Η Λέσλι, μία Τεξανή ανύπαντρη μητέρα, είναι πολύ τυχερή: κέρδισε 190.000 δολάρια στο λαχείο - εισιτήριο για να αγοράσει ένα σπίτι και να φροντίσει τον μικρό της γιο. Η Λέσλι είναι επιπόλαιη. Εξι χρόνια μετά, τα χρήματα έχουν εξατμιστεί από την κακή διαχείριση και τον εθισμό της στο αλκοόλ. Της κάνουν έξωση από το white-trash μοτέλ που ζούσε και εκείνη απελπισμένη καταλήγει στην πόρτα του γιου της, ο οποίος είχε φύγει μακριά της και δουλεύει ως οικοδόμος. «Μπορείς να μείνεις εδώ με δύο όρους: να μην ξαναπιείς και να έχεις ένα σχέδιο για το μέλλον» της λέει. Η Λέσλι όμως είναι αυτοκαταστροφική. Και τον απογοητεύει για ακόμα μία φορά. Η Οδύσσειά της θα την φέρει στα σκαλοπάτια και της αποξενωμένης της μητέρας, όπως και στα σκαμπό των μπαρ να προσπαθεί να επιβιώσει με τη γοητεία της και την «καλοσύνη» των ξένων θαμώνων. Η Λέσλι είναι μεγάλη πια. Η γοητεία της έχει εξαντληθεί, ο πόνος που έχει προκαλέσει σε όσους αγαπά έχει επιστρέψει για να την πνίξει και οι δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες μοιάζουν να έχουν τελειώσει.
Σκηνοθέτης μεγάλων τηλεοπτικών επιτυχιών («Better Call Saul», «13 Reasons Why», «Bloodline», «Brothers and Sisters»), ο Μάικλ Μόρις αποφασίζει να κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με μία αληθινή ιστορία. Γιατί η Λέσλι υπήρξε - όπως υπάρχουν και χιλιάδες παρόμοιες Λέσλι, ανά τον κόσμο. Χαμένοι, κατεστραμμένοι άνθρωποι, έρμαια των εθισμών και των κακών επιλογών τους, που και αυτοί αξίζουν ευκαιρίες για να παλέψουν με τους δαίμονές τους και να σταθούν στα πόδια τους.
Ο Μόρις κινηματογραφεί με την αίσθηση του κατεπείγοντος. Η κάμερά του, σε αρκετές σεκάνς στο χέρι, είναι κολλημένη στην ηρωίδα του. Σαν να αγωνιά κι εκείνη για την επιβίωσή της. Ο Κρις ΜακΚάλεμπ μοντάρει κοφτά, με το ρυθμό ενός κατατρεγμένου, ενώ ο Λάρκιν Σεπλ φωτίζει την παρακμή του Τέξας με φθαρμένη χρωματική παλέτα και την καδράρει σαν έναν ξεπλυμένο πίνακα του Χόπερ - με τις κλασικές κάντρι μελωδίες του Γουίλι Νέλσον να συνοδεύουν γλυκόπικρα την εικόνα.
Κι αν το σενάριο έχει την υπερβολή ενός αμερικανικού δράματος που θα καταφύγει στις υπερβολές για να τονίσει «όσα φέρνει η ζωή», η ταινία έχει ένα δυνατού ατού: την tour de force ερμηνεία της Αντρέα Ράιζμπορο. Η Αγγλίδα κλασάτη ηθοποιός («W.E.», «Birdman») αλλάζει δέρμα - δεν τσαλακώνεται απλώς. Φοράει ταπεινωμένα την φθορά, περπατά με ελαφρύ αέναο τρίκλισμα αλλά και την ταραχή του ανθρώπου που δεν έχει που να πάει, ενώ το βλέμμα της εναλλάσσεται - από την πονηρή αλαζονεία του αλκοολικού που λέει συνεχώς ψέματα για να βρει τα χρήματα για το επόμενο μπουκάλι, σε αυτό του λαβωμένου ζώου. Ξέρει πολύ καλά ότι δεν είναι η ζωή που τα έχει φέρει έτσι. Αλλά η ίδια.
