Στο νοσοκομείο μιας μικρής σουηδικής πόλης εκτυλίσσεται ένα δράμα (και θ' ακολουθήσει ένα ακόμα μεγαλύτερο). Ο Ντέιβιντ, ένας Αμερικανός αρχαιολόγος που βρίσκεται στην περιοχή για να μελετήσει μια (φυσικά) εκκλησία μ' ένα σημαντικό άγαλμα της Παναγίας, νοσηλεύεται. Εκεί θα γνωρίσει την Κάριν που πενθεί τη μητέρα της που μόλις έχασε - θα την ερωτευτεί κεραυνοβόλα. Η Κάριν είναι παντρεμένη με τον Αντρέας, γιατρό στην κλινική και πατέρα των παιδιών της. Ο Ντέιβιντ θα γίνει φίλος με τον Αντρέας, θα γίνει παθιασμένος εραστής της Κάριν. Η επαφή τους, το πάθος τους, θ' αλλάξει και θα αλλοιώσει μια ζωή που έμοιαζε τόσο ασφαλής και τόσο τετριμμένη.
Ο Μπέργκμαν, στην πρώτη του αγγλόφωνη ταινία, κάνει ένα φιλμ που είναι δικό του και δεν είναι. Η Μπίμπι Αντερσον κι ο Μαξ φον Σίντοφ, οι εμβληματικοί ηθοποιοί του, είναι εκεί για σταθερότητα, ο Ελιοτ Γκουλντ ανατρέπει τις ισορροπίες με το αντι-ηρωικό βλέμμα του, το ατίθασο αμερικανικό ύφος του. Τα «τεχνάσματα» είναι έντονα κι ίσως περισσότερα απ' όσα σηκώνει η ταινία, τουλάχιστον στη σημερινή θέασή της: η αλληλογραφία μεταξύ των παράνομων εραστών που διαβάζουν, απαγγέλουν, κοιτάζοντας την κάμερα μπροστά σε μαύρο φόντο, η τόσο '70ς εμμονή με την ενοχή της μοιχείας, ο ενθουσιασμός των παράλληλων σχέσεων, της απελευθέρωσης της νοικοκυράς.
Το στιλιζάρισμα αποκαλύπτει την ηλικία του φιλμ, η δουλειά, ίσως, σε άλλη γλώσσα, κάνει τον Μπέργκμαν να χάσει τη χαρακτηριστική οικονομία του, αλλά και να «μιμηθεί» τους Αμερικανούς ομολόγους του της εποχής, ειδκά τα ραγισμένα ζευγάρια του σινεμά του Τζον Κασαβέτη. Ταυτόχρονα, επειδή είναι ταινία του Μπέργκμαν, βρίθει από πόθο και αισθαντικότητα, αφήνει τη θρησκεία και την ψυχανάλυση να ν' ασκούν τις πιέσεις τους υποδόρροια και, αναμενόμενα κι ευπρόσδεκτα, χτυπάει σε μια συνειδησιακή μελαγχολία, μια υπαρξιακή πικρία.
Δεν είναι παράξενο ότι η «Επαφή» είναι από τις λιγότερο ιδωμένες ταινίες του Μπέργκμαν, είναι κι απ' αυτές που βλέπονται σήμερα μ' έναν συμβιβασμό με την εποχή της, σε αντίθεση με πολλές άλλες ταινίες της φιλμογραφίας του. Είναι, όμως και μια γοητευτική στιγμή ανασφάλειας στην καριέρα ενός τόσο σίγουρου δημιουργού, απαραίτητη προσθήκη σε όποιον θέλει στ' αλήθεια να γνωρίζει πολύπλευρα το έργο του.
