Το καλοκαίρι του 2010, ο Χρήστος Πυθαράς ταξίδεψε στο Σόπι Ηλείας, το χωριό των παιδικών του αναμνήσεων, και αποπειράθηκε να αιχμαλωτίσει με την κάμερα κάτι από την αίσθηση του τόπου και των κατοίκων του κατά την περίοδο του τρύγου. Από τις 16 ώρες υλικού, όμως, οι έξι καταστράφηκαν ανεπανόρθωτα, κάνοντάς τον να εγκαταλείψει την ιδέα του ντοκιμαντέρ. Επτά ολόκληρα χρόνια αργότερα, ο σκηνοθέτης ξεκίνησε να δουλεύει και πάλι την ταινία, ολοκληρώνοντάς την παρά τα τεχνικά εμπόδια.
Κάπως έτσι, ένα σύντομο κείμενο στην αρχή του «Σόπι – Μια Ημέρα Ακόμη» περιγράφει την περιπέτεια της ταινίας, εξηγώντας ίσως ταυτόχρονα την «ελεύθερη» φόρμα της. Ακατέργαστο και ελλειπτικό, χωρίς καν να προσπαθεί ιδιαίτερα να εξηγήσει τις σχέσεις ανάμεσα στους ήρωες που περιδιαβαίνουν σχεδόν νωχελικά τα πλάνα του, το «Σόπι» ξετυλίγει μικρά στιγμιότυπα από τη ζωή στο ορεινό χωριό, σκηνές που θα μπορούσαν να εκτυλίσσονται σε οποιαδήποτε γωνιά της –μη τουριστικής– ελληνικής επαρχίας.
Ασήμαντες αψιμαχίες, ξεσπάσματα γέλιου, ράθυμες ώρες στα καφενεία και σκληρή δουλειά στα αμπέλια, απίθανες ιστορίες στα όρια της μυθομανίας και χωριάτικα μαγειρέματα συνθέτουν την καθημερινότητα των κατοίκων του Σόπι. Οικείες φυσιογνωμίες που μοιάζουν να κατοικούν μια παράλληλη αλλά ολότελα πειστική πραγματικότητα που δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από τη συνήθη φωτογενή απεικόνιση του ελληνικού καλοκαιριού, αλλά που δεν μπορεί παρά να πυροδοτήσει αναλαμπές αναμνήσεων σε όσους έζησαν ως παιδιά αυτήν την πλευρά της ελληνικής επαρχίας – ή την επισκέπτονται ακόμα, στην καθιερωμένη, ενίοτε καταναγκαστική θερινή επίσκεψη στο χωριό, για να την ξεχάσουν λίγο αργότερα, μέχρι την επόμενη φορά.
Αυτή ακριβώς η αυθεντικότητα και η ανεπιτήδευτη απεικόνισή της αποτελούν το δυνατό σημείο του «Σόπι», έστω κι αν η απουσία μιας στιβαρής αφήγησης ή μιας πιο διεξοδικής παρατήρησης το εμποδίζουν να εξελιχθεί σε ένα ολοκληρωμένο πορτρέτο αυτής της Ελλάδας.
Το ντοκιμαντέρ «Σόπι - Μια Ημέρα Ακόμη» θα προβληθεί στον Δαναό στις 9, 10, 16 και 17 Μαρτίου.
