάξεις. Κι όχι γιατί τρόμαξες.
Ο Ντάνιελ Κρεγκ προσπαθεί με αυτοθυσία να ερμηνεύσει τον τρομοκρατημένο πατέρα που ανακαλύπτει στους σκοτεινούς λαβύρινθους του μυαλού του το ανατρεπτικό μυστικό – αλλά με έναν χαρακτήρα που δεν του δίνει πολλαπλές επιδερμίδες να ξεφλουδίσει και να φτάσει πιο κάτω, κι εκείνος εγκαταλείπει και απλά αναλώνεται στο να τρέχει, να ουρλιάζει, να πέφτει, να σηκώνεται, να σοκάρεται. Η Ρέιτσελ Βάιζ ως η στοργική σύζυγος και μητέρα λειτουργεί ως συμπλήρωμα – στις ελάχιστες σκηνές της δεν έχει τίποτα το ουσιώδες να προσθέσει. Η Ναόμι Γουότς όμως είναι η εντελώς ανεκμετάλλευτη δύναμη της ταινίας: η γειτόνισα που μας υποψιάζει ότι κάτι δεν πάει καλά, περιορίζεται σε βουβά γεμάτα ανησυχία βλέματα γιατί... δεν έχει ρόλο!
Είναι άξιο απορίας πώς δέχτηκε ο Τζιμ Σέρινταν («To Αριστερό Μου Πόδι», «Εις το Ονομα του Πατρος», «In America») να σκηνοθετήσει κάτι τόσο πρώτου επιπέδου. Ισως γιατί η υπόσχεση «της ταινίας που θα μπορούσε να γίνει» ήταν αρκετά προκλητική. Ισως γιατί έχει αυτή την αδυναμία να επιλέγει ιστορίες οικογενειών που μετακομίζουν τα τραύματά τους σε καινούργια σπίτια. Το αποτέλεσμα καταλήγει να έχει το περιτυλίγμα μίας ατμοσφαιρικής ταινίας τρόμου, αλλά στην ουσία να κρύβει μια ιδέα ψυχολογικού θρίλερ που δεν γράφτηκε ούτε εκτελέστηκε σωστά.
«Σπίτι των Ονείρων» μπορεί να είναι όντως – απλά γιατί σας έχει πάρει ο ύπνος στην καρέκλα σας.
